حبس در تبعید خشونتی مضاعف بر زندانی و خانواده

تبعید زندانیان سیاسی برای گذراندن دوران محکومیت به شهرهای دور از محل زندگی شان همچنین دشواری های زیادی را برای خانواده ها بوجود می آورد.خانواده ها به دلیل دوری راه ناگزیز از ملاقات هفتگی با عزیزان شان صرف نظر می کنند و با فاصله زمانی بیشتری فرزندان خود را ملاقات خواهند کرد که این اتفاق هم بر زندانی فشار روحی وارد می کند و هم بر خانواده ها.
علی مرادی یکی از زندانیان سیاسی کرد است که سال گذشته از زندان میناب به زندان بندر عباس منتقل شده و باید دوران محکومیتش را در زندانی در این شهر و دور از خانواده اش بگذاراند. علی مرادی که در اواخر بهمن‌ماه سال ۱۳۸۲ در روستای کانی‌دینار از توابع مریوان ( استان کردستان ) توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به اتهام محاربه از طریق عضویت در یکی از احزاب کرد به ۳۰ سال حبس و تبعید به زندان میناب محکوم شد.
این زندانی سیاسی کرد ، در بهمن‌ماه سال دو سال پیش بعد از حضور یکی از بازرسان سازمان زندان‌های کشور به نام شمس در زندان میناب، به دلیل نیاز به رسیدگی پزشکی نسبت به وضعیت بهداشتی و رسیدگی پزشکی زندان با این بازرس گفت‌وگو کرده بود و نسبت به وضعیت بهداشتی و رسیدگی پزشکی زندانیان در زندان اعتراض کرده بود که بعد از آن به‌دستور رئیس زندان میناب به بهانه‌ واهی این زندانی مورد ضرب و شتم قرار میگیرد و به سلول انفرادی انتقال داده میشود.که مسئولان زندان بعد از حدود ۱۵ روز از انتقال وی به سلول‌های انفرادی در یک روند غیر قانونی وی را به زندان بندرعباس تبعید کرده‌اند.
این زندانی سیاسی در ۱۶ فروردین‌ماه سال گذشته به دلیل انتقال غیره قانونی به زندان بندر عباس بیش از یک ماه را در اعتصاب غذا بسر برد.
یکی از نزدیکان علی مرادی در گفت‌وگو با " کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی " در مورد آخرین وضعیت این زندانی سیاسی کرد گفت که وی هم اکنون در زندان بندر عباس زندانی می باشد و همواره تحت کنترل و بیشتر اوقات هم مورد آزار و اذیت مسئولان زندان قرار می گیرد. از طرفی دیگر بیشتر مواقع مسوولان زندان از ارتباط او با سایر زندانیان جلوگیری می کنند و شرایط رفاهی و بهداشتی این زندان نیز بسیار نامناسب است.
وی ضمن اشاره به اینکه رفتن به بندرعباس و ملاقات با وی یکی دیگر مشکلاتی هستش که روی دوش خانواده این زندانی سیاسی سنگینی می کنند و هر چند پدر وی بیش از 20 ساله که از دنیا رفته و مادرش هم چهار سال یکبار نمیتواند به ملاقاتش برود و خصوصاً اگر هم پیش بیاد و یکی از برداران وی به ملاقاتش بروند و متحمل هزینه راه سفر شوند باز هم مسوولان زندان موانعی برای اجازه ملاقات بوجود میاورند.
گفتنی است که نقل و انتقال زندانی ها همچنین به عنوان یک اهرم فشار همیشه بالای سر زندانی است که هرلحظه ممکن است چنین سرنوشتی نیز در انتظار دیگر زندانیان باشد و این تهدید مداوم ، دوران حبس را برای آنها و خانواده هایشان با اضطراب و دلهره همراه می کند.
هم اکنون هم تعدادی زیادی از زندانیان سیاسی کرد که محل زندگی خانواده هایشان شهرهای کردستان می باشد به زندانهای دور دست تبعید شده اند که از جمله اخیر هم چهار زندانی سیاسی به زندانهای میناب ، مسجد سلیمان ، طب و کاشمر تبعید شدند.
بنا به گفته یک کارشناس حقوق بشری ، علاوه بر فشارهای روحی مضاعف برای زندانی و خانواده اش آثار دیگری نیز برای خانواده زندانیان دارد ،تحمیل هزینه های سنگین مادی برای انجام سفرهای مکرر به شهری که زندانی برای گذراندن دوران محکومیتش به آن منتقل شده، از جمله این آثار منفی است.