پنجم خرداد دو صدا در زیر سقف وطن!

قسمت پایانی

پنجم خرداد سال هزار چهار صد! صدای زیر آوار ماندگان خاموش شده .شهر عزا دار در خود می پیچد مادران، همسران،فرزندان اشگ می ریزند .داد خواهی می کنند.دسته های عزا داری براه افتاده اند فریاد می زنند. اما فریاد رسی نیست.

پنجم خرداد سال هزار چهار صد! فرمانده اعظم بی تفاوت بر آنچه که در شهر ماتم زده آبادان می گذرد.غرق در نشئه قدرت ،تملق و خود شیفتگی گوش به صدای هزاران کودکی سپرده است که بی خبر از آن چه در پیرامونشان می گذرد به اجبار یا به اختیار خانواده ها روزها وروزهای متمادی است سرگرم تمرین و خواندن سرودی برای او هستند که معنای آن نمی دانند.

سرودی در وصف او که این بار در سیمای ناجی ترسیم شده . سرودی تدارک دیده شده در سخت ترین روزهای زندگی مردمی که غم نان ،غم بیکاری ،وحشت از آینده نا معلوم جانشان را بلب رسانده وچونان گدازه آتشفشان در جوششی درونی هستند .نگرانی ووحشت از روزهای آتی جائی برای سرود خوانی و شنیدن آن برایشان نمی گذارد .

سرودی که در آینده ای نه چندان دور مایه شرمساری والدینی خواهد شد که کودکانشان از آنان خواهند پرسید "چرا مانع از شرکت من در چنین بازی تبلیعاتی کثیفی نگردیدد؟ چرا زمانی که کشور در هراس گرسنگی و گرانی بود و گوشه ای از سرزمینم عرق در ماتم واندوه ! اجازه دادید چنین وقیحانه ما را بمیدان بیاورند تا برای مردی سرود بخوانیم که در مزرعه این سرزمین تخمی جز تخم کینه ونفرت نیفشاند و آبی جز خون مردم بر زمین جاری نکرد؟

مردی که در زمان فرمانراوئیش جز ویرانی ،جنگ ،سرکوب وزندان دستاوردی نداشت . خواهند گفت ما نمی دانستیم چه در این سرزمین می گذرد!نمی دانسنیم که در فاصله ای نه چندان دور تنها یک نسل قبل از نسل ما جوانانی ببهای ساده ترین خواسته خود بدستور همین فرمانده بگلوله بسته شدند .

نسل خردسالی که دیروز در ورزشگاه آزادی سرود می خواند و هزاران زن مرد قاطی شده با آن ها همصدائی می کردند! فردا زمانی که در سیمای یک جوان قدم بصحنه می گذارد از مادران وپدرانی که امروز اجازه دادند لباس بسیجی بر تن آن ها بکنند .نوار سبز بدور پیشانیشان ببندند خواهند پرسید "قیمت یک زندگی شرافتمندانه و آزاد را ! این که قیمت یک تکه نان نهاده شده به شرافت و عرق جبین چه میزان است ؟ فرق آن با نان عسلی آلوده به تملق ودریوزگی از حکومت که شهامت از انسان می گیرد وآزادگی از او سلب میکند چیست؟

" چرا به چنین بهای ناچیزی ما را بر سرچنین خوانی نشاندید؟"

کودک نشسته بر سر چنین سفره هائی در پسین روز بر بالیدنش اگر نه جملگی اما بسیارانی تف بر سفره ای خواهند کرد که بهای رنگین بودن خودرا از خدمت به حکومتی گرفته که دستش تا آرنج به خون فرزندان این آب خاک آلوده است .

خواهند پرسید ما کودک بودیم نمی دانستیم در ورزشگاهی سرود میخوانیم که سال هاست دروازه های آن برروی زنان! که مادران وخواهران ما باشند بسته است .براستی چگونه می شود به کودکان خود درس یک رنگی ،راست گوئی و اخلاق داد از راستی گفتار وکردار گفت اما چشم بر عریان ترین وبی شرمانه ترین گفته وعمل حکومت در ارتباط با مختلط کردن ورزشگاه ها زمانی که مصلحتش حکم می کند گشوده می شوند! ندید.

ورزشگاهی که مسئولانش به دختری به معصومیت سحرخدایاری "دختر آبی "که تنها عشق دیدن بازی تیم محبوب خود را داشت اجازه ورود ندادند! دروازه اش را با تحقیر برروی او بستندو او در اعتراض به چنین تحقیر و تبعیضی خود را به آتش کشید! اما ازهمین دروازه برای یک سرود ناقابل و نازل هزاران زن ومرد می توانند آزادانه عبور کنند؟

چگونه این دو گانگی غیر شرفتمندانه را به کودکانی که در میدان سرود می خواندند توضیح خواهند داد؟ و خواهند گفت که ما چشم بستیم بر جنایت مسئولان فاسد در فاجعه ای چون فاجعه آبادان! چشم بستیم بر غم ،اندوه،عزاداری مردممان در خوزستان! سرود خوانیدم برای کسی که سر منشئا چنین غم واندوهی بود .

دلم برای این کودکان برای این نو نهالان وطن می سوزد ! همه مادرقبال این نسل خردسال که چنین معصومانه وبیخبر زیر سایه عناصری نا مطلوب در روز عزای مردم آبادان سرود می خوانندمسئولیم. مسئول ! چرا که این سرزمین ماست ما جزئی از تن این ملتیم واین کودکان فرقی نمی کند در کدام خانواده دنیا آمده اند جزئی از تن وروح ما هستند .

ملت عزا دار .رنج دیده و خشمگین !خشمی فرو خورده بسان آتش فشانی در جوشش که میتواند هر لحظه فوران کند تا سیلابی از آتش وخون جاری شود که حتی تصور آن هم به وحشتم می افکند .ملتی خشمگین از همه چیز از ساده ترین تا پیچیده ترین مسائلی که وجود دارد.

هیچ عرصه ای از حیات اجتماعی ،سیاسی، اقنصادی وفرهنگی نیست که عمل کرد این رژیم فاسد تا بن دندان مسلح اورا خشمگین نسازد ! از نان تا آب ! ازآرزوی دمی آسایش خیال تا اندکی استراحت ! خشمگین از" صدا و سیمائی" که حتی یک گزارش ساده میدانی را از فاجعه آبادان دریغ می دارد واما ساعت ها وساعت هاست که از سرود خوانی دراستادیوم آزادی می گوید واز "فرمانده؟"از زنان ومردانی که بیخیال از آنچه در این سرزمین در همان ساعت در آبادان می گذرد آزادانه در فضای استادیوم آزادی پرچم تکان می دهند و برای فرمانده خوش رقصی می کنند!گوینده ای که مرتب تکرار می کند خانواده ها در سکو های ورزشگاه آزادی گرد هم آمده اند ! ابراز احساسات می کنند . همه یک خانواده اند!"

خانواده هائی که گویا جملگی محرم یک دیگرند. در این میان نامحرم میلیونها ایرانی مرد وزن، پسران ودختران جوان این سرزمینندکه نا محرمند وسال هاست حق ورود به جایگاه محرم شدگان حکومتی را ندارند ! نا محرمانی از تن وطن که امروز عزا دار آبادانند وخود را نه دردورزشگاه آزادی بل در کنار مردم آبادان می بینند.

غریب سرزمینی است ایران !

غریب حکومتی است حکومت اسلامی!که در روز عزای مردم می خندد وسرود می خواند ! حکومت دو گانه خدا بر روی زمین !! ابوالفضل محققی