دو بدشانس

واقعیت اینست که هم ما بدشانسیم و هم آخوندها. ما از این جهت بدشانسیم که دچار استبداد دینی شده ایم, و آخوندها از این جهت بدشانسند که در زمانی سعی بر تسلط بر ما دارند که جهان نسبت به یکصد سال پیش بگونه دیگریست. امروز جهان به جهت رشد تکنولوژی ارتباطات و ظهور شبکه های اجتماعی دیدش به وسعت کهکشان گسترش یافته است, همچنین قشر وسیعی از اقشار آگاه جامعه ایران فناتیسم و قواعد از رده خارج بیسوادان و متحجرین حاکم را نمیپذیرد, و اقشار پائین نیز حساب مذهب را از رژیم حاکم جدا میدانند و آنرا در حریم خصوصی افراد میبیند.

امروز جهانیان ما را میبینند و ناظر بر نقض حقوق بشر از سوی رژیم حاکم بر ما میباشند. جهان ما را میبیند ولی مسئول تغییر شرایط ما نیست بلکه ما خود این مسئولیت را بر عهده داریم, اما جامعه جهانی نقض حقوق بشر را برنمیتابد و در هر فرصتی به میدان میآید و خود را مسئول میداند چون خود نیز بگونه هائی آنرا تجربه نموده و یا درگیر آنست. دیدیم که دست اندرکاران فاشیسم آلمان راهشان به نورنبرگ ختم شد, هیتلر که خودش خود را اعدام نمود ولی سایر نازی های فاشیست در دادگاه جهانیان محاکمه و مجازات شدند. نمونه های دیگری نیز نظیر کوزوو و بسیاری از جاهای دیگر روی داد.

محاکمه حمید نوری در سوئد آغاز یک شروع است حال بهر کجا که ختم شود ولی همیشه هم به عافیت ختم نخواهد شد. بر اساس قانونمندی تاریخ دست اندرکاران رژیم اسلامی که ناقض حقوق بشر و بانی جنایات علیه بشریت هستند سرانجام راهشان به نورنبرگ های داخلی و جهانی ختم خواهد شد, چگونه است که سران رژیم و دست اندرکارانشان آنرا نمیبینند و یا بر این توهم هستند که آنها متفاوتند و قدرتمند و فنا ناپذیر, ولی درب برای همیشه روی یک پاشنه نمیچرخد. در واقع اشکال کار اینجاست که دیکتاتورها فقط خود را موجود زنده میپندارند و باقی مردم را مهره های تکمیل امیال خود دانسته و میخواهند که آنها را روبات گونه تحت کنترل خود بگیرند ولی غافل از اینکه خود او از نظر فکری عقب مانده ترین آنهاست و شارلاتان ترین و خودخواه ترینشان و عاری از ذره ای احساس انسانی. دیکتاتورها لحظه انفجار ملت را باور ندارند و نیز فاقد قدرت درک واقعیتها میباشند لذا بهر شیوه ای برای سرکوب ملت متوسل میشوند و چون توانائی سر و سامان دادن به مسائل کشور را ندارند و به آن بهائی هم نمیدهند لذا ایادی خود را از همان شارلاتانهای بیشعور انتخاب میکنند و در نتیجه هیچ سنگی روی سنگ بند نمیشود و کشور را به سقوط میکشانند و خود نیز در امواج سقوط بزیر میروند.

ملتها بمانند یک فنر قوی میباشند که حاکمیتها آنرا فشرده میکنند و فنر جمع تر و جمع تر میشود, آنقدر فشرده میشود که حاکمیت دیگر توانش را از دست میدهد و آنگاه فنر ملت رها شده و همه آنها را دست و پا شکسته به گورستان تاریخ پرت میکند.