بحران مسکن چگونه حل خواهد شد؟

بحران مسکن حاصل ۴۵ سال تورم مزمن، نداشتن برنامه‌ریزی صحیح و سرمایه‌گذاری واقعی در پهنه اقتصادی است. در حال حاضر ۸۰درصد مردم در شهرهای بزرگ و متوسط قدرت خرید حتی یک واحد ۶۰ متری را ندارند. بحران مسکن از اواخر سال ۹۶ تاکنون در۷۰ سال گذشته به‌لحاظ طول زمانی و افزایش نرخ، بی‌سابقه بوده است

به گزارش کانون حقوق بشر ایران بحران مسکن و افزایش بی‌خانمانی از یک معضل اجتماعی در حال تبدیل شدن به‌یک معضل امنیتی است. در سال‌های اخیر موارد پشت بام‌خوابی، موتورخانه‌خوابی، ماشین‌خوابی، گورخوابی، هم‌خانگی دو یا چند خانوار دریک مسکن و… افزایش چشم‌گیری داشته است. هرچند سران حکومت تلاش می‌کنند این موارد را تکذیب و یا کمرنگ جلوه دهند اما واقعیتی است که مردم روزانه با آن سروکار دارند.

بحران مسکن نشانگر شکست‌های فاحش دولت‌ها در این حکومت است. حکومتی که همه چیز آن بر مبنای سرقت ثروت‌های عمومی بنا شده است. این حکومت با غفلت عمدی از اجرای سیاست‌های حمایت از مستاجر‌ها و خانواده‌های کم‌درآمد، بحران مسکن را به‌وجود آورده است. سیاست‌های غارتگرانه حکومت، نه تنها باعث ارتقا مستاجران از «نردبان مسکونی» نشده بلکه آنها را چندین پله به پایین سقوط داده است.

بیش از ۲۰ هزار بی‌خانمان تنها در تهران

بحران مسکن در نهایت منجر به افزایش تعداد بی‌خانمان‌ها و کارتن‌خواب‌ها به‌خصوص در کلان‌شهرهایی مانند تهران شده است. برای فهم این بحران باید توجه داشت، تنها در تهران بیش از ۲۰ هزار بی‌خانمان وجود دارد. این آمار شامل افراد ذکر شده در گزینه‌های بالا نمی‌شود. بحرانی که در بهترین حالت دهه‌ها طول خواهد کشید تا با سیاست‌های درست بتوان آنرا رفع و جامعه را به‌ثبات نسبی رساند.

باید توجه داشت بر مبنای گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، در لایحه هفتم توسعه نیز بحران مسکن در بن‌بست بوده و هیچ راهکاری برای حمایت از خانوارهای کم‌درآمد برای تهیه مسکن پایدار نشده است. نهادهای دولتی از بحران مسکن با اسامی مانند «بحران فراگیردسترسی به سرپناه در کشور» نام می‌برند.

تبدیل بحران مسکن یک بحران امنیتی

بحران مسکن تنها یک معضل اجتماعی و اقتصادی نیست و راه به معضل امنیتی برای حکومت خواهد برد. تبعات اجتماعی پدیده بی‌خانمانی در نهایت به افزایش آسیب‌های اجتماعی از جمله اعتیاد، سرقت، طلاق و…. منجر خواهد شد. این پدیده‌ها می‌تواند زنگ خطر جدی برای جامعه ایران باشد. باید به یاد داشت، بیشتر این بی‌خانمان‌ها از قشر متوسط جامعه بوده‌اند که به‌دلیل سیاست‌های غارتگرانه اقتصادی حکومت به حاشیه‌های شهر نقل‌مکان کرده و یا کلا بی‌خانمان شده‌اند. این افراد به‌خوبی می‌دانند، علت بی‌خانمانی آنها حکومت و سیاست‌های غارتگرانه آن است. قیام آبان ۹۸ و آتش زدن نمادها و اماکن حکومتی در مناطق حاشیه‌نشین نشان‌دهنده پتانسیل بالای این مناطق و عطش آنها برای تغییرات بنیادین است که تنها با سرنگونی این حکومت حاصل خواهد شد.

۸۰درصد مردم توان خرید خانه را ندارند

بحران مسکن حاصل ۴۵ سال تورم مزمن، نداشتن برنامه‌ریزی صحیح و سرمایه‌گذاری واقعی در پهنه اقتصادی است. در حال حاضر ۸۰درصد مردم در شهرهای بزرگ و متوسط قدرت خرید حتی یک واحد ۶۰ متری را ندارند. بحران مسکن از اواخر سال ۹۶ تا کنون در۷۰ سال گذشته به‌لحاظ طول زمانی و افزایش نرخ، بی‌سابقه بوده است.

سران حکومت در یک بن‌بست استراتژیک توان پاسخگویی به‌هیچ‌یک از بحران‌های اقتصادی و اجتماعی را نداشته و تنها با سلاح سرکوب جامعه را کنترل کرده‌اند. استمرار اعتراضات از سال ۱۴۰۱ به‌بعد نشان داده که این حکومت نه می‌تواند و نه می‌خواهد بر جامعه حاکمیت داشته باشد و مردم هم خواهان ادامه این حاکمیت نیستند. ادامه این وضعیت به‌یک قیام سراسری منجر خواهد شد که از ابتدای پاییز ۱۴۰۱ آغاز شده و تا نابودی این حکومت ادامه خواهد داشت. بدنه این قیام سراسری را همان کسانی تشکیل می‌دهند که بدلیل سیاست‌های حکومت حاشیه‌نشین و یا بی‌خانمان شده‌اند.

کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک