استاد دانشگاه در دنیا تعریف مشخص دارد و كسی است كه زندگی‌اش در دانشگاه است. یعنی عمده وقتش را در تحقیق و مطالعه و تدریس و راهنمایی رساله می‌گذراند. او مراتب سختی را گذرانده تا به این جایگاه رسیده است. در كشور ما انبوهی از افراد هستند كه با دیپلم سراغ كار اجرایی رفتند و بعد از دوره‌یی لابه‌لای ده‌ها كار لیسانس و بعد فوق لیسانس و دكترا گرفتند. در حالی كه دست كم در رشته‌های علوم انسانی یك استاد دانشگاه حداقل باید بر پنج هزار كتاب اشراف علمی داشته باشد.
در چند ماه گذشته به عنوان یك ایرانی بسیار متاثر شدم وقتی شنیدم یكی از وزرای پیشین در پاسخ به این سوال كه شما حالا می‌خواهید چه بكنید، گفت برمی‌گردم دانشگاه! گویی دانشگاه جایی است كه همه در جیب‌شان دارند و وقتی وزیر و وكیل نشدند، به آن رجوع كنند.
در دفاع از صنف خودم می‌گویم كه نباید تعاریف را مخدوش كرد. من معتقدم كسی كه با علم سر و كار دارد، نمی‌تواند پوپولیست باشد. یك دانشگاهی در هر رشته‌یی با منطق و استدلال سر و كار دارد. كسی كه دكترا دارد و پوپولیست است، اصلا درست درس نخوانده است.
گفته‌اند در سال جاری ۱۸۱ هزار نفر متقاضی دكترا داریم. اگر تمام كشورها را جمع كنیم و در یك ضریب، ضرب كنیم، به این اندازه نمی‌شود. من معتقدم و دنبال این هستم كه در بسیاری از جاها دوره‌های دكترا را تعطیل كنم زیرا مدرك‌گرایی بسیار به ما ضربه زده است. ما هزاران نفر را داریم كه دكترا دارند، اما یك پاراگراف انگلیسی نمی‌توانند بنویسند و در دوره دكترا ۱۰ كتاب نیز نخوانده‌اند.
نخبه‌گرایی در جامعه ما مثل بسیاری از مفاهیم دیگر بد تفسیر شده است. برای مثال در كشورهای صنعتی دنیا مقصود از لیبرالیسم یك ساختار آزادیخواه است كه در آن بهترین گروه‌ها و افراد به دنبال كار و تولید هستند. اما این واژه در ایران معنای كاملا متفاوتی یافته است. همچنین اصطلاح دموكراسی كه بدون تحزب امكان‌پذیر نیست. اما ما دموكراسی را با انتخابات اشتباه می‌گیریم. در متون علم سیاست گفته می‌شود كه در دنیا ۸۴ كشور دموكراتیك وجود دارد و ۱۱۸ كشور هم وجود دارد كه در آنها انتخابات برگزار می‌شود. هدف از نخبه‌گرایی نیز انتخاب و گزینش بهترین‌ها برای بهترین تصمیم‌گیری‌هاست.
ما بیشتر قبیله‌های سیاسی داریم یعنی افرادی كه سال‌ها با هم بوده‌اند و با هم انس یافته‌اند و یكدیگر را به خوبی می‌شناسند و در نتیجه با هم كار می‌كنند. این با مفهوم شهروندی متفاوت است. شهروندی ربطی به قوم و قبیله ندارد.
ما به آداب دینی بیشتر از باورهای دینی علاقه داریم. تجربه زندگی من نشان می‌دهد كه هر چه بیشتر می‌كوشم یك ایرانی را بشناسم، بیشتر گیج می‌شوم. یك ایرانی لایه‌های متعددی دارد در حالی كه شناخت یك ژاپنی خیلی ساده‌تر است. به تعبیر دكتر دینانی كل خلقت بر صدق بنا شده است. متاسفانه این صدق در زندگی ما بسیار محدود است.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید