تنها آرزوی این زن مازندرانی به مدرسه رفتن پسرش است

دوازده سالش بود پدر و مادرش و از دست داد با دو خواهر و دو برادر، نه درآمدی و نه سرپرستی، از بد روزگار همنشینی با دوستانی که خودش آنها را بخشی از مسببین زندگی امروز خود می داند در چنگال اعتیاد زمین گیر می شود و می شود آنچه در تصویر می بینیم، کنار گوش ما است ،یا نمی بینیمش و یا خودمان را به ندیدن می زنیم، بله اینجا نه حلبی آباد تهران است نه بیغوله های داغوز اباد اینجا سراج کلاهست، پشت سر تصویرفرزانه نمایی از انبوه سازان مسکن و حسرت هر صبح و شام حسین تنها فرزند افسانه به داشتن یک آلونکی که گرم شدن و مصون ماندن از سوز سرمای دیماه شده بزرگترین ارزوی او، اینجا سراج کلاهست!!!

افسانه که آرزویش را ازش جویا میشم بند دلش پاره می شود و اشک چون سیلی که انگاری سالها پشت سدی گیر کرده باشد گونه هاش را سیراب می کنه و میگه دلم می خواد ببینم یک روز حسینم مثل بچه های دیگه به مدرسه برود بله اینجا سراج کلاهست و حسین 9ساله هنوز نیاموخته آب ،بابا، بابا آب داد. اصلا اگر بابایی باشد تا آب بدهد، اینجا سراج کلاهست و افسانه و حسین تنها و تنها زیر چند تکه نایلون و چوب رو هم سوار شده با سرما مبارزه می کنند، اینجا سراجکلا هست و افسانه زیباترین دختر دهه پیش روستامون به جرم نداشتن پدر و مادر و سرپرست و پول و توجه، این چنین گشته.

و من در حالی که امروز دهم دیماه نود و دو تمنای چشمان افسانه و حسین را عمیقا" احساس می کردم با کوله باری از غم و اندوه، فارغ از اینک چه کسی و کسانی مسوول بودند در فکر اینکه چه می توانیم برای آنها بکنیم سراج کلاه را ترک کردم.

با تشکر از مهرنوش و Gadook Savadkoohi