هشدار تاریخی! «اخراج بازیکن شرور»

کسانی که بازی را از اول باخته ند و کسانی که بازی را بلد نیستند، اگر در بازی بمانند و طالب برد باشند، به تقلب رو می آورند و اگر تقلب را نتوانند، بازی را بر هم می زنند. حتی بازی های کودکانه هم بر این معنی گواهی می دهند.

بازیکنی که در وضعیت باخت قرار گیرد، اگر به ادامه حضور در بازی اصرار داشته باشد به تدریج به بازیکنِ سمج تبدیل می شود. « بازیکن سمج »منابعشرا بی محابا به میدان می آورد و اگر منابع اش برای حضور در دور بعد کفایت نکند، چه بسا بر سر «آبرو و موجودیت خود» شرط ببندد و از آنها مایه بگذارد. بازیکن سمج اگر در هیچ شرایطی عقب نکشد، یعنی یا منابع او بی نهایت است و یا چیزی برای از دست دادن ندارد.

بازیکن سمج ، یک متقلب بالقوه است. سماجت و اشتهای او برای برد، او را به تقلب وسوسه می کند و با افسون این وسوسه به بازیکنِ متقلب تبدیل می شود. «بازیکن متقلب» اگر به آنچه می خواهد نرسد و اگر به سماجت خود ادامه دهد، ممکن است به شرارت رو بیاورد و از فرط فشار به بازیکنِ شرور تبدیل شود. «بازیکن شرور» به راحتی قواعد بازی را دور می زند ، به بلوف های سیاه پناه می برد و هر لحظه ممکن است چاقو بکشد و بازی را به خشونت بکشاند و حتی به هم بزند. بازیکن شرور در هر حال آخرین بازیکنی است که در بازی حضور دارد. با حضور بازیکن شرورِ فعال ، بازی یا «عوض» می شود و یـا به «پایان می رسد».

محدودیت های جدیدی که بر میر حسین اعمال می شود و گروههای فشاری که در برخورد با کروبی، افراط می کنند، اگر چه به لحاظ سیاسی و اخلاقی نگران کننده اند، اما از طرفی نشانه های ضعف و کاهش منابع و تنگی عرصه بر آنهاست.آنها میدانی دیگر حتی برای مانور سراغ ندارند. برخوردهای ماکیاولیستی که میرحسین آنها را هشدار می دهد و کروبی از آنها می گوید کاملاً درست اند و اگر زهرا رهنورد آنها را نشان موفقیت جنبش سبز و عدم انفعال راه سبز امید می داند کاملاً درست می گوید.

همین تعابیر به زبانی دیگر ، یعنی «بازی ادامه دارد» و این محدودیت ها و خشونت ها، نشانه های حضور بازیکنان شروری اند که خود را به آب و آتش می زنند تا به هر قیمتی در عرصه حضور داشته باشند و به هر نحوی بازی را به آن سو که می خواهند ببرند. سوابق این بازیکنان شرور گویا ست و نیازی به توضیح ندارد آنها در یک تصادف تاریخی، صاحب منافع و منابعی شده اند که برای حفظ آنها و حضور در بازی، سماجت های بسیار کرده اند و تقلب هایشان مشهور خاص و عام است. شرارت برای آنها آخرین راه است و در این راه دوست و دشمن برای آنها یکی است.

سیاست گاهی بازی کسبِ قدرت است و گاهی بازیِ مهار ِ قدرت. در این بازی، بازیکن متقلب کار را به کودتا می کشاند، اما؛ بازیکن شرور ممکن است این بازی را به جنگ تمام عیار تبدیل کند. بازیکن شرور همه ی سیاست های بازی را لوث می کند و همراهی و همگرایی را تمسخر می کند و حداکثر ها و حداقل ها را به سخره می گیرد تا به بازی جنگ برسد. اگر اندیشمندان سیاست هم گفته اند «جنگ ادامه ی سیاست است» اشاره به همین معنی است.

نتیجه این است و غیر از این نیست: مادامی که حضور بازیکنان شرور در عرصه سیاست ایرانی، کاملاً مشهود است، همه بازیکنانی که به بقای خود و بقای بازی می اندیشند و از بازی جنگ هراس دارند باید در صدد «اخراج بازیکن شرور» از بازی باشند. این یک هشدار تاریخی است که به صد زبان، عقلا و دلسوزان ایران زمین آن را فریاد می زنند و این حدیثِ عاشقانِ وطن را، به هر زبان که بشنوی نامکرر است.