«كَریه» اكنون صفتی اَبتَر است چرا كه به‌تنهایی گویای خونْتشنگی نیست. آری، به‌راستی واژه‌ها از بیان این همه زشتی و پلشتی كه پیرامون ما موج می‌زند، ناتوان‌اند. باز هم خون و خون‌ریزی، باز هم خونْتشنگی، باز هم اعدام؛ و این بار اعدام پنج زندانی با هم: شیرین علم‌هولی، فرزاد كمانگر، فرهاد وكیلی، علی حیدریان و مهدی اسلامیان.
گفته شده است كه اینان تروریست و بمب‌گذار بوده‌اند. اما نخست، به فرض صحت این اتهام، حتی تروریست‌ها و بمب‌گذاران هم سزاوارند كه از موازین متعارف و متمدنانه‌ی محاكمه در سطح جهان برخوردار شوند، حال‌آن‌كه در مورد این اعدام‌شدگان حتی قوانین موجود و جاريِ حكومت كنونی نیز رعایت نشده است. دوم، و مهم‌تر از آن، اساساً ما را با صحت و سُقم این اتهام‌ها كاری نیست؛ دغدغه‌ی ما محكومیت پدیده‌ی اعدام است و این كه اعدام هیچ نیست جز مضاعف كردنِ كشتار و جنایت و بدین‌سان دامن زدن به خون‌ریزی. و درست از همین روست كه نمی‌توان هیچ شاهدی بر این مدعا یافت كه مجازات اعدام در از میان برداشتنِ جرم و حتی كاهش یا تخفیف آن تأثیر‌گذار بوده است. افزون بر این، گسترش دامنه‌ی اعدام، به‌ویژه در چند ماه اخیر، این گمان را تقویت كرده و می‌كند كه این اعدام‌ها در اوضاع كنونی نه به دلایل حقوقی و قضایی كه با اهداف سیاسی، و به طور مشخص با هدف ایجاد فضای رعب و وحشت برای بازداشتن مردم از پی‌گیريِ خواست‌های آزادی‌خواهانه و عدالت‌طلبانه، صورت می‌گیرد. به هر كدام از این دلایل، اعدام عملی است كه هیچ انسانی نمی‌تواند خود را آزاده و آزاداندیش بنامد و آن را محكوم نكند. چنین است كه هم‌اكنون مردم در بسیاری از نقاط جهان بساط مجازات اعدام را برچیده و آن را به موزه‌ی تاریخ سپرده‌اند.
كانون نویسندگان ایران، ضمن محكوم كردن اعدام نامبردگان فوق، بر این باور است كه مجازات اعدام در شأن جامعه‌ی ایرانی هم نیست و شایسته است كه در ایران نیز هر چه زودتر به عمر این نهاد منسوخ و ضدانسانی پایان داده شود.
كانون نویسندگان ایران
۲۱ اردیبهشت ۸۹
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید