جنبش یا شورش؟ تدبیر چیست؟

بنظرم اکنون که شواهد بسیاری دال بر سردرگمی نظام در برخورد با حرکت سبز رخ هویدا نموده، است، مناسب است در این بزنگاه حساس که به هر روی تغییر در اشلی که هم اکنون پیش بینی اش سخت است، محتمل ترین حالت نیل خود را می گذراند، نیروهای نظری و فکرساز حرکت سبز در هر رتبه ای که قرار دارند، از روشنفکران دینی تا سکولارهای سبز تا فعالین زن و بسیاری دیگر از ترم های جهت ساز حرکت، که زمینه ها و زون موثر و استعداد اجتماعی درونی را معطوف خود دارند، به جای گاها جدل های بی نتیجه و هیستریک و نبش قبر تاریخ از برای خم کردن کمر طرف مقابل با درک صادقانه و مسئولانه ، قدم در وادی نقد و اصلاح درون گفتمانی جهت رسیدن به یک تفاهم حداقلی که بتواند با تجمیع طیف های گوناگون نیروهای اجتماعی پشت پیکره حرکت سبز، تعریف و شناسنامه این حرکت را از یک شورش اجتماعی به یک جنبش مبدل سازد، بنهند.

تعارفی نباید داشته باشیم، هر کس متعلق به هر جریان و مشیی اگر بخواهد در تعریف حرکت فعلی از شناسه جنبش استفاده کند، آگاهانه یا نا آگاهانه چشم بر واقعیات بسته است و نه در قبال اهداف ملت و نه در قبال مسئولیت های خود صادق نیست.

همانگونه که بر اهل نظر پوشیده نیست، ما در تعریف و توصیف یک حرکت به جنبش و نهضت یا تنها یک شورش با یکسری مولفه ها و خصلتها سر و کار داریم.

ما در بیان جنبش ها و نهضت ها باید خصلتهایی چون، تفکر غالب، رهبری یا رهبران مشخص، همراهی توده ها و نه طبقات اجتماعی را در نظر ملحوظ داریم و به این حقیقت، ملتزم باشیم در تحلیلها و راهکارها که صرفا پراتیکی می تواند عنوان جنبش بر خود گیرد که دارنده این سه ویژگی بشکل مشخص باشد.

شورش های اجتماعی( وندالیسم) اما، ، تنها اعتراضات اجتماعی هستند که ناشی از نارضایتی از وضع موجود میباشد . در شورشهای اجتماعی به سبب نبود ایدئولوژی مشخص و شفاف و ابهام در کنش ها و واکنش های نیروهای فاعل, تناقضات فراوانی پدیدار می شوند، که این تناقضات تنها به سبب تفاهم بر سر نخواستن یک خاص مشخص، تجمیع نیروهای تضادی را موجب می شود و بدیهیست این یک تجمیع ناقص خواهد بود و یحتمل و پس از نیل به هدف مشترک اولیه و اسقرار جریان های تضادی در جایگاه مشخص خود، شکاف ها نمایان می گردد و ممکن است عرصه به گیوتینهای ژاکوبنی تعلق یابد.

مصداق مشخص این توصیف را ما در انقلاب بهمن بوضوح شاهد بودیم.

حال آیا در حرکت فعلی، در ایرانمان ما خصایص و ویژگی های یک جنبش را شاهدیم؟

پاسخ بدین سئوال در ظرف توان تحلیلی جوانانی چون من که با همه داشته هامان از لمس واقعیت های جامع شناسی سیاسی محروم بوده ایم و جز مجموعه ای از یافته های آکادمیک و نوستالوژی های تاریخی، ثروت کارایی نداریم و این طبیعیست، نمی گنجد و قطعا نیروهایی که از حیث اندوختگی از ما صائب ترند،و تعدادشان در میان نیروهای سیاسی معترض کم نیست، باید و می توانند پاسخ گویی این پرسش مهم باشند.

اینجانب شخصا بر این نظرم که اگر چه چنین خصایصی در حال حاضر در حرکت سبز مشهود و ملموس نیست اما استعداد و توان و زمینه های مشخص و غیر قابل انکاری برای نما و نسج این خصلتها و شناسه ها در این حرکت وجود دارد و تبارز این ویژگی ها تنها می تواند با تدابیری که جریان های سر حرکت از جمله رهبران و دیگر جریان هایی که نقش مشرب را در عرصه نظری دارا هستند، از حالت بلقوه به فعل درآیند چه که اگر صرفا با اتکاء به درون مایه های مبهم سیاسی که تک بعدی هستند و نگاه بازی ندارند، به ادامه راه و نیل به مطلوب اندیشیده شود، اگر دستاوردهایی در بر خواهد داشت اما ستون پایه ها همچنان ناقص باقی خواهد ماند و تضمینی از برای دوبارگی تکرار تاریخ وجود ندارد.

قطع یقین تام قرائن حکم بر ساقط شدن یا استحاله کامل و زودهنگام سیستم فعلی صادر می کند و ما را امیدوار که تغییر شرایط نزدیک است و اما هراسی غریب نیز همه گاه به سراغمان می آید که فردای پیروزی آسمان آبی خواهد بود یا ........................؟

امید آنکه فردای پیروزی همچنان پوینده دور باطل تراژدی های تاریخی نباشیم.