چشم انداز تحولات موجود ضرورت تشکیل جبهه دمکراتیک آزادی خواهی

(قسمت اول)

بعد از شروع اعتراضات گسترده مردمی در چالش کشاندن نظام ولایت فقیه و تثبیت نسبی جنبش آزادی خواهی، چند گزینه در آینده نزدیک محتمل است:

1. تثبیت جناح نظامی امنیتی حاکم و افت جنبش. سناریویی که آینده مخوفی را برای مردم کشورمان در بر دارد. در صورت شکست یا افت قابل توجه جنبش شاهد تثبیت دیکتاتوری نظامی مذهبی و پاکستانی شدن یا عراقی شدن حاکمیت خواهیم بود. تعداد زیادی از مبارزین آزادی خواه بوسیله نظام اعدام خواهند شد. با توجه به شرایط بین المللی میباید شاهد وجود عدم ثبات سیاسی و امکان تجاوز نظامی و در عین حال دیکتاتوری حاد نظامی مذهبی باشیم.

2. عقب نشینی جناح امنیتی نظامی( سران سپاه)، مرگ احتمالی خامنه ای به سبب بیماری، تغییرات در چهارچوب نظام اسلامی، از جمله جابجایی چند مهره (احمدی نژاد و چند نفر از منفورترین فرماندهان نظامی). بازگشت به دوران ماقبل انتخابات و استمرار نظام “جمهوری” اسلامی.

3. سرنگونی نظام ولایت فقیه، ورود به دوران انتقالی برای استقرار نظام جمهوری و تدوین قانون اساسی نوین بر اساس موازین حقوق بشری و جدایی دخالت مذهب در امر دولت.

* برخی دلایل ضرورت تشکیل جبهه دمکراتیک:

1. سناریوی شماره 2 مورد نظر سران اصلاح طلب مذهبی است. در این سناریو؛ متناسب با توازن قوای متشکل جنبش در برابر ماشین سرکوب نظام و برنامه های طیف اصلاح طلب دولتی درجات متفاوتی از رفرم در قانون اساسی محتمل است. این رفرم ها میتواند، متناسب با درجه سازماندهی جنبش محدود به جابجایی چند مهره و یا در ابعادی گسترده تر منجر به تغییراتی در قانون اساسی برای محدود کردن قدرت ولایت فقیه و بازبینی نظارت استصوابی گردد. اما بنظر نگارنده؛ امکان آزادی مطبوعات مستقل از نظام و آزادی احزاب ( سوسیالیستی، سوسیال دمکراتیک؛ لیبرال و دمکراتیک و ملی) در این سناریو امکان پدیر نخواهد بود. چرا که وجود این درجه از آزادی، ساختار قدرت نظام اسلامی را بسرعت مورد چالش قرار خواهد داد. ساختار قدرت در این نظام ( مجموعه سپاه؛ الیگارشی مذهبی و روحانی) ظرفیت قبول دمکراسی و تفویض قدرت بطور ادواری، در یک انتخابات آزاد را ندارد. در این سناریو دست آوردها و آزادی های بدست آمده بوسیله جنبش در صورت تثبیت نظام اسلامی محو خواهد شد. تجربه شکست انقلاب 57 و ظرفیت طرفداران حکومت دینی برای تحمل نظر مخالف در 30 سال گذشته و تا به امروز دلیلی بر این ادعاست.

اما برای هر چه بیشتر محتمل نمودن تحول دمکراتیک ( سناریو شماره 3) چه تلاش هایی ضروری است:

اول اینکه حتی برای مطالبه خواسته های حداقلی جنبش آزادی خواهی مانند آزادی زندانیان سیاسی و عقب زدن جو خفقان و سرکوب و باز شدن نسبی فضای سیاسی میباید قدرتمند بود.

بهترین راه حل برای کم کردن هزینه مبارزه با استبداد حاکم قدرتمند بودن جنبش است. چرا که تنها در اینصورت خواست نظام به تحمیل خشونت کاهش پیدا میکند.

دوم: برای تحول دمکراتیک، جنبش آزادی خواهی باید بتواند با داشتن اهداف روشن شبکه های مقاومت مردمی و تشکل های مدنی سازماندهی نماید. با برنامه ریزی قدم به قدم زمینه برای اعتصابات سراسری و اشکال موثز مبارزه برای فلج شدن نظام آماده شود. روند گسترش اعتصابات و اعتراضات باعث ریزش هر چه بیشتر قوای سرکوب شود. بخش هایی از نیروهای انتظامی به جنبش بپیوندند. دستگاه سرکوب و خشونت رژیم خنثی و فلج شده و در نهایت جنبش با اتکا به قدرت خود با صرف حداقل هزینه باعث سقوط نظام ولایت فقیه گردد. دولت موقت و اتتلافی تشکیل گردد. شبکه های مقاومت و تشکلات مدنی با برنامه ریزی؛ اتکا به خرد جمعی و پیشنهادهای جبهه دمکراتیک زمینه آرامش و امنیت در دوره انتقالی را فراهم نموده و شرایط برای انتخابات آزاد تدوین پیشنویس قانون اساسی و استقرار نظام جمهوری را مهیا مینمایند.

2. برای احقاق حقوق اولیه و خواسته های حداقلی؛ احتیاج به اتحاد گسترده تمام نیروهایی است که خواهان مبارزه با سران کودتاچی سپاه و خامنه ای هستند. اما این اتحاد و همکاری تاکتیکی نباید به معنی عدم داشتن هدف برنامه روشن و سازماندهی قدرتمند در میان ایرانیان دمکرات و سکولار باشد. هدف از تشکیل جبهه دمکراتیک نفی مبارزه ایرانیانی که با هدف اصلاحات مبارزه میکنند و یا هر گروه دیگری نیست. اما کنترل جنبش آزادی خواهی بوسیله سران اصلاح طلب مذهبی میتواند نتایج فاجعه باری داشته باشد. از جمله:

* عدم کمک به سازماندهی قدرتمند برای بریز کشیدن نظام ولایت فقیه. توجه داشته باشیم که بعد از هر تجمع اعتراضی عمده بوسیله مردم از جمله اعتراصات در روز قدس، 13 آبان، 16 آدز و عاشورا؛ بخشی از پیام سران اصلاح طلب در مذمت شعارهای “ساختار شکنانه” بوده! شعارهایی که انعکاسی از خواسته های بدنه جنبش بوده. مرگ بر دیکتاتور؛ مرگ بر اصل ولایت فقیه. استقلال، آزادی جمهوری ایرانی.

بعد از نمایش قدرتمند جنبش در روز عاشورا که پایه های جناح های مختلف رژیم را بسختی لرزاند. از چند طرف شاهد تلاش برای تضعیف جنبش بوده ایم.

از طرف کودتاچیان شاهد طرحهای ترور، اعدام و گسترش جو خفقان بوده ایم. از طرف سران اصلاح طلب و “اتاق فکر” ایشان شاید انواع زمزمه های سازش؛ حمله های لفظی به ایرانیان مخالف اصلاح طلبان و تقسیم ایرانیان به خارج و داخل نشین بوده ایم. جناحی از امت حزب اللهی طرفدار اصلاح طلبان تا انجا پیش رفت که “خارج نشینان منافق” را مسئول کشته شدن جوانان در اعتراصات خیابانی و زندانهای نظام ولایت فقیه قلمداد نمود! طرح های جرس برای 22 بهمن شامل شعار “استقلال ، آزادي ، جمهوري اسلامي” بوده. در این سایت تاکید شده :” با غير سبزها و حتي بسيجي‌ها با محبت برخورد نمائيد”. در عین حال ” مراقب دام و فريب شيادان باشيد – ممكن است با نماد سبز شعارهاي هنجار شكن بدهند، عكس پاره كنند، و … هرگز با آنان هم صدا نشويد”. خاتمی مخالفان نظام اسلامی را عده ای روانپریش که از انقلاب ضربه خوردند نامید و بالاخره آقای نبوی برای غافل گیر کردن حکومت کودتا از یک هفته قبل طرح غافل گیرانه تروا را مطرح کرد!! از طرف دیگر؛ شاهد پاس دادن حرکات اعتراضی از عاشورا به 22 بهمن و برخورد انفعالی این مجموعه در رابطه با هرگونه سازماندهی و فراخان برای گسترش مبارزات بوده ایم.

* عدم طرح بسیاری از خواسته های جنبش از جمله رفع انواع تبعیضات عقیدتی؛جنسی؛ قومی و نژادی. مسلما نباید از اصلاح طلبان مذهبی انتظار داست تا برای اعتراضات در روز جهانی زن به سیاست های آپارایید جنسی نظام اسلامی فراخان دهند! همانطویکه نیاید از ایشان انتظار داشت در محکوم کردن اعدام هموطنان کرد اعتراضی کنند. چرا که خود در سرکوب خواسته های اقوام مخالف ایرانی در این سی سال سهیم بوده اند. حمایت فعال از خواستهای جنبش کارگری و سندیکایی نیز در چهارچوب “برنامه مبارزاتی” ایشان نمی گنجد. چرا که با گسترش اعتصابات عمومی در بازار و ادارات و مدارس؛ موجودیت کل نظام بخطر خواهد افتاد. بهترین نوع مبارزات برای اینان تجمعات با مجوز از دولت هر چند ماه یکبار و بدون طرح شعارهای “تند” و و ” ساختار شکنانه” است.

* نفی خصوصیت چند صدایی جنبش بر اساس ماهیت تمامیت خواهانه طرفداران حکومت دینی و دین حکومتی. در اینجا مجال بررسی عوام فریبی خاتمی در رابطه با سکولاریزم و یا منتصب کردن مخالفان نظام به مشتی “سلطنت طلب و منافق” بوسیله مهاجرانی گل سر سبد “روشنفکری مذهبی” و وزیر ارشاد دولت اصلاحات نیست. اما تلاش برای تک صدا کردن جنبش اثری منفی در روحیه کسانی دارد که سالها قربانی سیاست های سرکوبگرانه این نظام بوده اند. این شامل فعالین جنبش زنان، اقلیت های مذهبی؛ اقوام ایرانی تحت ستم و میلیونها ایرانی میشود که قربانی سرکوب؛ اعدام اعضا خانواده یا دوستان، تبعید و… شده اند.

* نقد ناپذیری این مجموعه. رهبران هر جنبش موفقی میبابد قابلیت نقد اشتباهات گذشته خود را داشته باشند. این مجموعه هنوز با ناباوری هر ایرانی آگاه از دستاورهای “امام راحل” و باز گشت به “دوران طلایی” دهه اول انقلاب صحبت میکد! صاحبان چنین تفکراتی نه تنها لیاقت رهبر جنبش رنگین کمانی و چند صدای کنونی را ندارند. بلکه تبدیل به مانعی در برابر آن خواهند گشت.

احقاق حقوق اولیه و خواسته های حداقلی؛ احتیاج به سازماندهی موثر و اتحاد گسترده تمام نیروهایی دارد که خواهان مبارزه با سران کودتاچی سپاه و خامنه ای هستند. هدف اصلی بزبر کشیدن جناح نظامی امنیتی (سران سپاه) است که قدرت واقعی را در حال حاضر در دست دارد. اما این اتحاد و همکاری تاکتیکی نباید به معنی عدم داشتن هدف برنامه روشن و سازماندهی قدرتمند در میان ایرانیان دمکرات و سکولار باشد. چرا که در صورت تمایل سران اصلاح طلب برای سازش بر سر خواسته های جنبش با جناح دیگر، وجود جبهه ای قدرتمند و متشکل میتواند مانع از شکست جنبش آزادی و به هدر رفتن جانفشانی ها و تلاش های پرافتخار هموطنان آزادی خواه مان گردد.

این سئوال در ذهن بسیاری از ایرانیان تحول خواه مطرح است که اگر جنبش آمادگی بالقوه برای بزیر کشیدن ولایت فقیه و کل نظام را پیدا نماید. آیا بخشی از سران همین نظام به مانعی در برابراین هدف تبدیل نخواهند گشت؟

تعمق راجع به یکایک این سئوالات، ضرورت ایجاد آلترناتیو دمکراتیک و قدرتمند را تایید میکند.

در نوشته بعدی به موانع و امکانات تشکیل جبهه دمکراتیک پرداخته و یک پیشنهاد مشخص و قابل اجرا، با توجه به شرایط کنونی ارائه می نماییم.