روسها در دفاع از «رژیم اسد» کنار کشیدند

 

۱- روسها به عضویت کامل « سازمان اقتصاد جهانی » در آمد ( اینجا ) و بعد از این میتواند سالیانه بیش از ۲۰ میلیارد دلار سود اضافی را به اقتصاد خود تزریق کند و هرچند که برای کشور بزرگی مانند روسیه ( از نظر مساحت) مبلغ بزرگی نیست و در حد « استخوان بال مرغ» به شمار میرود. اما دروازه ای است که بر روی اقتصاد محاصره شدهٔ روسیه باز میشود تا به اقیانوس اقتصاد جهانی بپیوندد. باز هم هرچند که وارد شدن به این اقتصاد بزرگ میتواند بحرانهای جهانی را نیز به روسیه منتقل نماید اما وارد شدن به بازی؛ پذیرش قوانین بازی را هم در بر میگیرد.

۲- روسیه قطعنامهٔ دوپهلویی را به شورای امنیت سازمان ملل ارائه داد ( اینجا ) که همچنان نشان از این دارد که روسها هنوز زمینه را برای به دست آوردن یک تکهٔ دیگر مستعد میدانند. هرچند پیشنویس این قطعنامه دچار تحولات و زمینهٔ بازی دیپلماتیک برای چانه زنیهای بیشتری را برای روسها فراهم خواهد آورد؛ اما در پایان آنچه که در شرایط کنونی اهمیت دارد این است که روسها از بازی « موشک» و « پهپاد» به کنار میز مذااکرات در سازمان ملل باز گشته اند. شاید تکهٔ بعدی که روسها انتظار آنرا دارند؛ کمکهای بیشتر مالی و صنعتی غرب و به دست گرفتن نقش بهتری در آیندهٔ « خاورمیانهٔ بزرگ» باشد که طبعاً معقول است و با اندکی تعدیل و چانه زنی در ابعاد آن؛از سوی کشورهای غربی  پذیرفته خواهد شد.

نتیجهٔ نهایی اینکه باید دید این حرکت چه تاثیری بر موضع چین خواهد داشت؟ از نظر من چین در آستانهٔ یک بحران بزرگ قرار دارد که میتواند به یک فاجعهٔ اقتصادی - اجتماعی در کشور چین تبدیل شود و دامنهٔ آن میتواند کشورهای « آسیا پاسیفیک» را نیز در بر گیرد. چینیها اکنون نه تنها با کاهش رشد اقتصادی مواجه هستند؛ بلکه همین امر منجر به فرار بخشی از سرمایه های خارجی از اقتصاد بزرگ چین  گردیده است که اگر ادامه یابد اقتصاد بزرگ چین با یک « سکته» روبرو خواهد شد.

سرمایه هایی که که از اقتصاد چین خارج میشوند میتوانند دندانهای خود را برای سود بیشتر در « خاورمیانهٔ بزرگ» تیز کرده باشند و این آن چیزی است که کشورهای غربی  نیاز شدیدی به آن دارند.

نتیجهٔ نهایی آنکه رژیم اسلامی حاکم بر ایران؛ مانند « روسپی ارزان قیمت» همچنان دست به دست میشود و ولی امر فرزانه و استراتژیستهای بزرگ حاکمیت همچنان در خماری رویای « استفاده از تضادهای قدرتها» مانده اند. غافل از آنکه آخرین برگهای بازی در حال گشوده شدن هستند و آنهایی که با باد آمدند؛ در کمال ناباوری؛ با بادی دیگر خواهند رفت. گویی که هرگز نبوده اند. اما این آمدن و رفتن هیچ مدال افتخاری را بر سینهٔ جنبش ناتوان دموکراسی خواهی ایران نخواهد آویخت؛ بلکه در فرداهایی که می آیند در برابر مردم ایران و سرزمینشان شرمگین خواهند بود.

 

کژدم