اسیران اسارتگاه های ایدئولوژیکی

چند شبی هست که از کانال تلویزیون مجاهدین خلق شاهد یک برنامه ای هستم که جلسات شکنجه دادن و اعتراف گیری از دستگیر شدگان وقایع بعد از انتخابات ریاست جمهوری در ایران را در ذهن و ضمیرم تداعی کرده و بشدت آزارم میدهد.

سالن نسبتا بزرگی تحت کنترل چندین دوربین فیلمبرداری دیده میشود. در قسمت وسط سالن ۳۶ تخت مدرن بیمارستانی دیده میشوند که بر روی آنها بیمارانی نحیف و بعضا در حال موت خوابیده اند. به دستان تعدادی از آنها سرم غذایی وصل میباشد. اینها آن ۳۶ نفری هستند که پس از تصمیم دولت عراق برای ورود و تحت کنترل در آوردن کمپ اشرف (که محل اقامت مجاهدین در نزدیکی بغداد میباشد) در یک درگیری با پلیس عراق به اسارت برده شده بودند. این افراد يس از ۷۲ روز و بعد از اقدام به اعتصاب غذای تر و خشک آزاد شده و به بیمارستان اشرف و سپس به این سالن برای نمایش آورده شده اند.

بقیه فضای سالن به دو قسمت تقسیم شده است . یک قسمت متعلق به زنان است که در آنجا زنان شورای رهبری مجاهدین در لباس یکفرم با روسری های زرشکی دیده میشوند. این زنان کسانی هستند که از فداییان مسعود و مریم رجوی محسوب میشوند و مسئولیت کنترل باقی اعضاء در درون تشکیلات را به عهده دارند. آنها خواهران مسول نامیده میشوند. قسمت دیگر سالن نیز متعلق به مردانی است که اگرچه دیگر سمت قابل توجهی در سازمانشان ندارند ولی به سبب اینکه در این تشکیلات از سابقه بیشتری برخوردار هستند هنوز تا میزانی مورد احترام میباشند و دستیاران خواهران شورای رهبری محسوب میشوند و آنها را برادران مسئول میگویند.

در روی دیوار بزرگ سالن یک صفحه بزرگ تلویزیون نصب است که عکس بزرگی از گذشته های مسعود رجوی و بطور ثابت روی آن نشان داده میشود. خود مسعود رجوی دیده نمیشود ولی از طریق سیستم صوتی کنترل و هدایت جلسه را به عهده دارد. وانمود میشود که این اولین باری است که رهبر مجاهدین پس از هفت سال غیبت با اعضای سازمان تماس مستقیم دارد. البته ناګفته نماند که ایشان در حوادث بعد از انتخابات سه پیام کتبی داده است و یک بار هم به همین شیوه ای که در حال توضیحش هستم با درون تشکیلات مجاهدین تماس داشته است.

در این جلسات مسعود رجوی با خلق و خوی یک دیکتاتور این بیماران بستری را مخاطب قرار میدهد و در پوشش این که آنها را وادار به بیان یک گزارش تشکیلاتی مینماید، یک شیوه بسیار پیچیده شستشوی مغزی را برای گرفتن اقرار و تعهد برای باقی ماندن در تشکیلات فرقه ګرایانه مجاهدین و تبعیت بدون چون و چرا از مسعود و مریم رجوی را بکار میبرد. بعضا هر یک از آنها در طول نیم تا یک ساعت؛ با گریه، ناله و فریاد سعی میکنند که خودشان را از گذشته اشان مبری بدانند و با التماس درخواست میکنند که جایگاهی در بین فداییان مسعود و مریم داشته باشند. دیدن این صحنه ها نشان میدهد دردی که این افراد در زمان تشریح وقایع میکشند بدون شک حاکی از تحمل شدیدترین شکنجه های روحی و جسمی است.

به بیان خود این افراد، گویا در طول مدتی که آنها در اسارت دولت عراق بودند، مسئولین این حکومت سعی نموده اند تا آنها را متقاعد کنند که عراق جای مناسبی برای این میهمانان ناخوانده نمیباشد، و به آنها پیشنهاد داده بودند که در صورت موافقتشان، آنها را از زندان به یک هتل انتقال خواهند داد و سپس از کشورهای دیگر درخواست خواهند نمود تا به آنها پناهندگی داده شود. آنطور که خود این افراد بطور ضمنی بیان میکنند، این عمل را توطعه ای از طرف دولت عراق مینامند که توسط برادر عباس کشف و با هدایت برادر عباس بطور جمعی این توطعه را خنثی کرده اند. برادر عباس یکی از اعضای شورای رهبری مجاهدین بوده که همراه با این تعداد دستگیر شده بود. تمامی این بیماران از قهرمانی های برادر عباس تعریف میکنند و او را نمونه کسانی میدانند که رهرو صادق و صدیق رجوی ها بوده و میباشد.

این نوع نشست ها در درون مجاهدین بسیار مرسوم است و به نشست های درون تشکیلاتی معروف است که فقط اعضای شورای رهبری مجاهدین در آن شرکت میکنند. محتوای این چنین تجمعی نباید به بیرون از سازمانشان درز کند. اما معلوم نیست که آنها اینبار به چه دلیلی این نشست را بیرونی کرد ه اند. البته این برنامه فقط در تلویزیون مجاهدین فقط یکبار قابل دیدن است و آنهم زمانی است که خودشان آنرا پخش میکنند. بطور معمول در "سیستم مجاهدین" و در سایت هایشان دسترسی به آرشیو وجود ندارد.

البته راجع به اثرات مخرب این نمایش مجاهدین و دیګر حرکاتشان ګفتنی بسیار است. و اینکه مسعود رجوی چطور این اتوریته ضد انسانی را بکار میبرد نیز بحثی است که بسیار آموزنده است تا مردم را در مقابل ګسترش این شیوه های مردم فریب آګاه کند. اما اینکه چطور میشود که افرادی مثل خامنه ای و مسعود رجوی به این درجه از خودخواهی میرسند که برای دستیابی به قدرت از انجام هیچ جنایتی رو گردان نیستند را باید در ایدئولوژی آنها جستجو کرد. یکی برای جاه طلبی ضد انسانی اش مردم را به خاک و خون میکشد و نزدیکترین کسان خودش را زندانی کرده، شکنجه میکند و به دادگاههای دوران برده داری میآورد و دیگری بیماران و زندانیانی را به نمایش میگذارد که پس از هفتاد و دو روز اعتصاب غذا به اسارتگاه ایدئولوژیک بازگشته اند.