روزهای سخت و دشوار در پیش روی کودتاگران جمهوری اسلامی

کودتاگران جمهوری اسلامی رئیس جمهور خود را در یک نمایش بنام تحلیف؛ در ظاهر رسما رئیس دولت آینده جمهوری اسلامی اعلام کردند.

اما جالبی قضیه در اینجاست که اگر شما با دقت مراسم دور قبل ریاست جمهوری را با مراسم کودتای امسال مقایسه کنید و به چهره افراد حاضر در مراسم امسال نگاه کنید؛ بوضوح نگرانی و عدم اطمینان را در چهره آنان می بینید! اعتماد به نفسشان را از دست داده اند. و قطعا هم که باید نگران باشند و بی اعتماد؛ بی اعتماد به آینده ای که در انتظارشان است.

بعد از تقریبا ۹ سال حضور نظامی امریکا در اطراف مرزهای کشور ما، و ۴ سال جنگ غیر مستقیم(پراکسی وار) جمهوری اسلامی با امریکا در هر جای ممکن در مناطق اطراف کشورمان، دولت جدیدی در امریکا بر سر کار آمد که حداقل در ظاهر قصد رفع کدورتها و مشکلات فی مابین را بر سر میز مذاکره داشت. تا قبل از انتخابات ریاست جمهوری در ایران، قدرت های غربی و به ویژه امریکا با نگاه و توجه خاص به جامعه جوان ایران با احتیاط مضاعف با کشور ما برخورد میکردند. حتا در مورد فشارهای اقتصادی و اعمال تحریم از طریق قطعنامه های شورای امنیت بر جمهوری اسلامی هم؛ همیشه این مردم ایران بودند که در مرکز توجه قدرت های جهانی قرار داشتند. چرا که هیچ کدام از این قدرتها مایل نبودند که خود را در مقابل این مردم قرار دهند و دشمن آنان شناخته شوند.

این امر باعث شد که انتخابات اخیر در ایران به کانون توجه قدرتها تبدیل شود. کاملا درست بود. توسط این انتخابات میبود که مردم ایران پیغام لازم را به دنیا ارسال میکردند. حال، دو حالت در پیش روی حاکمان جمهوری اسلامی قرار داشت:

۱. با تحلیلی درست از شرایط داخل کشور و شناخت مردم و خواست آنان؛ انتخاباتی نه به شکل انتخابات ۳۰ سال گذشته برگزار میکردند و با تمکین در مقابل خواست مردم؛ این کشور و مردم ایران بودند که در مقابل فشارهای خارجی قرار میگرفتند. این امر قطعا جهان غرب را بیش از پیش در مقابل ایران (بله این بار ایران و نه جمهوری اسلامی!) محتاط تر میکرد و میتوانست که تضمین کننده منافع ملی مردم و کشور ایران باشد.

۲. با برداشتی بسیار غلط از مردم ایران و خواست آنان، و یا با جسارت خارق العاده که بیشتر به خودکشی سیاسی شبیه میبود؛ خواست این مردم را نادیده گرفتن و در مقابل آنان دست به کودتای سیاسی-نظامی-امنیتی زدن.

حاکمان نظامی-سیاسی جمهوری اسلامی حالت دوم را انتخاب کردند؛ و چه اشتباه بزرگی! جهان غرب صدای واقعی مردم ایران را شنید؛ از این موقعیت بهتر برای آنان قابل تصور نبود. لحن صحبت قدرت های غربی و در راس آنان امریکا تغییر کرد، و فقط یک فرد با تواناییهای محدود ذهنی میتواند که از این امر تعجب کند. حال، رئیس جمهور نامشروع جمهوری اسلامی (بله این بار جمهوری اسلامی و نه ایران!) و دولت بی اعتبار آن باید که بدون حمایت مردم ایران(!) بر سر میزی در مقابل قدرتهایی بنشیند؛ که کوچکی و ضعیفی آن را بخوبی میبینند! بسیار وحشتناک است!

یک حالت سوم هم هنوز میتواند که متصور باشد؛ عدم رای اعتماد مجلس به دولتی که بر سر میز مذاکره با قدرتها؛ بیش از عروسکی با زبان و دست و پای بسته نیست!