سخنرانی نتانیاهو در آیپک

ایران گلوبال: روزنامه ح. شریعتمداری چاپ امروز از سیاست دوگانه آمریکا و اسرائیل خبر میدهد و مدعی است که نخست وزیر اسرائیل در مقابل دنیا نقش بازی میکند.

در آغاز بخش از این گزارش به اصطلاح تحلیلی (!) این ارگان ولی فقیه جمهوری اسلامی آمده است: نتانیاهو ماموریتی را به عهده گرفته است که  در پوشش مخالفت از توافق ژنو پشتیبانی کند و در بحبوحه مذاکرات هسته ای جنگ زرگری راه اندازی شده است. شریعتمداری از خط القایی سخن بمیان میآورد و مینویسد: نتانیاهو نشان میدهد که مخالف هرگونه توافق با ایران است و به همین خاطر به آمریکا دیروز سفر کرده تا دست به افشاگری بزند و بر اساس این افشاگری ها توافق را بر هم بزند؛ اگرچه اوباما به صورت ظاهر با سفر او مخالفت کرده است. این روزنامه مدعی میشود عامل سیاسی و رسانه ای اسرائیل (؟) پس از توافق موقت ژنو اعلام کرده که شانتاژ تل آویو برای گرفتن امتیاز بیشتر آمریکا از ایران بود(!).

اکنون نیز مخالفت نخست وزیر اسرائیل با توافق ژنو عملیات فریبکارانه ای است بر علیه تیم مذاکره کننده ایرانی.

شریعتمداری در بخش دیگری توافق بد را از دیدگاه روزنامه تندرو و افراطی اش توضیح میدهد. سخنرانی نتانیاهو در بخش دیگری از این گزارش که تحلیل کوکورانه ای را تحویل خوانندگانش میدهد، مورد تمسخر واقع میشود. او از خوانندگان اش میپرسد: پشت پرده جنجال نتانیاهو درباره توافق هسته‌ای احتمالی چیست؟ برای پاسخگویی به این پرسش خود به یک سال و نیم گذشته بر میگردد و به گفته ی نخست وزیر اسرائیل استناد میکند که توافق موقت ژنو توافق «قرن» برای جمهوری اسلامی بود، درحالیکه به برخی از رسانه های داخلی ایراد میگیرد که آنان در آن زمان به این توافق عنوان «فتح الفتوح» دادند و تنها شاید این روزنامه در آنزمان تنها رسانه ای باید بوده باشد که چنین تحلیل اشتباهی را بروز نداده و برعکس از آن انتقاد کرده و حتا نوشته است که «ما امتیازات نقد دادیم و به جای آن وعده نسیه» دریافت کردیم. او از منتقدان روزنامه اش در آنزمان میپرسد که این چگونه توافقی بود که هم برای جمهوری اسلامی فتح الفتوح بوده است و هم برای آمریکا که ادعای بزرگترین دستآورد را در این زمینه داشته است؟، گویا ح. شریعتمداری خواهان این بوده و نیز هنوز هست که در یک توافق احتمالی در آینده، آمریکا بلاجبار باید بازنده این توافق باشد تا شاید بتوان از یک توافق «خوب اسلامی» حرف زد؟ بدون آنکه به سیاست برد-برد در این گزارش توجه ای نشان داده باشد!

در این گزارش روزنامه ای ادعا میشود که اسرائیلی ها نه تنها از این توافق استقبال میکنند بلکه خواهان استمرار آن نیز هستند و در جایی دیگر از این تحلیل از جنس کیهانی به جان کری اتهام میزند که او نیز در حال حاضر زیاده خواهی های واشنگتن را در قالب یک طرح جدید به رژیم ایران تحمیل میکند و این توافق را مشابه زرورقی میداند که نامتوازن و باج خواهانه است و 2 هدف اصلی دارد از جمله سخنرانی امروز نخست وزیر اسرائیل:

یکی اینکه اختلال در محاسبات جمهوری اسلامی ایجاد شود و با درخواست های باج خواهانه کشورهای غربی و آمریکا در واقع کلاه گشاد ژنو را بتوانند بر سر حکومت اسلامی ایران قرار بدهند و هم اینکه افکار عمومی را با تحت پوشش قرار دادن مخالفت ظاهری اسرائیل با این توافق سخاوتمندانه! فریب بدهند.

نباید از یاد ببریم رژیمی که سالهاست به دنیا در تمام زمینه های حقوق بشری، سیاسی، اتمی و نظامی و دیگر حوزه های اجتماعی دروغ های شاخدار میگوید، تمام دنیا را مثل خود فریبکار و دروغگو معرفی میکند. یک نمونه آخر آن افشاگری سایت لویزان 3 بود که از سوی شورای ملی مقاومت صورت گرفت و بازتاب بزرگی داشت. جمهوری اسلامی که به نوشته همین روزنامه افراطی لغو تمامی تحریم ها را درخواست کرده آن هم یکجا و یک شبه این زیاده خواهی تلقی نمیشود با توجه به این نکته که دنیا در مقابل یک حکومت کاملن واپس گرا، بنیادگرا و به عبارتی تمامیت خواه قرار دارد و نه در مقابل یک حکومت مدرن قانونمند امروزی از نوع کشورهای پیشرفته! باید از نگارنده این گزارش به اصطلاح تحلیلی که در تیم ح. شریعتمداری قلم میزند و حرف های او را دیکته شده تکرار میکند و اطلاعات بسیار نادرست و جعلی مثل همیشه به خورد خوانندگانش میدهد، پرسید که آیا رژیم اسلامی زیاده خواه نیست، وقتی که چنین شرط غیر قابل قبولی را برای رسیدن به توافق اتمی آن هم در چنین زمان حساسی از سوی وزیر امورخارجه خود و هم از زبان شیخ حسن روحانی، ریاست جمهوری از دنیا خواستار میشود؟ چرا این شرطی که از سوی ظریف و دیگر مقام های جمهوری اسلامی بیان شد، از سوی کشورهای 1+ 5 منطقی و قابل قبول نیست؟ پاسخ به این پرسش با ذکر دلائل فنی بخش بزرگی را به خود اختصاص خواهد داد و در اینجا نمیگنجد؛ اما میتوانیم تنها به بخشی از پاسخ زیر اکتفا کنیم: زیرا که تحریم ها علیه جمهوری اسلامی از سال های دور تا کنون چند جانبه میباشند از جمله تحریم های شورای امنیت سازمان ملل از یکسو و از سویی دیگر در کنار آن به تحریم های اتحادیه اروپا میرسیم و باز در مقابل تحریم های تک جانبه کشورهای گوناگون همانند آمریکا و همچنین تحریم های کنگره آمریکا.