همزمان با نزدیک شدن به ایام سالگرد انتخابات 22 خرداد، زمزمه هایی به گوش می رسد که مضمون اصلی آن، متقاعد ساختن بازداشت شدگان یک سال اخیر به اظهار ندامت و تقاضای عفو است.

اعتراف گیری نه در ایران و نه در دنیا پدیدهء جدیدی نیست. میشل فوکو، فیلسوف فرانسوی اعتراف گیری را روشی برای حقیقت سازی می داند. به نظر می رسد که اعتراف گیری صفت مشخصهء جوامعی است که در فضایی ما بین حکومت های خودکامه و دموکرات در نوسانند. یعنی نه آن قدر مستبند که هیچ نیازی به اقناع افکار عمومی نباشد و نه آن قدر از مشی مستبدانه دوری جسته اند که مخالف را دشمن نبینند.

در تاریخ معاصر ایران زمین، بسته به سطح آگاهی های مردم و شکل مبارزات مخالفان، اعتراف گیری کارکرد متفاوتی داشته است. شاید روزگاری نه چندان دور، اعتراف یک قهرمان سیاسی مخالف حاکمیت، به مثابه نابودی آن فرد و گروه یا حزب سیاسی وی و اقناع بخشی از افکار عمومی بود. اما با گسترش سطح آگاهی های عمومی، عملا اقناع افکار عمومی و یا متأثر شدن دوستان و هم کیشان شخص اعتراف کننده، تا حد زیادی از دستور کار حاکمان خارج گشته و مطلوب اعتراف گیرندگان، بیشتر نابودی همان شخص و مرعوب ساختن دیگران از افتادن به مخمصهء اعتراف است.

مثال بارز این سخن، اعترافات ابطحی و عطریانفر در یک سال گذشته بود که نه افکار عمومی را در صائب بودن آن متقاعد نمود و نه خدشه ای به ارادهء رهبران جنبش سبز وارد نمود. اما تردیدی نیست که هر دو شخص اعتراف کننده، هویت سیاسی خویش را در نزد افکار عمومی به مخاطره افکندند.

لذا کمترین ثمرهء اعترافات این چنینی بدل گشتن چهره های موثر جنبش به مهره های سوخته و ارعاب دیگران از دچار گشتن به چنین سرنوشتی است.

وقایع یک سال گذشته، چنان لطمه ای به چهرهء حکومت در نزد مردم زده، که ترمیم اعتماد از کف رفته به آسانی میسر نیست.

با اینکه عقوبت بسیاری از بازداشت شدگان یک سال گذشته، تهدید کنندهء مسیر اعتماد سازی دولت و مردم است، اما به دلیل به خاموشی نگراییدن جنبش سبز، تبرئهء بازداشت شدگان یک سال گذشته، از آن رو که می تواند سبب ساز جسارت بیشتر آنان و دیگر طرفداران جنبش سبز در شکل گیری موج جدید اعتراضات گردد، چارهء حکومت نیست.

از همین رو، در آستانهء یک سالگی جنبش سبز، پروژه تواب سازی، این بار دیگر نه برای چهره های شاخص سیاسی، بلکه برای چهره های بی نام و نشانی طراحی گشته که اظهار ندامت آنان و مورد عفو قرار گرفتنشان، هم نشان از مهر و رأفت حاکمان باشد و هم مهر تأییدی بر پایان یافتن اعتراضات خیابانی در نزد افکار عمومی.

با توجه به سخنان برخی از چهره های اصولگرا همچون روح الله حسینیان، حمید رسایی، علی زاکانی، یونس موسوی و حسین فدایی در طرح عفو برخی از معترضان انتخاباتی، به نظر می رسد که اصولگرایان با تفکیک معترضان و مورد عفو قرار دادن بخشی از آنان، پروژه جدیدی را در راستای تقلیل نیروی جنبش سبز آغازیده اند که مهمترین هدف آنان، به انزوا کشاندن رهبران جنبش است.

روزهای نزدیک پیش رو، به خوبی نشان خواهد داد، که طوفان سهمگین سالی که گذشت، سبب ساز استحکام و پایداری این نهال سبز گردیده و یا در کوران حوادث، آن را تنها به برگی از تاریخ مبدل نموده است.