طی چند روزه گذشته در واکنش به بیانیه شماره هفده و بیانیه پنج تن ، بیانیه هایی از جانب جریان های مختلف حامی جنبش سبز منتشر شده از آن جمله بیانیه جامعه زنان، بیانیه موسوم به سکولارهای سبز که بنظرم هر چند علی الظاهر نشان از عمق اختلاف دیدگاه ها پیرامون چگونگی طی طریق جنبش سبز و نیل به اهداف اقلی و اکثری جنبش سبز دارد اما در باطن مصداق و گواهیست بر بلوغ جنبش سبز و قطعا سرمایه گرانقدریست که باید از آن به بهترین نحو بهره برد.
فی الواقع تنظیم این بیانیه ها، فارغ از نقدهایی که در دو حوزه شکلی و ماهوی بدانان وارد است، بی شک محتوای تکثرگرای جنبش سبز را بیش از پیش نمایان می سازد و فواصل را نیز میان صفوف جنبش سبز کاهش می دهد،بدین مفهوم که اگر بپذیریم هر اشتراک نظر و اتحادی برانگیخته از اختلاف نظرهاست، بنابراین از رهگذر این اختلاف نظرها و به بحث گزاردن آن فونداسیون دستیابی به یک وفاق و فصل مشترک میان همه طیف های نظری و سیاسی جنبش در آینده پس از پیروزی از هم اکنون برقرار شده و این نقطه عظیمتی برای حرکت جنبش در مسیر متعالی خود است.
به نظرم اما اهم فی الاهم فوایدی که شروع این نوع کنش ها و واکنش ها درون جنبش به همراه دارد، عرضه عمومی و شفاف مانیفست های مختلف به جامعه ایست که در قالب منعطفی به نام جنبش سبز، راعی و راهی مسیر ی هستند که مقصدش بلاشک ایرانی رسته از چمبره سیاه استبداد است.
پشتوانه ای بر این فایده، جامعه ایست به غایت خود آگاه و مسلح به قوه ادراک و تحلیل وضعیت، ملتی که با تکیه بر بدنه جوان جمعیتی و تثبیت مطالبات مدرن در درون آن و بدور از هر گونه ایده ئال محوری و خماری سیاسی فلسفی، توانایی شگرف در تشخیص نیازها و ملزومات و کیفیات حرکتی و تمیز سره از ناسره دارد.
مسخ و منگ نمی شود، در هیچ ایدوئولوژی و مکتب و مشی، دچار کیش شخصیت نمی شود، نمی پرستد، خوانده است، دیده است، آموخته است، با تار و پود خود آفات را لمس کرده و نیک می داند چه را باید چگونه تحصیل کند و نیک عالمست بر نفی آنچه نمی خواهد.
اما توصیه این حقیر به عنوان حلقه ای از این زنجیر طویل سبز، به عنوان یکی از فرزندان جوان ایران سبز، به اساتید، دوستان و عزیزانی که جامه صاحب نظر بر قامتشان می نشیند و می آید پیوسته به هر خط و طیفی از سیاسیون و نخبگان هستند ، آنست که اولا به دیدگاه های خود در قوالب حداکثری و قطعی ننگرند و ثانیا اختلافات را در عرصه نظری و راهبردی خیلی متشکل، محبت آمیز، دوستانه و مسئولانه چنان روی میز بچینند که وفاق و تفاهم مد نظر که مقوًم جنبش و نیاز و ملزومه آینده سبز ایرانمان است، مستعد ظهور بنماید و از رواداشت هر گونه دگماتیسم در عرصه تعاطی افکار و اندیشه های متفاوت و شاید متضاد پرهیز نمایند و با درس گرفتن از مثنوی بیش و کم مهجور اغلاط تاریخی روشنفکر ایرانی، احساس تعهد و مسئولیت کامل را در دیالوگ موجود میان اعضای خانواده سبز ملحوظ کنند.
تلاشها باید بگونه ای باشد که خدای ناکرده از میز مباحثات و مناظرات نیروهای جنبش، عناد و عداوت و تفرقه بیرون نیاید و خبط هایی که چندی مانده به پیروزی انقلاب رخ داد و کفتارصفتان از آن بهره جستند و زمینه انحراف انقلاب فراهم آمد، بوجود نیاید.
باید در نظر منظور کرد این حقیقت را که خواستگاه اصلی جنبش سبز درون ایران است نه بیرون. باید تلاش کرد بیانیه ها از سوی نیروها و جریان حامی جنبش، شناسه های یک بیانیه را داشته باشد نه یک امریه از سوی کسانیکه در نهایت متانت می گویم در قلب رویدادها حضور ندارند.
قلب تاریخ معاصر ما از معایب و مصائبی که حاصل رویکردهای غلط روشن فکران این ملک بوده است، رنجی سنگین و زخمی عمیق به ارث برده است و نباید چشم بر مستند تاریخ بست و بجای راه نشان دادن، چاله خلق کرد.
تعهد و مسئولیت همه جریانها و نحله ها باید در مسیر تقویت وحدت ستایش برانگیز نیروهای رنگارنگ جنبش سبز باشد نه قطبی کردن آن. هر چند شعار نسل امروز در نسبتی اصیل و واقعی با شعور اوست و این هراس از انشقاق را در ما کاهش می دهد.
در آخر نیز سخنی هم با دوستان سکولار دارم.
اگر بپذیریم سبز مجلد همبستگی ملی جنبشیست که با در ک فوریت های تاریخی کشور، زیر بیرقش گرد هم آمده اند و با فراموشی مقطعی و منطقی و معقولانه تضادهای فکری و فرهنگی و سیاسی دست ها را به هم حلقه زده اند بهتر نبود، بجای استفاده از ترکیب واژه سکولارهای سبز از ترکیب سبز های سکولار استفاده می کردیم تا خدای ناکرده سوء تفاهمی البته نه چندان حائز اهمیت بستر ظهور نیابد. امیدوارم منظورم را رسانده باشم. به نظرم تنها واژه ای که محقیم پیش از سبز بکارگیریم جنبش است و بس.
سبز باشید.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید