برای ناصر پورپیرار

با بعضی از نظراتت مخالف بودم اما شیوۀ تاریخنگاریت را دوست داشتم. بازخوانی تو از تاریخ و افشای دروغ های تاریخی دگماتیسم نشان از روح ساختارشکنانۀ نسلی است که می خواهد فارغ از جنجال و هیاهو، جهان را از بسترۀ تنگ عشیره گرایی و سلطه گری فرهنگی نجات دهد. که هیچ فومی برتر نیست. تاریخ نویسی در ایران همیشه  یا تحت تاثیر دربار بوده که ما به آن تاریخنگاری درباری می گوییم و یا تحت تاثیر راسیسیم بوده است که به شیوه های گوناگون  انعکاس حقایق دیگربودگی  را سرکوب کرده است. تاریخنگاری هنوز هم در ایران تاریخنگاری کلاسیک محسوب می شود و من به این دلیل برای تو اعتبار قائلم که سعی کردی تا تاریخ را از چنگال ناسیونالیسم سلطه گر برهانی. باز خوانی تو از تاریخ در تاریخ این نقطه از جهان، ستودنی است. اگر چه با بعضی از نگارش های تو در خصوص ترک های آزربایجان مخالفم  اما این مانع آن نمی شود که مثل خیل عظیم مخالفانت چشم بر چرایی زندگی و اندوه مرگ ات ببندم. سکوت سنگین مخالفان در خصوص مرگ تو مثل همۀ اعمال آنها نشانگر روحیۀ سلطه گر آنهاست، و تو از درون تاریخ سلطه، حقایق پنهان شده را به معرض تماشا گذاشتی. تو نشان دادی که می توان شیوۀ کلاسیک و تک صدایی تاریخ نگاری را بر هم زد. تاریخنگاری فاناتیک و کنترل شده در دراز مدت گریبان خود فاناتیسم را خواهد گرفت. تو نشان دادی که تاریخ سازی و جعل تاریخ با تاریخنگاری از زمین تا آسمان تفاوت دارد. تو ناصر پور پیرار را نوشتی. تاریخ خودت را. بدون ترس و لرز نوشتی. با همۀ نقصان ها و عیوبت نوشتی. تو   به پاک کردن چهرۀ مخدوش شدۀ تاریخ کمر همت بستی، و این چیز کمی نیست. تایید و انکارهای تو - حتی به زعم انکار خود ما - مفید و زیبا بود، زیرا با زبانی نو و از منظری نو تاریخ را روایت می کرد. برای همین دوست دارم این متن را در ستایش تو بنویسم و بگویم که مرگ تو ضربۀ بزرگی بود برای کسانی که دوست دارند صورت تاریخ را تمیز و پاک و بدون ماسک و نقاب ببینند.