آب ارومیه کجا می‌رود؟

چهارشنبه و پنجشنبه سفر دو روزه داشتم به دریاچه ارومیه. یک روز را در تالاب کانی برازان و یک روز را در تالاب سولدوز گذراندم.

 

دو تالابی که هنوز به سرنوشت ارومیه دچار نشده اند. هنوز می توان بخشی از تنوع زیستی ارومیه را در این دو تالاب دید. در نیزارهای سولدوز شاهد سر و صدای هزاران پرنده بودیم که آهنگ دلنواز آنها جان دیگری به ما داد. آنچه در اطراف این دو تالاب دل ما را آزار داد چرای بی‌رویه بود که تنوع زیستی حاشیه و اطراف را به شدت تخریب کرده بود. 

 

به اتفاق یکی از اهالی خور خور که خود محیط بان کانی برازان است به باغ سیب اجاره‌ای آنها رفتیم.

 

صحنه‌هایی را دیدم که می‌تواند اوج بی کفایتی مدیریت کشاورزی این سرزمین را نشان دهد. اینکه چگونه ارومیه را خشکاندند تا سیبی تولید کنند که کوهی از آن دارد می‌گندد.

 

 

دو جوانی که باغ را اجاره کرده بودند ارقام تکان دهنده‌ای از نابودی ده‌ها تُن سیب می‌دادند که به دلیل ارزان بودن و نبود مشتری روی هم انبار شده بود و گندیده بودند.

 

کسی نمی‌پرسد چرا سیب در سر باغ کیلویی 600 تومان و در تهران 6000 تومان است؟ کسی نمی‌پرسد که چرا در این کشور دستگاهی وجود ندارد تا سیب‌های زیر درختی را در باغات منطقه را جمع آوری کنند و با ایجاد صنایع تبدیلی فرصت‌های شغلی و جایگزین برای مردم منطقه درست کنند؟

 

آنوقت صدها میلیارد تومان هزینه می‌شود تا آب زاب به ارومیه منتقل شود. ارومیه را اقلیم خشک نکرد، بلکه بی کفایتی مسئولینی خشک کرد که بدون هیچ تدبیری باغات را گسترش دادند تا محصولاتی تولید کنند که بدون آنکه به دهن مردم برسد زیر درخت می‌پوسد.*