زنان در زندان‌های جمهوری اسلامی

ایران گلوبال– مهوش ثابت شهریاری یکی از رهبران جامعه بهایی ایران، متولد ۱۳۳۱ اردستان فارس است. وی که پیش از انقلاب معلم و مدیر یکی از مدارس ایران بود پس از انقلاب مانند دیگر شهروندان بهایی از کار دولتی اخراج شد. ثابت در سال ۱۳۳۶ به همراه چند تن از شهروندان بهایی دیگر موفق به تاسیس دانشگاه بهایی شد که به علت داشتن سابقه تدریس، مدیریت این گروه را برعهده گرفت و تا سال ۱۳۶۸ به این کار اشتغال داشت.

مهوش ثابت اولین بار در سال ۱۳۸۴ درست در زمان جشن عروسی دخترش بازداشت شد و به مدت ۳۵ روز در اداره اطلاعات محبوس بود. وی بار دیگر در تاریخ ۱۵ اسفند ماه ۱۳۸۶ در مشهد بازداشت شد و این بازداشت سرآغاز بازداشت دیگر مدیران جامعه بهایی ایران بود. ثابت بعد از انتقال به تهران؛ مدتی در بند ۲۰۹ زندان اوین در بازداشت بود. اردیبشهت سال ۱۳۸۷ شش مدیر دیگر از جامعه بهاییان بازداشت شدند.

در ۲۳ بهمن ۱۳۸۷، دادسرای امنیت تهران از صدور قرار مجرمیت برای مهوش شهریاری و شش تن دیگر از مدیران جامعه بهایی به اتهام “جاسوسی برای اسرائیل، توهین به مقدسات و تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی” خبر داد.

بازداشت شدگان در ۲۲ خرداد ۱۳۸۹، به اتهام جاسوسی و رواج فساد فی الارض، توهین به مقدسات و فعالیت تبلیغی علیه نظام به ۲۰ سال زندان محکوم شدند. این در حالی بود که مهوش ثابت به همراه فریبا کمال آبادی، جمال الدین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید رضایی، بهروز توکلی و وحید تیزفهم در آخرین جلسه دادگاه خود و در اعتراض به غیر علنی و غیر حقوقی بودن رویه دادگاه، حاضر به حضور در دادگاه نشدند.

مهوش ثابت برای ابلاغ حکم ۲۰ سال زندانش از درون زندان اوین به دادگاه فراخوانده شد و در این میان قاضی مقیسه حکم بیست سال زندان تعزیری را به او ابلاغ کرد. مهوش که تا آن زمان سکوت کرده بود بعد از ابلاغ حکمش چشم در چشم قاضی دادگاهش دوخت به قاضی اعلام کرد “اگر حکم اعدام می‌دادید با کلاس‌تر بود” و با لبخند از اتاق بیرون رفت.

در ۲۴ شهریور ۱۳۸۹، دادگاه تجدید نظر پس از حذف اتهاماتی چون جاسوسی و همکاری با دولت اسرائیل، این حکم را به ۱۰ سال کاهش داد. این حکم به صورت شفاهی به وکیل مهوش ثابت ابلاغ شد اما نهایتا حکم دادگاه تجدید نظر از سوی دادستان کل کشور، بر خلاف شریعت تشخیص داده شد و مجددا به ۲۰ سال افزایش یافت.

بنا به نوشته یک زندانی آزاد شده، مهوش بین هشت ماه تا یک سال ممنوع الملاقات بود. وی نیمی از دوران محکومیت و حبس خود را در سلول‌های انفرادی گذرانده و با خانواده و جهان خارج هیچ ارتباطی نداشته است.

مهوش ثابت در تمام این مدت هیچ گاه امیدش را از دست نداده و پس از ۷ سال حبس با امیدواری در زندان می‌بافد و می‌بافد و هویه کار می‌کند و پارچه‌ها را کنار هم می‌گذارد و هی به اخبار چشم می‌دوزد و چای دم می‌کند و در هواخوری قدم می‌زند و به دیگران محبت می‌کند کتاب و می‌خواند و شعر می‌گوید.