سوء استفاده از عنوان "صنفی" از سوی جناح های حکومتی

با نزدیک شدن به انتخابات مجلس دهم، در میان فرهنگیان نیز همانند بسیاری از قشرهای دیگر جامعه،بحث چگونگی عملکرد در این انتخابات،دامنه ی گسترده تری می گیرد.

یک پرسش مهم این است که آیا با رویکردی صنفی می توان در انتخاباتی سیاسی شرکت کرد؟ از دید این نگارنده،پاسخ به این پرسش مثبت است اما به شرط این که رویکرد صنفی،درست تعریف شود.

آنچه هم اکنون،کمابیش در میان همه ی گروه های فرهنگی سیاسی ورود یافته به گستره ی انتخابات دیده می شود نوعی هضم در تشکل های سیاسی است. بدین معنا که گروه های فرهنگی،با توجه به رویکرد سیاسی اعضای خود،جذب یکی از جناح موجود فعال در عرصه ی انتخابات شده اند.در این شرایط،عنوان مشارکت صنفی، معنایی جز شرکت کسانی از یک صنف مشخص در عرصه ی انتخابات ندارد.

چنین کاری به نوعی سوء استفاده از عنوان "صنف" است و بعید است که دستآوردی صنفی در پی داشته باشد چرا که خواسته و دیدگاه صنفی مشخصی ندارد.

نتیجه ی چنین ورود و دخالتی،می تواند به سود گروه سیاسی و پیشبرد هدف های آن باشد اما چه بسا به زیان جنبش صنفی فرهنگیان تمام شود چرا که با دیدگاه و خواست مشخص آموزشی- صنفی،ورود به انتخابات صورت نگرفته است.

بر فرض پیروزی گروه سیاسی و ورود آن به مجلس،امکان دارد که این نیرو و گروه سیاسی ناآشنا با آموزش و پرورش،رویکردهای ناآموزشی خود- مثلا رویکردهای دنیای تجارت و صنعت – را به آموزش و پرورش تحمیل نماید. و این البته خطر جدی و مهمی است که هم اکنون در این انتخابات دیده می شود چرا که متآسفانه گروه های فرهنگی ورود یافته به صحنه ی انتخابات مجلس دهم،دیدگاه های آموزشی روشن و پژوهش شده ای ندارند و در دو سه سال گذشته،برابر برخی از سیاست های مهم آموزشی دولت دهم و یازدهم،یا سراسر خاموش بوده اند یا موضع گیری هایی چند پهلو،سیال و مبهم داشته اند.

از این نظر است که ورود این فرهنگیان به صحنه ی انتخابات،که به نوعی رنگ و بوی عملکرد صنفی هم به آن داده می شود،نوعی سوء استفاده از مفهوم کار "صنفی" می نماید. 

اما با رویکردی صنفی و با تعریفی دیگر البته از این رویکرد،می توان ورود به انتخابات داشت. اگر یک گروه،با خواسته هایی صنفی و خواستگاهی صنفی و با پشتوانه ای مشخص در میان بدنه ی فرهنگیان،ورود به انتخابات کند- چه از خودش کاندیدا داشته باشد و چه از کاندیدا یا کاندیداهایی بیرون از مجموعه ی خودش حمایت کند که تشخیص می دهد در راستای خواسته هایش حرکت خواهند کرد- از دید این نگارنده،معنای درست ورود به انتخابات با رویکردی صنفی است.

چنین گروهی،در برابر سیاست ها و تصمیم های آموزشی،موضع و برنامه مشخص دارد و کرسی نمایندگی را برای پشتیبانی از آن موضع و برنامه ی مشخص می خواهد. در میان نمایندگان کنونی مجلس و یا نمایندگان دوره های پیشین،کسانی دیده شده اند که شان پیگیری حقوقی آنان،از شآن سیاسی آنان به عنوان نماینده ی مجلس،پررنگ تر بوده است- همانند برخی از نمایندگان اقلیت های دینی. پس می توان پذیرفت که در همین مجلس نیز،نمایندگانی می توانند باشند که وجه صنفی آنان بر وجه سیاسی آنان،بچربد.

نکته ی اصلی سخن این نگارنده این است که متآسفانه گروه هایی که هم اکنون با عنوان فرعی "صنفی" (همانند سیاسی- صنفی،یا مدنی- صنفی) ورود به انتخابات نموده اند تاکنون از مواضع صنفی خود در این انتخابات،سخنی نگفته اند. یعنی مشخص نیست که این افراد در مجلس- به فرض ورود خودشان یا نمایندگان مورد حمایت شان به مجلس- از چه دیدگاه های آموزشی دفاع خواهند کرد.

چندی پیش،شماری از نمایندگان همین گروه ها،با برخی از نمایندگان دولت،در راستای اعمال دیدگاه ی فرهنگیان در لایحه ی برنامه ی ششم توسعه، نشست هایی برگزار کردند. آنچه از آن نشست ها بیرون آمد،بند 1 ماده ی 14 این برنامه بود که برابر آن قرار است مدرسه های دولتی به شرکت های خصوصی واگذار گردد!

از دید این نگارنده،آن نشست ها و این پیامد،و به ویژه خاموش ماندن این گروه ها در برابر این تصمیم،چیزی در حد فاجعه است. چنین پیامدی،را می توان برای ورود ناروشن و نااندیشیده و ناپژوهیده ی کنونی به انتخابات مجلس نیز می توان پیش بینی نمود. 

مهدی بهلولی،28 بهمن 94