جامعه ى رجزخوان ايرانى

ايران جامعه اى است كه مردمش مدام تحقير و سركوب مى شوند. مردم گرفتار تبعيض اند. تبعيض اولين و يا شايد يكى از مهمترين نشانه هاى عدم پيشرفت يك جامعه است. جامعه اى است كه به قول قادرى در حد مهد كودك باقى مانده و نمى انديشد. به نظرم  همه ى متون نوشتارى ايرانى دارند رجزخوانى مى كنند. نويسندگان و واعظان و اساتيد دانشگاهى ايران دارند براى مردم خويش و مردم جهان رجزخوانى مى كنند. شاهنامه يك رجزخوانى براى آماده نگهداشتن مردم براى جدال با ديگرى است. " من آنم كه رستم بود پهلوان" حكايت جامعه ى امروز ايرانى است. و هر جا رجزخوانى باشد ترغيب به كشتن و مردن هم وجود دارد. در اين اجتماع عقب مانده هاى ذهنى نا اميدى و ياس و روزمرگىِ دلمردگى غوغا مى كند. صفحه ى طرح نو كه به تركها اهانت كرده دقيقاً تصوير همين سخنان من است. مرگ در لابلاى سطور آن لانه كرده است. صفحه ى باشگاه كودكان با يك كيستان در مورد يك شخصيت مرده و دفن شده در مشهد شروع مى شود. از كودك در مورد مزار مردگان سئوال پرسيده مى شود و درست زير همان سئوال پاسخ مسابقه ى قبلى نوشته شده است؛ شهيد محمد حسين فهميده. مردگى اولويت زندگى ايرانى است. تربيت و آموزش و پرورش با مرگ آغاز مى شود. طنزستان همين صفحه هم حكايت غريبى دارد. طنزستان با جمله ى " دلم كمى مرگ مى خواهد ..." شروع مى شود. اين جامعه با مرگ شادى مى كند!  بعد از طنزستان يك داستان دنباله دار به نام عصبانيت چاپ شده است كه داستان تنبيه پسرى است. همان كوبيدن ميخ ها بر ديوار و كندنشان و ماندن اثر ميخ ها بر ديوار و غيره. حكايت  عصبى بودن مردم و جامعه. حكايت زخم دل خوردن  از يكديگر. و درست بعد از اين مطالب نوبت مى رسد به بخش ايران ما و رستم و هفت خوانش! دوباره مرگ و رجزخوانى و اهانت به ديگرى با كمك گرفتن از ميسوژنى و راسيسم حاكم بر جامعه. اين صفحه در حقيقت تصوير ايران امروز است. جامعه اى گرفتار راسيسم و نژادپرستى و زن ستيزى و ديگرى ستيزى و مرگ. جامعه اى كه سياستمدار و انديشمندش بودن را با رجزخوانى فرياد مى زنند.