به بهانه ی روز جهانی افراد دارای معلولیت

"باور کنید ندیدن بزرگترین درد ما نیست... واقعا بر این عقیده ام که بینا شدن من در زندگی فعلی ام نقش چندانی ندارد... با بینا شدن تنها عنصری تازه وجدیدی به زندگی من اضافه می شود که باید آن را هرجوری شده در زندگی ام جا بدهم…ما با نابینایی خو گرفته ایم و عادت کرده ایم که از وجود نوعی زندگی خاص و ویژه لذت ببری…اما دردی که ما می کشیم در خاموشی چشمان ما نیست...بیشترین زجر ما در نگاه های اطرافیان و حتی گاه خانواده هایمان خلا صه می شود که رنج های ما را مضاعف می کند... "
از سال 1992، سازمان ملل متحد هر سال روز سوم دسامبر را به مناسبت روز جهانی افراد دارای معلولیت جشن می گیرد. هدف از این جشن، نشان دادن توانمندی ها، تجارب و مشکلات افراد دارای معلولیت و افزایش آگاهی افراد جامعه از معلولیت ها است. افرادی که بواسطه ی معلولیت غالبا از طیف وسیعی از حقوق مدنی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی محروم هستند و بخش وسیعی از گروه های آسیب پذیر جامعه را تشکیل می دهند.
شعار امسال این سازمان برای روز جهانی افراد دارای معلولیت " دستیابی به هفده هدفی که درآینده می خوهیم "می باشد. این شعار، به اهداف توسعه ی پایدار که هفده مورد می باشند، اشاره دارد که اخیرا به تصویب سازمان ملل (سپتامبر2015) رسیده است ، و همچنین به نقش این اهداف در ساختن جهانی فراگیرتر و عادلانه تر برای افراد داری معلولیت دلالت می کند. در واقع سازمان ملل متحد امسال را به ارزیابی وضعیت فعلی کنواسیون حقوق افراد دارای معلولیت که در سال 2006 به تصویب این سازمان رسیده است اختصاص داده ست. این اهداف زیرمجموعه ای از اهداف توسعه ی پایدار نیز ی باشند که برای ورود بیستر افراد دارای معلولیت به جامعه پایه گذاری شده اند.
اهداف توسعه پایدار شامل موارد زیر می باشد:
"کاهش فقر، حذف گرسنگی، سلامتی مطلوب و رفاه برای همه، آموزش به صورت فراگیر، برابری جنسیتی، آب سالم و بهداشت، انرژی ارزان و مدرن برای همه، اقتصاد پایدار و ایجاد فرصت های شغلی برای همه، زیر ساخت خوب و نوآوری، کاهش نابرابری و تبعیض، ساخت شهرها و جوامع پایدار، اطمینان از مصرف و تولید پایدار، اقدام فوری درارتباط با تغییرات آب وهوا، اقیانوسهای پایدار، استفاده پایدار از زمین و توقف خسارت بر تنوع زیستی، صلح و عدالت، همکاری و مشارکت جهانی در توسعه پایدار"

ایران به عنوان یک کشور در حال توسعه درگیر مشکلاتی مانند فقر، ترافیک و تصادف، آلودگی محیط زیست، بیماری ناشی از مواد صنعتی و جنگ و درگیری می باشد که روز به روز بر آمار معلولیت ها می افزاید. با وجود آن که در سال 2008 کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید، اما به این علت که این کنوانسیون و اهداف توسعه ی پایدار، هیچ گونه اجباری را برای دولت ها به همراه ندارد و تنها تعهدی است اخلاقی و سیاسی که دولت می بایست در هموار کردن راه برای رسیدن به آن کوشش کند، هیچ گاه به صوت جدی پی گیری نشده است. این در حالی است که کشورهای پیشرفته دستیابی به این اهداف را در سرلوحه کار خود قرارداده اند، و در تمامی زمینه ها از رسانه ها گرفته تا آموزش و کار و زندگی به ان امر می پرازند.
معلولیت داشتن در کشوری مانند ایران بسیار سخت و دشوار است. از عدم وجود بستر فرهنگی مناسب برای پذیرش افراد دارای معلولیت گرفته تا کمبود امکانات و تجهیزات و عدم دسترسی به فرصت های برابر، همگی حضور فرد دارای معلولیت را در جامعه محدود می کند. قرار دادن تنها یک سازمان خاص مانند بهزیستی هیچ گرهی را از مشکلات افراد داری معلولیت باز نخواهد کرد. برای تامین آنچه که اشاره شد ضروری است که دگرگونی اساسی در برنامه ریزی های دولت صورت پذیرد و با اختصاص بودجه ووقت کافی به مشارکت بیشتر این افراد در جامعه منجر شود.