کتمان واقعیات ملموس در انظار عمومی، نتیجه مطلوبی برای کتمان کننده ندارد

توجّه! هر گونه سوء استفاده از نوشته‌ام علیه حزب کمونیست کارگری حتی اگر از جانبِ فرد و یا گروه دیگری از اپوزیسیون صورت گیرد، واکنش تند مرا در پی خواهد داشت.

سرکار خانم مینو هُمیلی که در حال حاضر سخنگوی گروه ضد جاسوسی تُندر است، در واکنش به دستگیری و زندانی شدنِ اخیر کریم حقی منیع ( لطفاً به دقیقه 10.55 توجّه کنید) مطلبی نوشت که در سایت ایران گلوبال با تیتر "میکونوس دیگری قبل از عمل طعمه پلیس شد"، و در سایت آزادی بیان با تیتر "مأمور وزارت اطلاعات فضای بالای رستورانی در آلمان را با مزارع مواد مخدر اشتباه گرفت"، درج شد. او قسمتی از این مطلب را به هتل – رستورانی اختصاص که بعد از لو رفتن و بسته شدن، رستوران کریم حقی جانشین آن شد. وی در این مورد نوشت : " احمد جعفری بعد از افشا شدن شبکه جاسوسی انوش که خود قرار بود رئیس بعدی آن باشد، از هلند به آلمان رفت و صاحب هتل - رستورانی در شهر کلن شد. در آنجا از "حزب کمونیست کارگری" تقاضای عضویت کرد و با در آمیختن شیّادی و مظلوم نمایی اعتماد اعضای حزب و دیگر ایرانیان را جلب نمود. هتل – رستوران او محل جلسات گروههای سیاسی از جمله حزب کمونیست کارگری به رهبری آقای حمید تقوایی شد." چند ساعت پیش جناب آقای سیامک بهاری از طرف حزب کمونیست کارگری تکذیبیه‌ای در این مورد صادر کرد و نوشت :

لینک تکذیبیه " مسئول دفتر مرکزی حزب کمونیست کارگری ایران"

خودم متأسفانه افتخار آشنایی با جناب سیامک بهاری را ندارم اما همه اعضای شبکه جاسوسیِ برادران جعفری، از جمله انوش و احمد را خیلی خوب می شناسم. وقتی رئیس این شبکه، یعنی محمود جعفری که با اسم مستعار انوش فعالیت می کرد در فوریه 1995 به قتل رسید، وزارت اطلاعات احمد جعفری که از زمستان سال 1993 تحتِ آموزشِ این مرکز جاسوسی- تروریستی قرار داشته و قرار بوده به امریکا شمالی اعزام شود را بعنوان جانشین برادرش برگزید و از ترس لو رفتن گزارشها و نوارهایی که هنوز ارسال نشده بود و همچنین دستگاه‌های بجا مانده، سریعا به هلند فرستاد که در نوشته‌های پیشین و همچنین در "نفوذ عوامل وزارت اطلاعات در صفوف اپوزیسیون بی وقفه ادامه دارد"، بطور مبسوط به آن پرداختم. بعد از اینکه شبکه جاسوسی برادران جعفری توسط گروه ضد جاسوسی آذرخش افشا شد و سازمان اطلاعات و امنیت هلند و آلمان اعلام کردند که این حجم مدارک ملموس حتی در دوران جنگ سرد هم ‌سابقه نداشت و رسانه‌های هلندی آن را پوشش دادند، احمد جعفری هم راهی جز اعتراف نمی دید. اعترافات احمد جعفری را می توانید در اینجا بخوانید. بعد هم همانطوری که سرکار خانم هُمیلی نوشتند، : " از هلند به آلمان رفت و صاحب هتل - رستورانی در شهر کلن شد. در آنجا از "حزب کمونیست کارگری" تقاضای عضویت کرد و با در آمیختن شیّادی و مظلوم نمایی اعتماد اعضای حزب و دیگر ایرانیان را جلب نمود. هتل – رستوران او محل جلسات گروههای سیاسی از جمله حزب کمونیست کارگری به رهبری آقای حمید تقوایی شد." سرکار خانم هُمیلی در این مطلب هیچ انتقادی را متوجه حزب کمونیست کارگری نکرد، بلکه یکی از شگردهای مزدوران رژیم که " در آمیختن شیّادی و مظلوم نمایی" برای کسب اعتماد است را گوشزد نمود و مطلقاً نیازی به "تکذیبیه" مسئول دفتر مرکزی حزب کمونیست کارگری ایران نبود تا منتقدین و اضداد این حزب به مردم القا کنند که سران حزب کمونیست کارگری با این تکذیبیه در واقع می خواستند موضوع اصلی که دستگیری و زندانی شدن کریم حقی است را تحت الشعاع قرار دهند. وقتی احمد جعفری بعد از اقدامات پلیس از هلند به آلمان رفت و صاحب هتل-رستورانی در شهر کُلن شد، از حزب کمونیست کارگری تقاضای عضویت کرد و این موضوع را دو تن از اعضای حزب هم به خودم گفتند و تأئید کردند. تقاضای عضویت دادن او به حزب هم بار منفی برای این حزب ندارد. هتل- رستوران او تا روز آخر پاتوق اعضای حزب کمونیست کارگری بود و حتی افرادی از این حزب در رابطه با پرونده احمد جعفری مورد بازجویی قرار گرفتند و حداقل دو تن از اعضای این حزب در خطر دیپورت قرار داشتند که طی نامه‌ای به پلیس آلمان خاطر نشان کردیم که آنان فریب احمد جعفری را خوردند و با جمهوری اسلامی سمت و سویی ندارند و به احتمال قریب به یقین دیپورت آنان می تواند موجب از دست دادنِ جان‌شان شود. شاید لازم باشد به اطلاع جناب سیامک بهاری برسانم که رئیس معدوم این شبکه، یعنی محمود جعفری، به حزب کمونیست کارگری حق عضویت می پرداخت و رسیدهایش هم در اسناد و مدارک کشف شده از این شبکه بود و در دست سازمان اطلاعات و امنیت هلند هم هست. در جریان تحقیقات قتل انوش هم این موضوع مورد پرسش و بررسی قرار گرفت. در گزارش بجا مانده از شبکه انوش هم این موضوع با دست خط خودِ انوش و همچنین نواری که مکالمه انوش و یکی از سرکردگان وزارت اطلاعات هست، موجود است.
جناب سیامک بهاری گرامی، کتمان واقعیات ملموس در انظار عمومی نه تنها چیزی از واقعیت امر نمی کاهد، بلکه کتمان کننده را زیر سئوال می برد. امیدوارم به این نکته توجه داشته باشید.