ما را مادرانمان نمى زايند، ما را زبان مادرى مان مى زايد

دوست من، كدام تولد؟

تولد ما پرچم و رهايى و سرزمين نداشت. ما مثل شما در هيجان پرچم و سرود ملى و پارتى هاى وطنى غرور برانگيز متولد نشده ايم. فرزندان ما بدون دولت - ملت متولد مى شوند. آنها در درون مجادله و مبارزه ى ما متولد مى شوند نه در درون امنيت و رهايى.

مثل سخن نلسون ماندلا، شما كه بر ما مى نگريد اندوه و تاريكى اسارت و هيجان فرو كاسته از فرط مبارزه با فاشيسم و راسيسم را مى بينيد اما ما در شما درخشش خورشيد رهايى و دموكراسى و لبخند امنيت و برتريّت را مى بينيم.

تولد ما و مرگ ما دموكراسى و برابرى و آزادى ندارد. همه ى تصوير و تصور ما از زندگى، تلاش و شوق اميدوارانه ى سربازى است كه مى خواهد پرچم سرزمينش را افراشته نگهدارد. در درون ما پرچمى پايين كشيده شده است.

ما بدينگونه متولد مى يابيم. مادرانمان ما را در احاطه ى كتاب ها و رسانه ها و مدارسى كه زبانشان را نمى دانيم مى زايند. در جامعه اى پر از تزوير و استعاره و كنايه و چندگانگى به دنيا مى آييم. تولد ما بركت دارد اما مبارك نيست. هيچ چيز براى ما مبارك نيست.

ما را مادرانمان نمى زايند، ما را زبان مادرى مان مى زايد. شما را زنانتان مى زايند و ما را زبان مى زايد. معلمين شما دانش آموزان را با آب و نان و گل و بلبل، با زبان مادرى خودتان آدم مى كنند و كودكان ما در بطن مدارس عاريتى و تحميلى، محو و نابود مى شوند.

نه، دوست من، تولد ما مبارك نيست. تولد ما اشغال شده است. تولد ما هرگز متولد نمى شود، مى افتد. ما متولد مى شويم كه مرگ زبان و فرهنگ و هستى مان را ببينيم. ما در درون اين مرگ، تولد مى يابيم.

تولد من مبارك باد؟ نه دوست من، ما به دنيا نمى آييم ما به زور از اسارت بطن مادرى به اسارت عصبيّت جهان نامادرى كشيده مى شويم. ما به دنيا نمى آييم اما شايد روزى فرزندانمان ما را به دنيا بياورند.