استقلال کردستان

در جامعه ی انسانی کره ی زمین، هر خلقی یا ملتی یا مردمی، حق انتخاب « فردی و جمعی» آگاهانه دارد، در مورد آنچه به سرنوشت و حیات او مربوط میشود. از جمله استقلال و جدایی و اتحاد داوطلبانه و یا تشکیل اتحادیه های منطقه ای.
براساس « آزادی انتخاب» و «حق حاکمیت بر سرنوشت خود»، در شرایطی که خلقها و ملتها بر روی زمین با تقسیمات غیر دموکراتیک و دیکتاتورمابانه ، چون قلب یک پارچه ای تقسیم شده اند، هر تکه ای حق دارد با  قسمتهای دیگر خود، یکی شود.
بنابرین نه تنها کردستان بل همه خلقها و ملتهای تقسیم شده در روی زمین حق دموکراتیک شان است که  تلاشهای مسالمت آمیز استقلال و جدایی و اتحاد داوطلبانه داشته باشند و به آنها تحقق بخشند.

اینکه تحقق حقوق دموکراتیک، موانعی از جمله « تقسیمات سنتی دیکتاتورمابانه» دارد و یا « قدرتهای جهانی مخالف تحقق این خواسته ها» هستند، و یا اینکه « خود مردمان از زاویه ی آگاهی و توازون قوا» در شرایط آماده ای قرار ندارند، و یا اینکه « استفاده و تحقق آن حقوق» عملا به بدتر شدن زندگی خود مردمان منجر میشود، مسایلی هستند که نمی توانند« حق آزادی انتخاب و یک پارچگی و حق حاکمیت برسرنوشت خود» را سلب و نفی کنند. این گونه مسایل کلا موانع « جدایی و استقلال و یک پارچگی با تکه های خود» محسوب میشوند. و دلیل بر این نیست که«  حقوق دموکراتیک» آنان نفی شود. موانع ، در واقع سد اند و ربطی به درستی خواسته ها ندارند.

 گفته شد1-« استقلال» حق است و دموکراتیک و درست. 2- اما تحقق آن« موانع» زیادی هم دارد. 3- اگر استقلال خلقی تحقق یابد موجب « جنگها و سوء استفاده ها و و تجاوزات این خلق به حقوق همسایگان» خواهد شد.
قسمتهای یک و دو روشن شد .  قسمت سوم مسئله، با « اگر  و فعل آینده ی  خواهد شد» فال بینی میشود. یک دید غیر رئال و اتوپیک و ذهنی ست و از این رو نیز « کاذب». دلیل اش ساده است. 
یک حدس و گمان است. میتواند پیش آید و میتواند پیش نیاید. روی حدس و گمان نمیشود تکیه کرد و « حقوق انسانها» را نقض و رد نمود. 

اما مسئله ی استقلال کردستان عراق یا کلا استقلال کرد ها در چهار کشور و اتحاد آنها،  برای تهدید امنیت مردم آذربایجان و اراضی آن یک مسئله جدی ست. از این روی که رسانه های کردی « زیاده خواهی» خود را در آذربایجان مطرح کرده اند. و فعالان آذربایجانی این مسئله را جدی میگیرند. 
 اینکه کردها در چهار کشور، استقلال و جدایی و یکپارچگی یا اتحاد داوطلبانه ،  داشته باشند طبق اصولی که در آغاز گفتم هیچ مشکلی ندارم . و برایشان آرزوی پیروزی میکنم. 
اما با سیاست غلط « زیاده خواهی کردها در آذربایجان غربی» مشکل داریم. و جلو این سیاست را میگیریم. 
نباید به خاطر سیاست زیاده خواهی کردها با « خواست استقلال» آنان مخالفت کرد. حق در جای خود حق است و ناحق در جای خود ناحق. 
رسیدگی به چگونگی و میزان « زیاده خواهی» و یا « حق و حقوق کرد ها» کار مجالس قانونی دو خلق « آذربایجان و کردستان ایران» است. که وقتی وجود داشته باشند میتوانند مشکل را بررسی کنند.

شرایط عینی و ذهنی استقلال برای یک خلق وقتی آماده میشود که: 1- اکثریت آن مردم موافقت داشته باشند. 2- موافقت دولتهای جهانی و منطقه ای حاصل شود. 3- تهدید جنگ و کشتار توسط نمایندگان آن مردم متوجه خلقهای همسایه و منطقه نشودد.
در مورد استقلال کردستان،  از سه شرط مذکور ، میتوان- به حدس و گمان- گفت که تنها شرط اولی مهیا ست. دو شرط دیگر هنوز و جود ندارد. مگر اینکه « پشت پرده» توافق هایی باشد که بررسانه ها هنوز روشن نیست.
در چنین شرایطی اعلام استقلال کردستان دشواریهایی زیادی  برای کردها به وجود خواهد آورد. اما چیزی که بسیار روشن است ،  استقلال کردستان به عنوان یک مسئله ی سیاسی، و گامی مثبت، هیچ مشکلی از  دموکراسی، عدالت اجتماعی و تبعیض بر خواسته از فرهنگ سنتی ( مورد زنان) ، را حل نخواهد کرد. جامعه ی کردستان یک جامعه ی « نیمه روستایی  با سرمایه داری رشد نیافته ا ست» و با استقلال سیاسی مشکلات داخلی تشدید خواهد شد. رشد سرمایه داری تضاد طبقاتی را شدت خواهد بخشید. از این روی « دموکراسی و عدالت اجتماعی و عدم تبعیض» به آرزوهای بیشتر برباد رفته تبدیل خواهند شد. همچنان که شده.
ولی بهر حال راه دیگری نیست و جامعه ی کردستان به ناگزیر این راه را ادامه داده و  تجربه خواهد کرد. اما نیروهای مترقی کردستان راهشان را مثل همیشه برای تحقق دموکراسی و عدالت اجتماعی و عدم تیعیض و صلح و دوستی ادامه خواهند داد و بیشک این تلاشها قابل حمایت و پشتیبانی هستند.