۱- در شرائط و اوضاع و احوالی که در پی «همه‌پرسی» در منطقه پیش آمده، برای ما ایرانی‌ها شاید مفیدتر و عاقلانه‌تر این باشد که به‌جای محکوم کردن همه‌پرسی، و برخوردهای تهی کلیشه‌ای و شعاری، بکوشیم تا مسئله‌ی اقلیم کردستان عراق را دقیق‌تر و هرچه بهتر بفهمیم، و مواظب و به‌هوش باشیم که مشکلات به مصیبت مبدّل نگردند، و مسائل ازحدّ و اندازه‌ی حقیقی خود خارج نشوند!
۲- نگرانی نیروهای ملی و میهن‌دوستان ایرانی از تاثیرات احتمالی استقلال اربیل، برتمامیت ارضی ایران، نگرانی درست و قابل فهمی ست ولی این دل‌نگرانی با خصومت و دشمنی علیه همه‌پرسی برای استقلال «اقلیم کردستان» و یا فحاشی علیه رهبران آن، رفع و برطرف نمی‌شود؛ بل با فقرزدائی و محرومیت‌زدائی، و با رفع انواع تبعیضات تاسف‌آور موجود در کردستان ایران است که می‌توان با تجزیه‌طلبی و تاثیرات منفی و احتمالی آن همه‌پرسی مقابله کرد نه با امنیتی‌تر و نظامی‌تر کردن وضع منطقه، نه با جلب و سرکوب انبوه مردمی که در سنندج جشن پیروزی دررفراندوم راگرفته بودند...
از یاد نبریم که با فروپاشی شوروی و پیدایش جمهوری آذربایجان و ترکمنستان، باوجود آن همه تحریکات تجزیه‌طلبانه‌ای که صورت وقوع یافت، و حمایت تمام-قدّی که از گروه‌های پان‌ترکیست و تجزیه‌طلب در آذربایجان ایران شد، چرا آذربایجان تکان نخورد؟ چرا تیر تجزیه‌طلبی به هدف نرسید و فروافتاد؟ چرا زنجانی و تبزیزی یا اردبیلی و ارومی و خویی، خود به مقابله با آشوب‌گران و تجزیه‌طلبان برخاستند و تلاش‌های ایران‌ستیزانهٔ آنها را بی‌اثر کردند؟ برای اینکه اکثریت قریب به اتفاق آذربایجانی‌ها در هر کجای ایران باشند، خود را صاحب‌خانه در ایران‌زمین می‌شناسند، و به‌رغم انبوه مشکلاتی که درآن دیار به چشم می‌خورد، خود را شهروند درجه دو تلقی نمی‌کنند، و از تلاش در راستای حفظ استقلال و تمامیت ارضی ایران کوتاه نمی‌آيند؛ منظور اینکه تاثیر سوءِ و منفی عوامل خارجی، همیشه به اعتبار اوضاع داخلی ممکن می‌شود، اوضاع داخلی را اصلاح کنید تا از تاثیر منفی تحولات خارجی درامان باشیم!
۳- هر جور موضع‌گیری در ارتباط با تغییر و تحولات اقلیم کردستان عراق، هر نوع موافقت یا مخالفتی با حرکت استقلال‌طلبانه‌ی اکراد عراقی، ضروری ست که با کار توضیحی در میان مردم کردستان ایران صورت بگیرد و در غیاب مردم کُرد تصمیمی اتخاذ نشود؛ در معنا با مشورت و اتفاق‌نظر با سران ایلی و دینی با گفت‌وگوی صمیمانه با سرآمدان فرهنگی و دانشگاهی یا اداری و اقتصادی باید باشد تا سیاستی جدا از مردم منطقه شکل نگیرد و در این شرائط حساس منطقه‌ای، به شور و عواطف و فکر و رأی آنها بی‌اعتنايی نگردد، که نتایج مترتّب بر این نوع تصمیم‌گیری‌های جدا از مردم، بارها امتحان شده ست!
۴- مسائل اقلیم کردستان عراق با مسائل کردستان ایران و ترکیه حتی سوریه از اساس و پایه متفاوت است؛ بعد از جنگ جهانی اول و فروپاشی امپراتوری عثمانی این «منطقه» را علیرغم میل کردها به‌زور به اعراب میان رودان - بین‌النهرین - تقدیم کرده و کشور عربی عراق را بر اساس سلطه‌ی عرب بر کُرد و ترکمن و آسوری شکل دادند!
کردها از همان اوائل دهه‌ی سوم سده‌ی بیستم میلادی برای آزادی خود، به مبارزه با سلطه‌ی بغداد برخاستند و به رسم معمول، دست طلب یاری به سوی هر قدرت بین‌المللی و منطقه‌ای که یاری بدهد دراز کردند. در میانه‌ی جنگ دوم جهانی، یعنی سالها قبل از تاسیس کشور اسرائیل، ملا مصطفی بارزانی رهبر نامدار کردهای عراقی به شوروی نزدیک شد و حدود بیست و پنج سال از حمایت مسکو برخوردار بود تا حدی که او را وابسته حتی عامل شوروی می‌نامیدند که چنین نبود، زیرا با روی کار آمدن حزب بعث در عراق که متحد استراتژیک شوروی به حساب می‌آمد ورق برگشت، مسکو پشت به کردها کرد و آنها را در برابر حسن البکر و بعث و صدام سرکوبگر تنها گذاشت. کردها هم به اجبار در طلب یاری روی به آمریکا و انگلیس و اسرائیل و ایران آوردند تا از زیر سلطهٔ حزب بعث و صدام بیرون بیایند و به استقلال و آزادی برسند.
درواقع حدود یک قرن مبارزه‌ی خونین کردها با رهبری بارزانی‌ها برای رهایی ازسلطه‌ی ناسیونالیسم سلطه‌طلب عربی-عراقی، با کسب حمایت قدرت‌های منطقه‌ای و بین‌المللی بوده ست. زمانی شوروی، دوره‌ای ایران و انگلیس و آمریکا، و حالا اسرائیل از اهداف ملی و استقلال‌طلبانه‌ی اکراد در عراق قویّاً دفاع می‌کند. این حق مسلّم مردم و رهبران «اقلیم» است که مانند هر حرکت ملی و مردمی، از یاری خارجی به‌موقع استفاده کنند و به اهداف ملی و انسانی خود دست یابند!
وااسفا که موضع‌گیری اسرائیل در ارتباط با مسائل منطقه‌ای به معیاری برای قضاوت و داوری قطعی تبدیل گشته؛ می‌گویند: همینکه اسرائیل از استقلال «اقلیم» مدافعه و حمایت می‌کند دلیلی ست برای صدور حکم محکومیت آن همه‌پرسی و نادرستی سیاست مسعود بارزانی. اگر چنین است پس با استقلال و آزادی جمهوری آذربایجان، ترکمنستان، گرجستان، ازبکستان، تاجیکستان و غیره هم باید سفت و سخت مخالفت می‌کردیم و دست ردّ به سینه‌ی آذری و ازبک و ترک و تاجیک می‌زدیم، چون اسرائیل و اسرائیلیان نهایت درجه حامی استقلال و آزادی این مناطق و ممالک بودند. با اینگونه دلیل‌آوری‌ها از کجا از کدام خراب‌آباد سیاسی سر درخواهیم آورد؟
Mohammadarasi@gmail.com
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید