تاکتیک های مبارزاتی در داخل وظائف ما

عبدالخالق جرفي
قیام ملت ها در دو حالت " خود جوش " و یا " سازمان یافته " و " برنامه ریزی " شده ، مراحل خاص خود را طی می کند و بدون عبور از آنها ، نمی توان به هدف که همانا پیروزی قیام باشد ، رسید . طبعا در قیام های خود جوش در صورتیکه نتواند در جریان قیام ، رهبری سازمان یافته خود را بوجود بیاورد یا پیدا کند ، شکست همیشه در کمین است .
قیام بطور عام سه مرحله را طی می کند ؛ مرحله اول شروع و گسترش است . مرحله ای که ما اکنون در آن هستیم و با خیزش های دوره ای خود را نشان داده است . مرحله دوم ، مقاومت در برابر سرکوب و گذار از آن ، و مرحله سوم ، تهاجم به دشمن به قصد تسخیر قدرت و حفظ آن . این قیام بدلیل اینکه در یک جغرافیای سیاسی واحدی ، با دشمنی واحد و ملت های مختلفی را شامل می شود ، فقط در سراسری بودن آن قابل تحقق است . یعنی اینکه ملت عرب ، کرد ، بلوچ یا ترک آذری به تنهایی ولو اینکه سازمان یافته و آماده قیام باشند ، و بتوانند مراکز اصلی را تسخیر کنند و از حمایت تمام مردم خودشان برخوردار باشند ، باز هم موفق نخواهند شد .
بدلیل نبود یک سازمان سراسری که بتواند یک چتر رهبری برای تمام ملت های جغرافیای ایران فراهم کند و در مسیر قیام ، هدایت و رهبری نماید ، مرحله اول قیام با خیزش های یکسانی مواجه نخواهد بود . اعتراضات در این یا آن شهر ، یا در این یا آن منطقه ملی – قومی ، شکل می گیرد ، گسترش پیدا کرده و به قیام منجر می شود ، روزها و هفته ها سپری می شود ، اوج می گیرد و بعد از آن فروکش می کند . این خیزش ها در بطن این گسترش قرار دارد و نقش تدارک قیام اصلی را بازی می کنند . در این مرحله ، این خیزش ها ، پایه های گسترش و استمرار قیام اصلی که ضرورت مقاومت در برابر سرکوب است را ، ایجاد می کند و در هر خیزشی ، تعداد بیشتری از ملت ها را بخود جذب و همراه می کند .
ملت عرب الاهواز – الاحواز در مراحل اخیر نشان داد که دوره قیام های " خود جوش " را از سر گذرانده است و به مرحله قیام های برنامه ریزی شده و سازماندهی شده گام گذاشته است . این نشانه پیشرفت کیفی در امر مبارزه ملت ما می باشد . اما این سازمان یافتگی هنوز مراحل اولیه خود را طی می کند . یکدست نبودن و پراکندگی مجموعه های فعال هنوز شکل حاکم است . که بمرور زمان باید جای خود را به مجموعه های متمرکز و هماهنگ بدهد . گرایش های مختلف هنوز نقش مانع را بازی می کنند ولی می توان این گرایش ها را با برنامه های حداقل تاکتیکی و مرحله ای همدست و هماهنگ نمود . تشکل های خارج از کشور می توانند نقش مهمی در این وحدت و هماهنگی ایفا کنند و آن اینکه نگذارند تضاد " الاهواز – الاحواز " روی فعالیت داخل نقش منفی بگذارد . برای این امر باید خودشان را ملزم به وحدت عمل مشترک روی حداقل ها در حمایت از مبارزات داخل بکنند . یعنی تظاهرات مشترک ، متینگ های مشترک ، شعارهای مشترک و غیره .
ما در اینجا به مرحله ای که در آن هستیم و به یک شیوه مبارزه که اینک در جریان است پرداخته ، وظائف خودمان در قبال این شیوه از مبارزه را، توضیح خواهیم داد .
گفتیم که مرحله اولیه قیام با خیزش ها و گسترش اعتراضات در تمامی نقاط و تمامی حوزه ها تدارک اصلی قیام را می چیند . برای این منظور باید توانست با برنامه هایی ، اقشار مختلف را به صحنه کشاند و آنها را حول موضوعی مشترک بسیج کرد . یکی از اشکال این بسیج ، انتخاب مناسبت های خاص و دعوت از مردم برای همبستگی با آن می باشد . یکی از اشکال این دعوت و همبستگی ، استفاده از پروفایل مشترک است که کاربرد آنرا در " انا عربی " و " حداد " و " 520 " که مورد زندانیان سیاسی را در معرض قرار می دهد می بینیم .
کارکردهای این شیوه از مبارزه :
1- توان بسیج مسالمت آمیز توده مردم :
این یک مبارزه مسالمت آمیز است و همه می توانند در آن شرکت یابند . بعضا تبلیغ می کنند که این کار باعث می شود اطلاعات حکومت جمهوری اسلامی بتواند مخالفین خود را شناسایی نماید . این استدلال می تواند در مورد همه نوع مبارزه مسالمت آمیز و علنی بکار گرفته شود . اعتصاب ، تظاهرات و غیره . دشمن به فرض شناسایی نمی تواند کاری بکند ، زیرا باید افراد وسیعی را بخاطر پروفایل دستگیر نماید و این به ضرر خود رژیم است .
2- توان ایجاد همبستگی و وحدت در صفوف ملت :
نگاهی به دو مورد اخیر یعنی " انا عربي " و " حداد " به ما نشان می دهد که اگر موقعیت و موضوع را خوب در نظر بگیریم ، می تواند همراهی اقشار وسیعی را جلب کند . زمانیکه گرایش های مختلف در یک مورد به هم نزدیک می شوند ، قدرت و توان مردم را به بیرون از خود نشان می دهد و همچنین خود مردم به توان خود ایمان می آورند ، همچنین زمینه مساعدی می شود تا گرایش های مختلف در داخل و خارج باور کنند که می توان حول موضوع مشترکی با هم کار کرد و متحدانه و فارغ از هرگونه پیشداوری نسبت به هم ، اقدامی ولو کوچک و ساده را پیش برد .
3- ارتقاء روحیه مبارزه جویانه در سطح مردم :
تا قبل از انتفاضه های اخیر فعالیت در محدوه عناصر محدودی بوده ولی با گسترش اعتراضات و شرکت بسیاری از مردم در آن ، این محدوده وسعت پیدا کرده است . برای اینکه این فعالیت ها و اعتراضات ادامه دار بماند ، نیاز هست که پیوند عنصر پیشتاز با مردم گسترش پیدا کند . عنصر فعال همیشه در صحنه است ، برنامه می ریزد ، صحنه را می چیند و به دعوت مردم می پردازد و خود از اولین نفراتی است که در اعتراضات شرکت می کند و اولین نفر هم هست که طعم زندان و شکنجه را می کشد و بهمین دلیل است که عنصر پیشتاز است . اما توده مردم اینگونه نیستند ، آنها منتظر هستند تا صحنه برایشان چیده شود و راهنمایی شوند . بهمین خاطر بعد از هر افتی که در اعتراضات صورت می گیرد ، ترس و احتیاط بیش از حد بر آنها چیره می شود . زمانی که دستگیری ها وسعت پیدا می کند ترس و نگرانی از ظاهر شدن مجدد و احتمال دستگیری آنها شدت می یابد ، برای خارج کردن آنها از این شرایط و دمیدن روحیه مبارزه جویانه به آنها باید وسعت کار و راندمان کارشان را نشان داد . وقتی در سطح عمومی مشاهده کنند که بسیاری بدون ترس و واهمه پروفایل های خود را به شعار روز ، یکدست و یک شکل کرده اند ، احساس می کند همه در کنارش هستند و تنها نیست و قدرت می گیرد و ترس از وجودش زایل می شود .
4- شناساندن " سوژه " و تدارک " ذهنی " شرایط مورد نظر در سطح عموم :
در کادر مبارزه ، همیشه نیاز هست که شرایط ذهنی را برای یک اقدام جمعی آماده کرد . این امر در پیشرفت کار مهم است . کارکرد " پروفایل " در اینجا هم می تواند نقش ایفاء کند . فراخوان برای یکدست و یک شکل کردن پروفایل ها بمعنی لبیک گفتن به فراخوان است و این قدم اول و اساسی در موفقیت فراخوان می باشد . بمرور مردم یاد می گیرند که چگونه با نیروهای مبارز در صحنه همدلی کنند و ارتباط برقرار سازند . علاوه بر این مردم خواهند فهمید که مساله روز چه هست و برای چه چیزی باید لبیک بگویند . در پروفایل موضوع فعالیت و هدف از آن سمبلیزه شده است .
در اینجا نکاتی هست که بهتر است نیروهای در صحنه مراعات کنند :
1- این فراخوان ها حتما و حتما باید از داخل صورت بگیرد و مهر و تابعیت هیچ حزب و گروهی را نداشته باشد .
2- در هماهنگی با مجموعه های دیگر صورت بگیرد تا گسترش آن تضمین دار باشد .
3- روی موضوع اصلی روز که امری فراگیر باشد متمرکز باشد .
وظائف نیروهای مستقر در خارج در قبال آن :
1- پیوستن بلافاصله و بدون درنگ یه این کارزار
نیروهای مستقر در خارج برای حمایت از این فراخوان و کارزار باید به آن بدون در نظر گرفتن اینکه چه کسی پشت آن است ، به آن بپیوندند و قبل از همه پیوستن افراد فعال و معروف و یا حزبی و سازمانی است که به این کارزار سرعت انتشار می دهد . نباید ذهن خود را معطوف کنیم که کدام نیروی سیاسی ملت عرب در خارج بهره اش را خواهد برد ، باید به این اندیشید که چه میزان کفه ترازو را به نفع ملت عرب بالا می برد . این امر به نیروهای سیاسی و بویژه احزاب و سازمان ها امکان پیوند یافتن با جنبش داخل را می دهد .
2- تبلیغ آن در سایت ها و رسانه های خود
موفقیت این کارزار در این است که همه گیر شود تا بتوان از آن بهره داخلی و خارجی برد . در سایت ها پیرامون آن نوشته و پیام رسانی کنند . این در جهت تحکیم وحدت سازمان ها با فعالین داخل کمک بسیار می کند .
3- تبدیل کارزار خود در خارج حول آن
و در نهایت تبدیل این فراخوان به یک کارزار در خارج از کشور ، چه در شکل تظاهرات و یا میتینگ و غیره
همه اینها باید بدور از مهر سازمان و حزب مشخص باشد تا جنبش داخل بتواند بدور از گرایش های سازمانی ، توده وسیع مردم را حول این فراخوان متحد سازد .
14- 4- 2018