ايرانشهرىِ برو گمشو!

نشست اپوزيسيون از خيلى جهات قابل بررسى است. پاسخ به ديگرى ها در اين نشست از طرف فاشيسم نو بسيار عريان بود: " برو گمشو ". دوستانى كه دنبال ايرانيت فدراليست هستند در آن جلسه با تصويرى رو به رو شدند كه تماميت خواه و سركوبگر و بى اخلاق بود. در قلب واشنگتن و در بغل مكتب هاى فلسفى و ادبى انساندوست و ديگرى دوست كسانى زندگى مى كنند كه اگرچه از سرمايه و تكنولوژى مدرنيسم بهره مى برند اما دركى از مبانى مدرنيسم و حقوق انسانى ندارند. ايرانيت اين بخش عصبى درست به اندازه ى ايرانيت تندروهاى مذهبى ديگرى ستيز و ديگرى كُش است.
مفهوم « ملت واحده » براى اينها درست مثل « امت واحده » كه خاورميانه و جهان را برهم زد در مقياسى كوچكتر مى رود تا بر آشوب درون بيفزايد. هم امت واحده و هم ملت واحده جغرافيايى خارج از واحده ها هستند.

ایرانشهری یک پروژه است. یک عصبیت تمرکزساز استعماری است. کیس بسته بندی شده ی سلطه است. رهیافتی برای استبداد می باشد. سرکوب تفاوت ها، زبان‌ها، فرهنگ ها و جغرافیاهاست.

ایرانشهری تجاوز به حریم دیگری هاست. خودبرتربینی مغرضانه ای است که پرسشگری را می کوبد.

فاشیسم نو باید فهم کند که ایران نه گذشته ای دارد نه امروز و آینده ای. ممالک محروسه گذشته هایی دارد، امروزها و آینده هایی دارد. دیگری هایی دارد که فرهنگ ها و زبان‌ها و تاریخ های متفاوت دارند. ایرانیت و ایرانشهری محتوا ندارد بلکه یک بروشور تبلیغاتی است.

آنچه را که دستگاه « آخوندسالاری ایرانشهری » با مرگ بَرها و درود بَرها صادر مى كرد اينبار « خان سالاری مدرن » دارد با برو گمشوها به وضوح ابراز می دارد.

در ترکیب « برو گمشو » آنکه باید برود اکثریت محروسه، و آنکه باید بماند اقلیت سلطه گر است.

هرگونه نشستی برای ایرانشهری یک اشتباه است. این واژه تعریف فلسفی و سیاسی ندارد. سیاسیدن و فلسفیدن در اقالیم نژادپرست و دیگری ستیز و فاقد معنا، صحنه آرایی برای فیلمی است که تماشاگر ندارد. « پهلوی سازی باستانگرایی » و « شعوبیه گری مذهبی » در آستانه ی فروپاشی است. صدای پای « انسان سرکوب شده ی ممالک محروسه » از مسیر آزادی و دموکراسی می آید.

ما به هیچ بنی بشری نخواهیم گفت ؛ برو گمشو.
خواهیم گفت: بمان و خودت را دریاب. اندازه ات را ببین. این کُت بر تنت زيادى گشاد است. اين كُت بايد تنگ تر شود. ما برايت از نو مى دوزيمش!