از نشانه های بارز حکومت استبدادی ، سرکوب و زندانی کردن فعالان مدنی ، سیاسی ، عقیدتی ، صنفی ، دگراندیشان ، آزادیخواهان و معترضان ، برای ایجاد خفقان و هراس در میان توده های مردم است .
همگان بخوبی یاد دارند که پس ار فریب بزرگ ۵۷ بگیر و ببندها شروع شد و چه جنایاتی که به نام قانون و مذهب انجام گرفت و از آن هنگام تاکنون هیچگاه زندان ها خالی از انسان های آزاده ، مبارز و آزادیخواه نشد .
نقش بسیار پررنگ زنان پیشرو در مبارزه با خودکامگی در گذر چهار دهه حکومت مذهبی درس های بزرگی از شجاعت و پایداری را به مردم استبدادزده آموخت .
اکنون با نگاهی به زنان زندانی از فعال مدنی ، حقوق بشر ، سیاسی ، عقیدتی ، وکلا ، دراویش ، محیط زیست ، می بینیم که این پیشروان جامعه مدنی و دمکراسی ، همچنان هزینه سنگین ، روشنگری و آکاهی بخشی جامعه را می پردازند .
نرگس محمدی ، نسرین ستوده ، گلرخ ایرایی ، آتنا دایمی ، زینب جلالیان ، هنگامه شهیدی ، مریم اکبری منفرد ، زینب طاهری و ... از جمله زنان زندانی هستند که بار ملتی را بردوش دارند .
اینجاست که سکوت ما اسباب ادامه این سرکوب ها و زندان هاست ، زیستن زیر بار استبداد و خفقان براستی زندگی را ننگین می کند .
آیا چنین زیستنی حق وارثان تاریخ ، فرهنگ ، تمدن دیرینه ایران که با پهلوانی ، دانایی ، انسانیت و خردمندی عجین بودند ، هست ؟
براستی نه ، بیایید یکدل و یک صدا با همبستگی پیشگام آزادی همه زندانیان سیاسی ، مدنی ، صنفی ، عقیدتی باشیم و بدنبال آن برای دگرگونی های بنیادین ، برپایی عدالت ، قانون و حقوق بشر ، پیگیر نجات ایران باشیم . چنین بادا ....
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
توجه داشته باشید کامنتهایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید