نامه به فرهاد میثمی

نامه به فرهاد میثمی

" روزی که فهمیدم من فرزند دو نفرم "

"فرم را پر کرده بودم وداده بودم دست متصدی پشت باجه که مشخصاتم رایک به یک وارد کامپیوترمقابلش می کرد.  "نامم.... نام خانوادگیم ...تارسید به قسمت فرزند که من مقابل آن نوشته بودم "علی و صدیقه " مکثی کرد انگار چیزی طبق روال معمول نباشد.  قبل از این که فرصت کند  چیزی بپرسد  صدایم را صاف کردم ، سینه ام را جلو دادم وبا حالتی حق به جانب گفتم" خب می دانید ،آخر من فرزند دو نفرم  یک نفر که نیستم ."   "روزی که فهمیدم من فرزند دو نفرم " فرهاد میثمی  

 چهار سال از نوشتن این نوشته می گذرد. این بار ماموران بهداری زندان اوین  در حال ثبت کردن نام اوهستند! او  افتاده بر تخت در گوشه ائی از بهداری زندان اوین بی رمق وتکیده!  جواب می دهد!  صدایش را صاف میکند ! سینه ای که استخوان های بدنش از آن بیرون زده را بالامی آورد، با آن چشمان هوشیارومهربان  که هنوز دوماه اعتصاب غذا نتوانسته زیبائی وشیطنت مانده از سال های کودکی ونوجوانی را از اوبگیرد به زندان بان ها خیره می شود ! نامم  فرهاد   نام خانوادگیم میثمی   فرزند   قبل ازآن که او سخن گوید صدائی در فضا می پیچد صدائی بر آمده از دل تاریخ، از دل دیوار های بلند ومغموم اوین ،از دل میلیون ها جان عاشق " فرزند ما ! فرزند ایران ."

صدانی که من را در این گوشه جهان می لرزاند.

دکتر میثمی مهربا ن !

 نوشته بودی" که نمی دانم آن چه را که در قلب انسان جریان دارد چه بنامم ؟ اما می دانم که آن را می توان به صورت رشته های مختلف در آورد و هدیه کرد! "

چونان قلب دانکو برسر دست گرفت واز ظلمت جنگل به سوی چمنزاران روشن زندگی رفت . کاری امروز خود با رشته رشته قلبت  انجام می دهی . چرا که  نیک می دانی

"یا که سو سوی چراغی گر پیامیمان نمی آورد

رد پا ها گر نمی افتاد روی جاده ها لغزان

ما چه می کردیم در این کولاک دل آشفته ی دم سرد!" آرش کسرائی

این کاری است که هرکس راممکن نیست .برای افروختن این چراغ و انداختن رد پا بر جاده های لغزان این جنگل تاریک عقوبتی سخت را تحمل باید کرد که می کنی .

در طول تاریخ این سرزمین هزاران جان عاشق چون تو در طلب آزادی قلب خود بر سر دست گرفتند ودر جستجوی آسمانی صاف وروشن بر آمدند.  ره پویانی که راه خطر جستند  تا از کرامت انسانی و از آزادی ما دفاع کنند .

دکتر میثمی عزیز!

 کنیت تو مرا به یاد نام عزیز دیگری می اندازد که هم کنیت تو بود."مرتضی میثمی " معلم ، هنرمند ، عاشق ، و وروشن گری چون تو .چشم های روشن ومهربانی داشت! محجوب و آرام . اما استوار بر سرایمان خود به آزادی و عدالت.  او نیز جان بر کف گرفته و از حقی دفاع می کرد که از مردمان این سرزمین گرفته شده است .او جان بر سر همین پیمان نهاد .  در سال شصت وچهار غربیانه در هیاهوی جنگ تیر باران کردید و در گورستانی گمنام به نام خاوران به خاکش سپپرده شد می دانم که میدانی ! او هم چون تو وهزاران عاشق خفته در خاوران خواهان مبارزه بدون خشونت بود.  منادی زندگی ،  عشق ، شادی  ودلش بیزار از مرگ.

افسوس !افسوس !!

فرهاد گرامی!

می دانم آن چه که امروز ترا چنین استوار در عزمی که داری نگاه می دارد ناشی از فضیلت عمیق وبی گزندی است که سالها برای رسیدن به آن تلاش کرده و جنگیده ای .در پیله ات به تعمق نشستی به اعماق وجودت رفتی ، از درون بر آمدی جان را همه مبدل به  روح کردی! جرعه معرفتی نوشیدی که دریا به آن حسادت می کند . پس آن گاه    شاپرک دوست داشتنی از پیله در آمدی .

 می خواستی دیده نشوی ! اما این ممکن نبود بالهای تو بال شاپرک در آمده از درونپیله نبود! تو درسیمای یک انسان بر آمدی. آن چنان که شاملو ترسیم کرده است و می دانم که الفتی عمیق بین توو شاعران آزاده است .

"انسان زاده شدن تجسدوظیفه بود:

توان دوست داشتن ودوست داشته شدن

توان شنفتن

توان دیدن وگفتن

توان اندوهگین  وشادمان شدن

توان خندیدن به وسعت دل توان گریستن از سویدای جان

توان گردن به غرور افراشتن در ارتفاع شکوهناک فروتنی

توان جلیل به دوش بردن بار امانت

توان تحمل غمناک تنهائی ..." شاملو

 تو مانندعقابی بلند پرواز بال گشودی در سرنوشت وسرشت تو بود که در اوج پروازکنی و مانند "مرغ طوفان گورکی " تن به طوفان بسپاری و آزادی را صلا دهی !

 از فضیلت دانستن ،فضیلت پایبند ماندن به حقیقت دفاع کنی !چرا که

" آسمان بار امانت نتوانست کشید :

غرغه فال به نام من دیوانه زدند ." حافظ

 جهان از دیوانگانی چون تو خالی مباد !

"چه زیباست منظر انسانی که با زانوان زخمی ولب های ترک خورده از تشنگی بر لب رود جاری حقیقت زانو زده است." رومن رولان

 آن چه که امروز ترا چنین استوار در راهی که برگزیده ای نگاه می دارد !عشقی استکه به نسل جوان و آینده آزاد این سرزمین داری! این را تمام زندگی پر باروتاثیر گذارت به بخش وسیعی از جوانان شهادت می دهد. هنوز سیمای عزیز تو ودو عزیز دیگر نسرین ستوده و رضا خندان با آن پلاگارد های "حق کار حق دگر اندیشان" در مقابل کانون وکلا در مقابل چشمانم دارم .ستایش می کنم چنین شهامتی را!

نگران نسلی هستی که حکومت اسلامی تلاش می کند آن ها به سوی یک نیهلیسم کامل سوق دهد.

 فرو پاشی تمام ارزش ها ! هیچ ارزشی واقعی نیست که تکیه گاه جوانان شود ! دربرابر این همه استبداد ،فساد ، تزویر وریا چه می توان کرد؟ جز آن که جان عاشق وامانت داری  چون تو  در برابر طوفان بایستد .تسمه از گرده گاو طوفان برکشید ،سینه در برابر تندرسپرکند تا پیله های دیگر باز شوندوبار امانت بستانند .

 مگر خودت ننوشتی

"صدای شلپ شلپ شادمانه ای پشت سر شنیدم وبرگشتم ونگاه کردم .وای خدای من دارم چه می بینم ..همان ماهی سیاه کوچولوی سرتق ، همان ماهی پرسشگر وروجک .  بالاخره خودت را به اقیانوس رساندی ؟ همان طور شادمانه غور وغوس کنان پاسخ داد " آری معنایم را رساندم !مگر داستان را نخواندی ؟  یادت رفته ؟ آخر من در این راه جسم خاکیم را از دست دادم  یادت که نرفته ؟من بیاد می آورم که او چگونه برای رسیدن به این اقیانوس جانش را بر سر مبارزه با آن مرغ ماهی خوار نابکار گذاشت .

با خوشحالی فریاد زدم ولی تو نمرده ائی ؟  تو که هنوز زنده هستی !در حالی که نگاه دوستانه وتعجیب آمیز ش را یه سوی من گسیل می داشت  با لحنی متین وشمرده گفت "چه فرقی می کند زندگی یا مرگ من   یک ماهی کوچولوی سیاه دربطن بی نهایت هستی ! قبلا هم به تو گفته بودم "مرگ خیلی آسان می تواند به سراغ من بیاید !اما من تا می توانم زندگی کنم  نه باید به پیشواز مرگ بروم .  البته اگر یک وقتی ناچار با مرگ روبروشدم  که می شوم  مهم نیست .مهم این است که زندگی یا مرگ من چه اثری در زندگی دیگران دارد !"

فرهاد عزیز !

می دانم که بهتر از همه میدانی چه باید بکنی.  میدانم که به نقل قولت از" جان استیفن "آن دونده سیاه پوست تانزانیائی که با پای زخمی وصدمه دیده تا آخر دو ماراتون را رفت ، پای بندی "بزرگی اصالت تصمیمش در استقامتش در اجرای تصمیم او بود "

اما در کنارش نوشتی که هنوز قصه های زیادی برای گفتن داری  "باشد تا هزارو یکمین شب چه قصه ائی با چه هویتی دیگر برای چه کسانی بگویم ."

شهرزاد قصه گو هنوز این سرزمین قصه هائی زیادی برای گفتن دارد.هنوز

"گرم رو آزادگان در بند

  روسپی نامردمان در کار"

 هنوز خیل دیوان قصه جولان می دهند و رستم در گذر از هفت خوان است .هنوز مرغآمین گوی نیما  باید به خواند

"می شناسد آن نهان بین نهانان (گوش پنهان جهان ما )

جور دیده مردمان را.

با صدای هر دم آمین گفتنش ، آن آشنا پرورد،

می دهد پیوند شان درهم ،
می کند ازیاس خسران بار آنان کم ،

می نهد نزدیک باهم، آرزوهای نهان را

بسته در راه گلویش او،

داستان مردمش را ." نیما مرغ آمین

آری هنوز بسیار قصه های نگفته داری از داستان های مردمت وتا خروس خوان که بشارت صبح دهد باید به قصه بنویسی!باید بگوئی !

 این بار امانتیست که بر دوش تو نهاده شده .در این زمانه تلخ آلوده شده به فسادوتباهی حضور امانت داران  ثابت قدمی چون تو را نیاز است .

نسل جوان ما وآینده این سرزمین اندیشه سازانی چون تورا طلب می کند !

 زمانی که قصابان ساطور بر دست بر سر گذرگاه ایستاده اند وابلیس سیاه مست درمیدان جولان می دهند . حضور تاثر گذار وبی باکت در میانه نبرد با همان لبخند و سیمای آرام بخش نعمتی است !

دوست دارم شهر زاد قصه گو با آن چشمان درخشان ومهربان رابا سیمای صبور خویش تا خود هزار ویکمین داستان خود را بنویسد وخود به گوید ! همین !    ابوالفضل محققی