احمد کسروی، جانباخته بزرگ راه دادگری و روشن اندیشی

زنده یاد احمد کسروی، اندیشمند و پژوهشگر برجسته و میهن پرست ایرانی در روز ۲۰ اسفند ۱۳۲۴ به دست جنایتکاران گروه «فدائیان اسلام» در کاخ دادگستری تهران کشته شد.

احمد کسروی در روز ترور، از سوی دادسرای تهران برای پاسخگویی به اتهام انتشار نوشتارهای «خلاف شرع» احضار شده بود.

سید حسین امامی، قاتل کسروی، و همکارانش، که از طریق عناصری درون دادگستری از زمان حضور کسروی آگاه شده بودند، با هجوم به دفتر بازپرسی، کسروی و دستیار وی به نام «محمدتقی حدادپور» را با شلیک گلوله کشتند.

احمد کسروی در زمینه های گوناگونی چون زبان شناسی، تاریخ و حقوق صاحب نظر و دارای آثاری برجسته است.

درپیش گیری شیوه ای نوین در نوشتار فارسی و افزودن بر هماهنگی و استواری آن از راه زنده سازی و به کارگیری واژه های ناب فارسی به جای واژه های ناهماهنگ بیگانه، اثری بزرگ بر شیوه ی نوشتار ایرانیان و دیگر فارسی زبانان جهان برجای گذاشت که تا امروز برجا و در حال گسترش است. 

ویژگی هایی که به کسروی شخصیتی اجتماعی و ملی بخشیدند، عبارتند از: درستکاری فردی وی در جایگاه حقوقدانی دادپرور، کوشش گسترده ی او برای روشنگری تاریخ ایران و توانمندترسازی زبان فارسی و ستیزی دلیرانه با خرافات دینی و روحانیت فاسد و فریبکار زمان خود.

ستیز کسروی با خرافات و روحانیت فاسد وقت به اندازه ای براینان گران آمد که آشکارا «مسلمانان» را به کشتن وی فراخواندند.

یکی از کسانی که احمد کسروی را دشمن دین خوانده، خواهان کشتن وی شد، روح الله خمینی بود، که در آن زمان هنوز آخوندی در رده ی میانه بود که به مرجعیت نرسیده بود.

دربار محمدرضاشاه و روحانیت قشری در دشمنی با کسروی همدست بودند، چنانکه سیدحسین امامی، قاتل کسروی، با پافشاری عبدالحسین هژیر، وزیر درباری، و پشتیبانی احمد قوام، نخست وزیر، پس از مدت کوتاهی تبرئه و آزاد شد.

نامه توهین آمیز روح الله خمینی درباره ی زنده یاد احمد کسروی، در ۱۳۲۳