چرا به هم نمی رسند؟

 

سالگرد های انقلاب بهمن و سیاهکل هم تمام شد،اما بحث ها همچنان ادامه دارد. از نور انتهای تونل خبری نیست و طرفین به هم نمی رسند. راستی چرا؟ به باور من در پس همه گرد و غبار ها ، زد و خورد ها و آه و ناله ها، اغراض سیاسی خفته است و این سیاست است که طبق معمول حرف اول و آخر را می زند و تاریخ باریچه سیاسیکار ها و سیاست باز هاست.

در خط مقدم دو جبهه، دو دسته برانداز ابتکار عمل را در دست دارند:

بر اندازان چپ که از حقانیت سیاهکل، ضرورت انقلاب بهمن و ضرورت انقلابی دیگر دفاع می کنند و براندازان راست که انقلاب بهمن را ارتجاعی و چپ های آن روزگار را " ارتجاع سرخ" می نامند، اما سرسختانه از انقلابی دیگر که نظام ج.ا. را بر اندازد دفاع می کنند.

" انقلاب" وجه مشترک این دو دسته است. هر دو گروه دیوارشان را بر این سنگ پایه بنا می کنند و حداقل بر من معلوم است که چرا این دیوار تا ثریا کج می رود.

چپ های انقلابی، برای دفاع ار انقلابی دیگر، در باتلاق دفاع از انقلاب بهمن و سیاهکل دست و پا می زنند و شاه اللهی ها و فرشگردی ها، ضمن سنگ باران باتلاق نشینان، هم برای آنکه در مقابل نیرو های خشونت پرهیز کم نیاورند و هم برای آنکه میدان را به انقلابیون ضد ج.ا. و ضد سلطنت واگذار نکنند، از " انقلاب بد" و "انقلاب خوب" حرف می رنند : انقلاب بهمن فاجعه و ارتجاعی بود، اما انقلاب آنها زیبا، بدون درد و مدرن است و ایران را به بهشت واقعی رهنمون می شود.!

واقعیت اما چیز دیگری است و ربط چندانی به این مچ انداختن ها و بزکشی های فرساینده ندارد.

انقلاب خشونت آمیز، که اغلب هم، اجتناب ناپذیر است و به مثابه واکنش ناگزیر مردم در مقابل بیداد و ستم ، قابل محکوم کردن هم نیست، یک فاجعه و یک آوار است که بر سر جامعه فرود می آید . از این نظر پدیده ای به شدت زیان بار است . " انقلاب خوب" یک افسانه هست که در هیچ کجا تحقق پیدا نکرده است . از فرانسه تا روسیه، چین، کوبا و ایران آسمان همه جا همین رنگ است. دلیل این پدیده هم حالا دیگر روشن است. انقلاب قهر آمیز دو ویژگی اساسی دارد. اول "ویرانگر" است و دوم "قدرت محور" است . وقتی جانوری با این دو خصیصه رشد می کند، نمی تواند ار فردای پیروزی تغییر ماهیت بدهد. " سازنده" و " جامعه محور" بشود. نتیجه هم روشن است. انقلاب تا جان در بدن دارد، به ویرانگری و قدرت طلبی ادامه می دهد.

هم انقلابیون چپ و هم انقلابیون راست ، در حالی که هردو در "تله انقلاب" گرفتار آمده اند، به سوی یکدیگر شلیک می کنند و چون هر دو گروه در آژیتاسیون و سر و صدا به راه انداختن " استاد" هستند، فضای سیاست را غبار آلود و مسموم می کنند. در حالی که انقلابیون چپ در باتلاق دست و پا می رنند، انقلابیون راست خود را برای موج سواری و زین کردن اسب شازده آماده می کنند. محل نزاع نه در " گذشته" که در "آینده" نهفته است. بدین خاطر است که نه به هم می رسند و نه تا وقتی در به این پاشنه می چرخد و عقلای راست و چپ گروگان افراطیون هستند، این بزکشی تمام شدنی است!