داوطلبان فرانسوی بعد از مطالعه انزوا از غار خارج شدند

آنها در چادر می خوابیدند، الکتریسیته مورد نیازشان را خود تولید می کردند، و با جهان بیرون هیچ تماسی نداشتند.

هدف این پروژه محک زدن واکنش انسان به گم کردن حس وقت و مکان است.

آزمایش موسوم به "زمان عمیق" روز شنبه به پایان رسید و هشت مرد و هفت زن ۲۷ تا ۵۰ ساله که در آن شرکت داشتند غار لومبریو را ترک کردند.

دانشمندان ناظر بر این پروژه یک روز پیشتر وارد غار شدند تا به شرکت کنندگان اطلاع دهند که پایان آزمایش نزدیک است.

اعضای این گروه با چهره های متبسم اما سردرگم از غار خارج شدند، جایی که دوستان و عزیزانشان به استقبال آنها آمده بودند. همه آنها عینک آفتابی داشتند تا نور چشمشان را نزند.

کریستیان کلات کاشف فرانسوی-سوئیسی که مدیر این پروژه است گفت که گذر زمان در غار آهسته به نظر می رسید.

یک داوطلب به نام مارینا لانکون ۳۳ ساله گفت که این تجربه مثل این بود که "دکمه توقف زندگی را بزنید."

آنها در جریان انزوا مجبور بودند وظایف خود را بدون تعیین ضرب الاجل انجام دهند چون سرنخی از گذر زمان نداشتند.

آنها در عوض با تکیه بر ساعت بدن و چرخه خواب برای روز خود برنامه ریزی می کردند.

آنها در غار از وسایل آسایشی زیادی برخوردار نبودند. برای مثال داوطلبان باید برق خود را با پا زدن روی یک دوچرخه ثابت تولید می کردند و آب را از چاهی به عمق ۴۵ متر از سطح زمین می کشیدند.

محققانی که این پروژه را ترتیب داده اند می گویند به آنها کمک می کند درک کنند افراد چگونه می توانند خود را با شرایط سخت عادت دهند.

شرایط ذهنی و فعالیت مغزی آنها پیش و پس از این تجربه با هم مقایسه خواهد شد.

آقای کلات گفت: "آینده ما روی این سیاره دچار تغییر و تحولات زیادی خواهد شد. پس باید بهتر درک کنیم که مغز ما چطور توانایی یافتن راه حل های تازه در هر شرایطی را دارد."