چرا نمی توانیم؟ 

چرا نمی توانیم؟ 
مدت ها است فکر می کنم . چرا هرگز به یک اپوزیسیون متعهد ،جاندار، با قلبی گرم وذهنی  سرد بدل نگردیدیم ؟ درست از زمانی که جنبش مهسا با کشته شدن "مهسا امینی "با شعار "زن ،زندگی ،آزادی" توسط هزاران جوان ونوجوان معتقد به این شعارآغاز و به قیمت سنگین تداوم یافت.اپوزیسیون درخواب رفته بیدار گردید. سرآسیمه دنبال جنبش کشیده شد بی آن که قادر به ایفای نقشی جدی شود.  
از خود سوال می کنم براستی نقش فعالان سیاسی ،سازمان ها واحزاب سیاسی در بر پائی وتداوم این جنبش عمدتا زنانه چه بود ؟
چرا هیچکدام از نامبردگان قادر به درک وپیشبینی بر آمدی چنین قاطعانه ازقلب زنان جوان ایرانی نگردیدند؟
چرا حال که افزون بر شش ماه از آغاز این جنبش می گذرد برعکس آن چه که ادعا می کنند قادر به درک،این شعار،این جنبش نیستند !
حتی اگر دور وبر خود را انباشته از شعارها ،عکس های کشته شدگان جنبش نمایند. اساسا منظورم (اپوزیسیون جمهوری اسلامی )هیچ سنخیتی با این جنبش جوان ندارند.قادر به درک درست وعمیق این جنبش ودلایل اصلی بالا آمدن آن نیستند.
همان گونه که به اصطلاح قشر خاکستری جامعه نیز آنها را عمیقا وتاریخنا درک نکرد و حمایت ننمود.  جریان های اپوزیسیون سنتی نیز با تمام هیاهو و شعاردادن قادر به درک آنها نگردید. 
نه آشفته نشوید !خواهید گفت:" ما که با تمام وجود از این جنبش فراگیر،از حقوق زنان ،از زندگی وآزادی دفاع نمودیم در حد وسع خود بمیدان آمده وبا جمهوری اسلامی مباررزه کرده ومی کنیم !"
 اما چنین نیست !چگونه می توان از جنبشی که عمیقا آن را نمی شناسیم، از چگونگی فشار عمیق برزنان که بن مایه این جنبش بودند .درکی درست وعینی نداریم ! از پروسه طی شده تا امروز که در سیمای این شعاربر آمد کرده وهزاران دختر وپسر جوان را بصحنه مبارزه ای جدی کشانده است! بی خبر بوده وهستیم !از این شعار حمایت کنیم؟
حمایت می کنیم ،بی آن که به اصلی ترین بخش آن یعنی همگامی و جواب دادن به نیاز های مطرح شده توسط آن ها تن دهیم .منافع آن ها را بر منافع فردی وگروهی خود افضل بدانیم. بی آن که شخصیت و تفکرفرم گرفته خویش را در انطباق با خواست زمان ، خواست این نسل وجنبش مهسا یگانه کنیم.
این شعار از آن ما نیست !چرا که فاصله ما با محتوای این شعار وپروسه تلخ طی شده  آن نسبت به زنانی که از روز اول تحمیل حجاب اجباری بصور مختلف اعتراض داشتند! بسیار زیاد است.
ما خود یکی از ارکان منفی صورت مسئله بودیم ! در شور وشیدائ انقلاب  وقعی به اعتراضات گسترده زنان نسبت به حجاب اجباری نمی نهادیم و آن را به توطئه لیبرال ها نسبت می دادیم .
مائی که بزرگ شده یک جامعه زن ستیز،ومرد سالاری بودیم !که هرگز یک صدم از فشار های وارد شده بر زن ایرانی حتی در سیمای مادران ،خواهران ،همسر ودختر خود را با درد جانگاه همیشه در سایه و زیر فشار بودن آنها حس نکردیم.
چشم های ما به قامت در چادر پیچیده زنان آشنا تر بود تا پذیرش زنان بی چادر آلامد در محیط  های مختلط اجتماعی .
بر افروخته نشویم! ما هنوز بسیار کار داریم! باید با نقدی سخت این چهره عبوس مردانه را که به زور تلاش می کند خود را مبارز پیگیر شعار "زن ،زندگی ،آزادی "نشان دهد بر ملا کنیم .
با نگاهی دقیق وواقع بین از خود سئوال کنیم ؟طی سال ها مبارزه کدام وقت مسئله زنان بطور جدی برای ما طرح گردید؟آیا هرگز پرداختن عمیق به مسئله زن!که از نظر من بیشتراز مجرای نگاه به خودمان، نگاه به مرد  مرد ایرانی در وجه عمومی وسازمان های سیاسی در وجهی خصوصی! می گذرد امر جدی ما بوده است؟
  کدام زمان  عنایتی به تنگناهای اجتماعی وفرهنگی تاریخی ،ومذهبی آوار شده بر زنان نمودیم؟  کدام جریان  روشنفکری حد اقل هم نسل من توجهی جدی ومساوات طلبانه به امر زنان داشت؟
ما هرگز قادر نخواهیم شد بدون نقد خویش وعریان کردن نا راستی های خود از برابری زن ومرد سخن بگوئیم و خود را مبارزان هم پای زنان در جنبش مهسا محسوب نمائیم.
 مردان و جوانان جنبش مهسا نیروهای جوانی هستند که طی سال هائی که طول مدتش نیز زیادنیست! در بدترین شرایط خفقان تابوهای سخت ،درد آور، جان گیرجمهوری اسلامی راطاقت آوردند .دست در دست دختران نهادند,هم پای هم به قانون های بشدت ارتجاعی حکومت اسلامی "نه"گفتند"درکی تازه از زندگی وآزادی در همراهی وبیشتر قبول رهبریت زنان در امر مبارزه ارائه کردند.
لباس های دلخواه خود را بهر شکلی بود پوشیدند ،در کافه هامختلط با هم نشستند .شلاق رژیم را خوردند!اما دست از دوست دختر خود وزندگی بدون ازدواج رسمی خود نکشیدند.موسیقی شاد خودرا در تقابل با نوحه وشیون ابداع کردند .مسائل ومشکلات نهاده شده توسط دولت ومتاسفانه جامعه مذهب زده را ببهای سنگین وبدون حمایت جریان های سیاسی ،افکار عمومی جامعه افتان وخیزان،گاه نا امید وگاه مصمم در دستور روزشان نهادند.
 ما فعالان سیاسی ،سازمان ها واحزاب اپوزیسیون جمهوری اسلامی کدام یاری ؟در کدام عرصه رابرای حل این معضلات ارائه کردیم جز فرمول های تکراری وکلاسیک تاریخ مصرف گذشته مناقشه بر انگیز؟
درد آور است ندیدن این مشگل آوار شده بنام حجاب اسلامی بر سر زنان را  که هرگز صورتجلسه نشست های سیاسی اپوزیسیون ویا یکی از مباحث جدی نشست ها وکنگره ها نگردید.
چرا که از نظر ما مسئله جدی نبود. مسئله ای در خوردر برابر تحلیلی به بزرگی ، بحث بر سر ماهیت حاکمیت ،کشمکش های درون حکومت ، شعار گذار !یا سرنگونی؟ مسائلی که جریان های سیاسی با آن دست به گریبان بودند و هستند. 
مسائل کلاسیک ایدولوژیک ،هر زمان بر مسائل مشخص از جمله مسئله حجاب رجحان داشتند .مشغولیت ذهنی ما را ،حتی زنان فعال درون تشکیلات ها تشکیل نمی دادند.از این رو دررسانه های ما اعتراضات ومبارزه زنان انعکاسی نداشت.
ته دید عمده نیروهای اپوزیسیون جمهوری اسلامی به مبارزه زنان، نگاهی سنتی ومذهبی بوده وهست . نگاهی که نه از شیوه زندگی مدرن نسل جوان حمایت کرده ومی کند! ونه ازدواج سفید را بر می تابد! ونه بر چهارشنبه های سفید و آزادی های یواشگی  عنایتی می کند. 
بخشی از پز منفی اپوزیسیون عمدتا چپ وجمهوری خواهان که بیشتر جدا شده از چپ  می باشند.نسبت به خانم علی نژاد بدلیل همین تابو شکنی های اوست که با دید گاه محافظه کار وسنتی جور نمی آید .از این رو در رسانه های این جریان ها بازتابی نمی یابد.
اپوزیسیون پبر شده طی سال ها قادربه ایفای نقشی در خور برای برخورد درست  با مسئله حجاب نگردید.ما قادرنشد !حتی برای خود مسئله مالکیت زن بربدن خویش را عمیقا حل نکرد وهرگز از آن در رسانه های خود دفاع ننمود! 
قادربه طرح وشکستن تابوهای جنسیتی پنهان شده در بطن جامعه  دیروز وامروز ایران نگردید .نتوانست باعریان کردن آن به بد وخوب آن بپردازد .نقشی روشنگر ایفا نماید.
 چرا که خود سال ها وظیفه سرپوش نهادن بر آن ها را داشت . جریان های سکت وبسته سیاسی که به مقوله سکس مانند یک فحشا ،یک بی اخلاقی که شرم اجتماعی را بر هم می زند نگاه کرده ومی کند. با نگاهی مردانه نسبت به استقلال زن بر زندگی وبدن خود امر ونهی میکند.
در دانشگاه ها آن که سربه زیر بود وچهره ای تلخ ،عبوس جدی ،قهرکرده با خنده ،شادی رقص وپای کوبی  داشت !مرزی آهنین با دختران وبلعکس پسران می کشید !مورد تفقد  بود.
  ملاکی برای پذیرش دختران در گروه. از اطاق کوه گرفته تا سازمان های سیاسی .
 نگاهی که هنوز با تمام ادعا وخارج نشینی در قضاوت نسبت  به افراد و جریان ها در عمل کردشان خود را نشان می دهد. از روابطشان گرفته تا رسانه های حزبیشان . 
منصف باشیم به کار گروهی تشکیلاتی خود که اساسنامه ها،قطعنامه ها واسناد سیاسی بازتاب دهنده  تفکر وشیوه عمل ماست بنگریم !
 کدام یک از مسائل نسل جدید دختران وپسران  ایرانی که بر پا کنندگان چنبش مهسا و حماسه سازان آن بوده وهستند قبل ازبه میدان آمدن و مطرح شدنشان که متاسفانه با کشته شدنشان همراه بود ! در این ارگان ها انعکاس یافته است .
دوری فکری و عملی بخش زیادی از اپوزیسیون از این نسل مهسا به اندازه ای هست که هنوز قادر به حلاجی ودرک چگونگی شکل گیری جنبشی با جوانانی چنین  با شهامت در عرصه مبارزه با جمهوری اسلامی نیستند.
جوانانی که از نظر بسیارانی از همین جریان های سیاسی، عناصری لاابالی،تنبل ،فاقد آرمان و روح مبارزه جوئی بودند.زمانی که که همان دختران وپسران زیبا حماسه می آفرینند با تعجب حاکی از عدم درک بر آن ها خیره می شوند ."مگر ممکن است؟" 
 ما بیک خانه تکانی بسیار سخت نیاز داریم!! 
سخت از این رو که بیشتر اشیای این خانه سال هاست که سنگی شده و ببدنه خانه چسبیده اند. به گونه ای که باید شکسته ودر هم ریزند. اشیا وعناصر نو جایگزین آن ها شوند.
اپوزیسیون ایرانی گرفتار بیماری های بومی خویش است .بیماری خود محوری بینی،بزرگ بینی، عدم اعتقاد به خرد وکار جمعی .قبول توانائی ها وتخصص ها ی  افراد وجریان های خارج از حوزه گروهی وسازمانی خویش.قبول جمع شدن حول یک شعار محوری که قادر به سازمان دهی این خرد وخلاقیت در راستای تحقق این شعار باشد. مهار زدن بر خشم ،کینه ،حسادت ،خشونت ورزی ،تک روی، پذیرش انتقاد سازنده ، دیدن ودقیق شدن برتجارب دیگران در مبارزه برای آزادی و این که من تمامی حقیقت نیستم ! ا چه باید کرد ؟ ادامه دارد     ابوالفضل محققی