چه می کند این مدیحه گوی ِ تباهی ؟

چه می کند این مدیحه گوی ِ تباهی ؟
بعد سفری طولانی به مالمو رسیده ام .خسته و نگران ماکسیم کوچلو که پایش بشدت پیچ خورده و مرتب می گفت "درد دارم ." کامل سخن نمی گوید. اماهمین کلمه دردرا چنان می گفت که تا اعماق وجودم اثر می نهد.رسیده نرسیده دخترم زنگ می زند. بغض کرده با صدائی لرزان"بابا ایران اسرائیل را زد. مامان تنهاست چکارکنیم؟احساس می کنم آن اندک توانی که در این روز ها امکان رفتن ازمن می گیرد .بتمامی از تنم خارج می شود .
بسرعت سراغ اخبار می روم .تصویری از اسرائیل و صد ها نقطه نورانی در فضا.تصویر تلخ جنگی خانمانسوز در برابر دیدگانم گشوده می شود. بی اختیار زیر لب زمزمه کنم . آخ لعنت بر شما جنگ افروزان فاسدومستبد! که جنگی ویران گر را چه در ایران .چه اسرائیل بر ملت هایتان تحمیل کردید .جنگی که عاقبت تر خشگ را خواهد سوزاند .منطقه را ، شاید جهان را به آتش خواهد کشید.
روزهای تلخ جنگ ایران وعراق از مقابل چشمانم عبور می کنند .تصویر هزاران حجله عزا بر وردی کوچه ها.تصویر مادران خمیده پشت، سر نهاده بر تابوت جوانانشان .
آوخ که جوانان نباید کشته شوند . مادران .پدران نباید چنین در اندوه فرزندان پژمرده گردند.
بیاد جوانان وکودکان کشته شده در حمله حماس به اسرائیل می افتم.بیادصد ها جوان کشته شده در یک تجمع برای رقص و شادی . چهره خشگ وبی احساس"نتان یاهو" در لباس جنگ وکشته شدن صدها کودک بیگناه در غزه .کودکان زخمی ،آواره وگرسنه. برخی نشسته بر بالای جنازه مادر .چه بر سر بشریت آمده؟ بر سر دولت ها ؟که سرنوشت میلیون ها کودک را در یک سو "خامنه" ای ودر دیگر سو "نتان یا هو" ها رقم می زنند.
من که چنین نگران پیچ خوردن پای ماکسیم  کوچلو هستم . چه می کشند مردم بر بالای جنازه های عزیزان خود؟ آیاغم واندوه  مادران عزادار جنگ ایران وعراق ،مادران  خاوران ،مادران پارک لاله ،مادران آبان،مادران کشته شدگان جنبش مهسا!  برای کشیدن بار اندوه یک ملت کافی نیست؟
تا کی ؟تا کدامین هنگام این مردم بی لبخند که حکومت اسلامی شادی از آنها گرفته و غم واندوه بر جایش نشانده است !باید تاوان یک اشتتباه تاریخی خود برای در آوردن دیو در خانه را بدهند؟
 تاوان خود شیفتگی ،عظمت طلبی اسلامی مردی که خود را ولی مسلمین جهان می پندارد.
نگران پای تلویزیون نشسته ام.هر نقطه روشنی که د ر فضا، در صفحه تلویزن ظاهر می شود .قلبم فرو میریزد."کاش در هوا منفجر شوند . کسی کشته نشود ."
 تا صبح پلک بر هم نزدم . آرزو کردم که این فتنیه بی خردانه، وغیر مسئولانه جمهوری اسلامی که همه از گور خمینی و شعارمرگ بر امریکا وشعار محو اسرائیل از نقشه جهان بر می خیزد. بدون دادن تلفات به خیر تمام شود و غائله بخوابد.
آرزو می کنم برخورد عاقلانه بایدن بتواند مانع از جوابگوئی سخت اسرائیل گر دد.
 و گر نه، اگراسرائیل بنا بر تلافی بگذارد. صد ها موشک وهزاران بمب بر سر ایران فرو بریزد جمهوری اسلامی تاچه میزان قادر به خنثی کردن چنین هجومی است ؟
چه میزان ویرانی وکشته خواهد د اد؟
آیا توان چنین خنثی کردن شگفت انگیزی را دارد؟
 قلبم فشرده می شود ازتجسم چنین صحنه ای و سرنوشت ملتی که به نفرین زیستن در زیر سرنیزه حکومتی دچار گردیده که نه تنها با ملت حتی با امت ادعائی خود نیز بیگانه است.
وحشت می کنم .
 با خود می گویم آیا برای پایان بخشیدن به این دوره وحشت !به این حکومت جانی وکودک کش که کوچکترین مسئولیتی در برابر سرزمین ومردمان ساکن آن ندارد .راهی جز اتحاد تمامی نیرو ها ویک خیزش عمومی برای پایان بخشیدن به حیات ننگن آن وجود دارد ؟

 بیاد  شعر شاملو می افتم
 "بر کدام جنازه زار می زند این ساز ؟
بر کدام مرده ی پنهان می گرید ،
این ساز ِ بی زمان ؟
 این سیم و ز ِه ، این پنجه ی نادان ؟
بگذار برخیزد مردم ِ بی لبخند
بگذار برخیزد! 
زاری در باغچه بس تلخ است
زاری بر چشمه ی صافی
زاری بر لقاح ِ شکوفه بس تلخ است
زاری بر شراع ِ بلند ِ نسیم
زاری بر سپیدار ِ سبز بالا بس تلخ است. 
بر برکه ی لاجوردین ِ ماهی و باد
چه می کند این مدیحه گوی ِ تباهی ؟
مطرب ِ گور خانه به شهر اندر چه می کند ،
زیر ِ دریچه های ِ بی گناهی ؟
بگذار برخیزد مردم بی لبخند
بگذار برخیزد."
ابوالفضل محققی