تأملی در کارزار های انتخاباتی

نمایش انتخابات آیینی ریاست جمهوری در ایران هر چند جز کاندیداهای نظام حاکم، هیچ بازیگرغیر خودی در آن نقش و شرکت ندارد، اما وجود همین چهار بازیگر خودی نیز بیان گر جدال درونی جناح های نظام حاکم است. جدالی که بازتاب شکاف در اراده ی حاکمان و بیانگر روند تجزیه و فروپاشی نظام حاکم است. نیروی محرکه و عنصر سازنده ی این شکاف و تجزیه، پیکارها و اعتراض های گسترده ی طبقاتی- اجتماعی تاکنونی بوده است، نه برنامه و اراده ی سیاسی جناح های حاکم. تمام کاندیداهای این نمایش انتخابات آیینی، خط مشی و مدیریت سیاسی خود را تنها گزینه ی مناسب بقای حیات سیاسی نظام حاکم می پندارند. هر چهار بازیگر با برجسته کردن نقش کارشناسان و مدیران سیاسی، خواهان به خانه برگشتن مردم پس از انتخابات و سپردن عرصه ی سیاست به کارشناسان و مدیران آن ها هستند. تمام کاندیداها می کوشند با مصادره ی نارضایتی و تنفر مردم، برای خود و نظام حاکم مشروعیت و محبوبیتی دست و پا کنند. احمدی نژاد با مصادره ی تنفر بیست و چهار ساله ی مردم از دولت های پیشین می خواهد به این هدف دست یابد و سه کاندیدای دیگر نیز با مصادره ی تنفر مردم از دوره ی چهار ساله ی احمدی نژاد. البته هر چهار بازیگر می کوشند قلمرو این تنفر توده ای را به عملکرد دولت مردان محدود و محصور کنند، تا مبادا به شان نظام خدشه ای وارد شود. به عبارت دیگر هر چهار کاندیدا، برای اثبات خود به رأی سلبی رأی دهنده گان دل خوش کرده است. هر چهار بازیگر می کوشند با ایفای نقش چهره ی عنصری افشاگر، مخاطبان خود را به وجد آورند. هر چند افشاگری های آن ها بازی کردن با اطلاعات افشا شده است، اما همین که بازیگران نظام برای جلب رأی مردم، وادار شده اند به بازی هایی از این دست تن در دهند، خود گواهی است بر تعمیق بحران فروپاشی و تجزیه ی نظام حاکم. از دل این نمایش انتخابات آیینی هر بازیگری که پیروز اعلام شود، در فعلیت یابی روند تجزیه ی نظام حاکم نمی توان شک کرد. پرسش مهمی که از فردای پس از نمایش انتخابات آیینی پیش روی ماست این است که آیا فعلیت یابی روند تجزیه، الزاما می تواند به فعلیت یابی فروپاشی نظام منجر شود؟ بی شک رأی دهنده گان چه با تحریم و چه با رأی سلبی خود، در روند و سمت و سوی تجزیه ی نظام نقش موثری داشته اند. اما به باور من فعلیت یابی روند تجزیه به هیچ وجه خود به خود و الزاما به فعلیت یابی فروپاشی نظام منجر نخواهد شد. نباید به فروپاشی نظام دل خوش داشت باید نظام حاکم را فروپاشند. برای تحقق فروپاشندن نظام حاکم باید بازی کردن در میدان انتخابات نمایشی را وانهاد و جامه ی رأی دهنده را از تن بدرآورد و عطای برنامه ی نخبه گان و مدیران سیاسی را به لقای شان بخشید؛ وبه مثابه کنش گران انقلابی به سنگربندی ها و صف آرایی های خیابانی جنبش های طبقاتی- اجتماعی اندیشید