روزنامۀ کیهان برای سالیانی دراز نزد منتقدان سیاسی به عنوان "پرونده‌ساز" معروف بوده است. هر چند که مدیر مسئول این روزنامه در برابر اتهامِ "بازجو" بودنِ خود تأکید می‌کند که "چنین افتخاری در نظام اسلامی نصیبش نشده است" اما هر فعال سیاسی یا فرهنگی منتقد که قبلاً گذارش به بازداشتگاه افتاده باشد، معمولاً با اتهاماتی روبرو شده که پیش از آن روزنامۀ کیهان با همان الفاظ و ادبیات علیه‌اش منتشر می‌کرده است.

مدتی است اما دیگر آنچه "پرونده‌سازی‌های کیهان" خوانده می‌شد، خیلی جدی گرفته نمی‌شود و شاید دلیلش آن باشد که برخی از علایق تندروانه و سختگیرانۀ این روزنامه، محل اعتنای مسئولان نظام نیست و توصیه‌هایش از جمله در مورد برجام مورد استقبال قرار نمی‌گیرد.

همزمان با افول کیهان اما سایت مشرق‌نیوز ظهور کرده است. گفته می شود این سایت به بخش حساس یکی از نهادهای نظامی مربوط می‌شود. مشرق‌نیوز گویی نه فقط پا جای پای کیهان گذاشته بلکه از آن چند گامی هم فراتر گذاشته و کار را بر منتقدان، سخت‌تر کرده است.

کیهان هر چه باشد و نباشد، نهایتاً یک مؤسسۀ مطبوعاتی با شناسنامه و گردانندگانِ مشخص است و در هر موضوعی می‌توان با آن به کل کل پرداخت. این در حالی است که مشرق‌نیوز شناسنامه‌ای ندارد و انتساب آن به نهادهای امنیتی هم بر خوف افراد برای طرف شدن با آن می‌افزاید. از این رو، این سایت پنداری از هفت دولت آزاد است و با خیال راحت بدون هیچگونه نیاز به پاسخگویی، خود را مختار و مجار می‌داند که هر اتهامی را به منتقدان وضع موجود بچسباند و سپس در انتهای مطلبش، آن را به "نهادهای امنیتی" ارجاع دهد.

در اینجا من خیالِ پرداختن به برچسب‌های مشرق ‌نیوز به طیف وسیعی از فعالان مسالمت‌جو و اصلاح‌طلب بخصوص حجاریان و تاجزاده و علوی‌تبار را ندارم و فقط می‌خواهم نمونه‌ای از برخورد این سایت با یکی از یادداشت‌های اخیر خودم را بررسی کنم.

ظاهراً محتوای یادداشت من با عنوان " رستوران هم می‌رویم!" به ذائقۀ سایت مشرق نیوز بد نیامده است. این سایت به تصور اینکه مفاد یادداشت در برنامۀ کلاب‌هاوس به طور شفاهی مطرح شده است، گزارشی از آن تهیه کرده و با عکس و تفصیلات در پیشانی خود انتشار داده است.

مشرق نیوز در لید گزارش خود نوشته است:

"هذیان‌گویی‌های اپوزسیون خارج از کشور صدای برخی ضد انقلاب داخلی را در آورده است. احمد زیدآبادی عضو سابق گروهک آمریکایی ملی - مذهبی در واکنش به...."

همانطور که ملاحظه می‌شود در همان ابتدای کار یک فقره برچسب "ضد انقلاب" به من زده شده و جریان ملی - مذهبی هم "گروهک آمریکایی" به شمار آمده است!

در ادامۀ گزارش مشرق‌نیوز آمده است: "این فعال سیاسی نزدیک به گروهک آمریکایی نهضت آزادی در ادامه اشاره کرد که اگر دوز سیاه‌نمایی بالا برود؛ چون براندازی نتیجه نمی‌دهد در نتیجه معاندین داخلی دچار افسردگی خواهند شد!"

در پاراگراف فوق، افزون بر آمریکایی نامیدن نهضت آزادی، اصل سخن من نیز به کلی تحریف شده است.

این تازه لحن گزارش از سخنانی است که به ذائقۀ این سایت بد نیامده است حال تصور کنید گزارش از حرف‌هایی که به ذائقه‌اش بد و تلخ هم بیاید.

اگر مثلاً سایت رجانیوز این گزارش را منتشر کرده بود، می‌گفتیم دیدگاه یک گروه تندروی سیاسی است، اما هنگامی که سایتی منتسب به یک نهاد امنیتی با چنین لحن و عباراتی از شهروندان منتقد یاد می‌کند، داستان به کلی فرق خواهد کرد. فرق آن را هم بالطبع کسانی بیشتر درک می‌کنند که در انزوای بازداشتگاه‌های پنهان و آشکار، عواقب آن را در عمل تجربه کرده‌اند!

حال از توصیه‌های رهبر جمهوری اسلامی به حامیان نظام به لزومِ "استفاده از شیوه‌های اخلاقی و بیان مسائل همراه با منطق، متانت، عقلانیتِ کامل و استفاده از عواطف انسانی و پرهیز از دشنام، تهمت، دروغ و فریبکاری در مواجهه با افکار عمومی" هم که صرف نظر کنیم، سران قوای سه گانه که این روزها می‌کوشند لحن خود را در مقابل منتقدان و مخالفان مسالمت‌جو، ملایم نشان دهند، نسبت به این پدیده چه می‌گویند؟

سخن آنها را باور کنیم یا این رویکردها را؟

از این گذشته، اصولاً رسانۀ بدون شناسنامه و در عین حال منتسب به مراکز امنیتی چه محلی از اعراب دارد؟ در صورت تهمت و افترای آن به شهروندان، چگونه و کجا می‌توان از آن شکایت کرد؟ به فرض اینکه شکایت شود، پرونده برای تحقیق به خودِ همین افراد ارجاع نخواهد شد؟ این کجایش به عدالت شباهتی دارد؟ آن "عدالت‌خواهانی" که این روزها بر سر "عدالت‌خواهی مصداقی و غیرمصداقی" با هم به نزاع لفظی برخاسته‌اند، چرا در برابر این نوع بی‌عدالتی‌های بیّن و آشکار موضعی نمی‌گیرند؟ سکوت و همراهی آنها با این ماجراها جز این که "عدالت" را نیز ملعبۀ بازی‌های سیاسی و منازعات درون گروهی خود قرار داده‌اند، به یک ذهن ناظر و بی‌طرف متبادر می‌کند؟