● زنان

غنچه قوامی، دختر ۲۵ ساله با ملیت ایرانی – انگلیسی، فارغ التحصیل رشته حقوق از دانشگاه سواز لندن است که اسفند ماه سال ۱۳۹۲ پس از پایان تحصیلات اش به ایران بازگشت. او در روز سی ام خرداد ماه برای تماشای بازی والیبال ایران و ایتالیا در مقابل ورزشگاه آزادی در کنار جمعی از زنان حضور یافته بود، در همان روز به همراه تعدادی دیگری از زنانی که خواستار حضور به داخل ورزشگاه برای دیدن مسابقه بودند دستگیر شد. با این حال او نیز به همراه بقیه زنان در همان روز با اخذ تعهد و توقیف وسایل شخصی اش از بازداشتگاه وزرا آ

مطلب زیر، به قلم آقای محمد ایران منش، روایت تلاش و پایداری زنی از خطه آذربایجان است

بدون شک من به هیچ وجه با زنان ضدیتی ندارم و در زندگی من زنانی بوده اند و هستند که انسانهای شریفی هستند ولی متاسفانه پاسپورت اسکاندیناوی همچون شیرینی مگسها را به سوی خود جذب میکند و امکان اینکه شما مورد سوء استفاده قرار بگیرید بسیار بالاست. با من میتوانید با آدرس ایمیل تماس بگیرید و راهنمائی هائی را که مانع زیانهای بزرگ مالی و عاطفی میشود در اختیار شما خواهم گذاشت.

ناگهانی از پشتِ سرم ، طوری که افکارم ریش و رشته به رشته می‌شه ، می‌‌گه‌ ؛ دیر شده بایست بچه رو از مدرسه بر گردونی ... باور می‌‌کنید ، این نوعِ بر خورد فقط در خانه نیست ؟ نشستم تویِ کافه شاپ دارم پوزِ یکی‌ از مدعی یانِ اقتصادِ نئو لیبرال رو میزنم ، درست سرِ بزنگاهه تلفن پیچم می‌‌کنه که ؛ امروز آخرین روزِ پرداختِ اجاره خونه هست بایست بری بانک ...

«خانه ی پدری»: گوری که در آن زیبایی، جوانی، انرژی، زنانگی دفن می شود. نسل پشت نسل می گذرد و هنوز که هنوزاست نه اهمیت اندیشه ی نو و جوان برتری می گیرد و نه وجه زنانه هستی با وجه مردانه در تعادل و تعامل.

تاکنون دو بخش از نامه فرضی «قدیس تِرسا» به شیخ فریدالدین عطار نیشابوری منتشر شده است. برای مطالعه بخش های اول و دوم این نامه، به لینک هایی که در پانوشت انتهای همین نوشتار آمده رجوع کنید. در ادامه، بخش سوم نامه را می خوانید:

دو ماجرا برای گفتن دارم: یکی مربوط است به دوران نوجوانی من و یکی به دوران بزرگسالی‌ام. اما هردوی آنها درونمایه‌ی مشترکی دارند: من زنی هستم که مسائل را به دست خودم راست و ریست می‌کنم!

یکی از واقعیت های عینی پیرامون ما هم در خاور میانە، وجود یک ملت چهل میلیونی بی دولت است کە در وضعیت منحصر بە فردی بە عنوان اقلیت در چهار کشور ایران، عراق، ترکیە و سوریە زندگی می کند. چە مایل باشیم کە این چهل میلیون را ملت بخوانیم و چە نخوانیم، آنها دارای ویژگی های مشترکی هستند کە بر همین مبنا خود را ملت می نامند.

سالیان دراز است که زنان خاورمیانه از جمله ما زنان ایرانی گرفتار عوارض و تبعات جنگ های داخلی و خارجی، انقلاب ها، ظهور بنیادگرایی، تروریسم و دیگر بحران ها هستیم. هم اکنون نیز جنگ های داخلی در کشور عراق و سوریه و حضور نیروهای بنیادگرا همچون «داعش»، بر عمق این بحران ها، افزوده است. در این میان اما آگاهی از موقعیت زنان و خوانش تجربه های زنانه در جنگ های گونه گون جهان، شاید بتواند به ما زنان خاورمیانه در جهت اتخاذ استراتژی های واقع گرایانه تر در قبال این بحران ها کمک کند.

روز جمعه بیست و هشتم شهریور ماه 1393 مطابق با نوزدهم سپتامبر 2014، در شهر برلین آلمان، مراسمی در بزرگداشت سیمین بهبهانی، از سوی «کمیته برگزاری یادمان بزرگ بانوی شعر معاصر، ایران، سیمین بهبهانی» با همکاری «جامعه ایرانیان برلین» در سالن شهرداری شارلتنبورگ برگزار شد. این مراسم که تعداد زیادی از ایرانیان ساکن برلین در آن شرکت داشتند از ساعت هفت بعد از ظهر تا ساعت یازده شب با ارائه سه سخنرانی، شعرخوانی، ‌نمایش فیلم و اسلاید، و اجرای موسیقی برگزار شد.

دیر یا زود سیمین بهبهانی هم باید می رفت، و رفت. جایش خالی ست. از این پس زندگی اش را در ذهن مردمی ادامه می دهد که با کلام پرشور او به زندگی امیدوارتر می شوند. لقب شاعر ملی که به او داده اند، بی تردید برازندة نام سیمین بهبهانی ست. این به معنی تایید همة ارزش ها در شعر او، و نفی ارزش در شعر دیگران نیست. امروزه در شعر ما تجربه های بسیار متفاوتی می شود که هرکدام در خورِ توجه و ارزش گزاری ست. در واقع هیچ شاعر و هنرمندی جای دیگری را تنگ نمی کند.

سیمین بهبهانی را می توان در فصل های مختلف زندگی اش همچون یک معلم، شاعر، برابری خواه، مبارز و سیمین هنوز زنده در جنبش زنان تعریف کرد. یگانه زنی که در تمامی این چهره ها خوش درخشید. پس چنین است که تنوع طیف خواهندگانش بسی بیش گسترده تر از دیگرانی چون اوست.

حزب "ابتکار فمینیستی" با رای کمی بیش از سه درصد، نمایندگانی به شهرداریها و شوراهای محلی و هیئت مدیرۀ شورای بهداری خواهد فرستاد. باید منتظر باشیم و امیدوار تا شکست در انتخابات پارلمان چه برای خود آنها چه برای دیگر احزاب زنان و جنبش های حق طلبانۀ زنان تجارب و دیدگاههای نو به ارمغان بیاورد. نُه درصد از رایی که به آنها داده شده متعلق به جوانان واجد شرایط است. باید امید داشت طرحهای نو آنها سوئد را جان تازه ای ببخشد.

با خودم دل دل می کنم از پروانه خانم مساعده بگیرم یا نه، امروز اصلا برای این جور حرفا مناسب نیست، قیافه امید میاد جلوی چشمم؛ سوراخ کیف آرزو....

دختران ملک عبدالله، پادشاه عربستان که سیزده سال است زندانی پدرشان هستند، سفر باراک اوباما، رییس‌جمهور امریکا به عربستان و دیدارش با پادشاه این کشور را «شرم‌آور» توصیف کردند. به‌رغم اختلافات جدی جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی در سیاست خارجی، زمامداران هر دو کشور یک وجه مشترک اساسی دارند: آزادی های شهروندی زنان.

اکوفمینیسمی که در سال 1974 و به وسیله "فرانسوا دوبون"[1] معرفی شد، به یک سری از نظریه های فمینیستی و فعالیت هایی که نگرانی های زیست محیطی دارند و بر روابط و وابستگی متقابل تأکید دارند، اشاره می کند. در حلقه های دانشگاهی، اکوفمینیسم، ریشه ای جوان تر از فمینیسم دارد و در اطراف فرض اصلی فمینیسم و سلسله مراتبی به هم پیوسته از آن، شکل گرفته است. محور اصلی سلسله مراتب، اعمال سلطه انسان بر تمام موجودات زنده ی دیگر، و اعمال سلطه انسان مرد بر انسان زن است.

تازه شام مان را تمام کرده بودیم که اولین زنگش را زد. خواهر کوچکترم بود. او معمولا درباره زندگی خصوصی‌اش به ما چیزی نمی‌گفت، اما آنشب با لحنی نجواگونه از ما کمک می‌خواست. قبل از اینکه حرفش را تمام کند، صدای دوست پسرش، «مایک» را شنیدم که ازش می‌خواست گوشی را بگذارد. بعد از تلفنش، من و «سو» در مورد اینکه به آپارتمان او برویم و یا فعلا منتظر بمانیم، با هم گفت وگو کردیم. مایک مشکل اعتیاد به الکل داشت و وقتی مقدار کافی از الکل، ترس او را از بین می‌بُرد، بدرفتاری می‌کرد

حرف‌ها تمامی ندارد. دو به دو می‌نشینند به درد دل گفتن برای هم. داستان‌های تکراری. آفتاب سرِ ظهر سنگ‌های حیاطِ را داغ کرده. زن‌ها پشت در شیشه‌ای خانه جمع می‌شوند. ساعت هواخوری حیاط خنک می‌شود تا آنها چرخی بزنند و باز شب می‌رسد و یک عدد به روزشمار پاکی هر کدام اضافه می‌شود.

به‌دشواری می‌توانید به یاد آورید که از چه زمانی فمینیست شدید، چرا که دشوار می‌توان زمانی را به یاد آورد که این‌گونه احساس نمی‌کردید. ممکن است همیشه همین‌جور بوده‌اید؟ ممکن است درست از همان ابتدا فمینیست بوده‌اید؟ داستانِ فمینیست [بودن یا شدن] می‌تواند یک شروع باشد.

یک لحظه تصویر بالا را نگاه کنیم: تصویر سمت راست، زنان مسلح داعش را نشان می دهد که با روبنده برای «آرمان» های خود که لابد برای خودشان حقانیت دارد، دست به اسلحه شده اند؛ سمت چپ تصویر، زنان کورد هستند که برای «آرمان» های خود که لابد برای خودشان حقانیت دارد، سلاح به دست گرفته اند. حال پرسش این جاست که آرمان کدام یک از این زنان مسلح، (که هر دو معتقدند از سرزمین و خانه و کاشانه شان دفاع می کنند) «حقانیت» دارد؟

بعد از سخنرانی در پانزدهمین کنفرانس بنیاد پژوهش های زنان با موضوع «زن کورد و مدرنیتە» در حالی کە در پرسش و پاسخ ها بە مشکلات زنان کورد اشارە شدە بود، دختر خانمی تهرانی کە از مدعوین پانل جوانان از داخل ایران بود پشت میکروفن رفت و گفت کە او از تهران آمدە و آن چە را کە از کوردستان می گویم از نظر او نامأنوس است و با فضای ایران انطباق ندارد. من هم اتفاقاَ در آن زمان در ایران و در کوردستان زندگی می کردم و از همانجا بە کنفرانس دعوت شدە بودم.

در حالی که اشتغال زنان در جامعه کنونی با چالش جدی رو به رو است، و بسیاری از مسئولان نسبت به چالش موجود و افزایش هراس انگیز بیکاری زنان هشدار داده اند، رییس پلیس اماکن نیروی انتظامی روز شنبه هشتم شهریور اعلام کرد که اشتغال زنان در کافی شاپ ها، قهوه خانه ها و «فضای عمومی» سفره خانه های سنتی، «طبق قانون» ممنوع است.

سیمین بهبهانی پس از مرگ اش نیز ریسمان همبستگی و هم آوایی زنان از طیف های گوناگون فکری شد، همانطور که در زمان حیات اش چنین بود...
سه شنبه 11 شهریورماه 1393، با دعوت کانون شهروندی زنان و انتشارات روشنگران، جمعی از زنان و مردان برابری خواه گردهم آمدند تا یاد و خاطره سیمین بهبهانی، بانوی غزل ایران را گرامی بدارند. در این مراسم زنان از طیف ها و گرایش های گوناگون فکری، یادگارهای خود را از شعر و سخن و خاطره به سیمین بهبهانی تقدیم کردند.

حضور زنان کوبانی در جنگ علیه داعش، بحث های داغی را به ویژه در جنبش زنان و میان فمینیست ها برانگیخته است. بی شک این بحث و گفتگوهای نظری می تواند تاثیرات گوناگون و گاه تناقض آلود این پدیده را آشکار سازد و راهگشای ما زنان در آشفته بازار خشونت های عجیب و غریب در منطقه مان باشد. اما برای این که این چالش های نظری به فرجامی راهگشا از منظر فمینیستی رهنمون شود، به نظر می رسد ابتدا می بایست «محل منازعه» و نقطه کانونی این چالش ها را به درستی تعیین کرد.

روز ۷ شهریورماه سی چهار مین سالروز اعدام جنایتکارانه ی شهلا و نسرین کعبی است. در روز ۷ شهریور ماه سال ۱۳۵۹ سرکوبگران جمهوری اسلامی در تداوم کشتار و جنایت در کردستان دو خواهر، دو پرستار، دو امدادگر و دو خدمتگزار مردم را تنها و تنها به دلیل دشمنی جمهوری اسلامی با مردم کردستان به جوخه ی اعدام سپردند ...

اگر برابری در اجتماع را به ایجاد امکان زندگی، انتخاب رضایتمندی برای تمامی افراد با توجه به تفاوت در خصوصیات و نیازهای آنها معنی کنیم، در حال حاضر زنان به عنوان نیمی از جامعه انسانی از امکان حضور برابر با مردان در عرصه اجتماع محروم اند. برای تأمین این برابری، جامعه باید با درک تفاوت در نیازها، موقعیت و اهداف افراد، موانع محدود کننده را رفع کند و به آنها امکان حضور و مشارکت اجتماعی برابر را بدهد؛ و شهر نیز به عنوان بستر و تجلی گاه حضور جامعه انسانی هم می تواند به اجتماع انسانی شکل دهد و هم می توا

رؤیایش را در تبت، خوانندگانش پسندیدند و تحسین کردند و هنوز هم در میان دوستداران ادبیات، از این بخش و آن بخش رمان صحبت به میان می‌آید. رمانی که در آن «فریبا وفی» ایدئولوژی را در آسیابِ زمان ریخت و نیز در محیطِ کشتِ خانواده قرارش داد؛ سنجید و به ما نشان داد اثراتش را بر افراد و نیز بر زنان. شاید برخی از خواننده‌ها هنوز هم بیاد داشته باشند که موضوع ساده و بنظر پیش و پا افتاده‌ی مثلا "ویار" چگونه از نگاه متفاوت دو مرد در رمان نگریسته و با آن برخورد شد...

زنان امروز اگرچه توانمندتر از دیروزند، اما همچنان به حاشیه رانده می‌شوند. باید بپذیریم در دنیای امروز چرخ کار و زندگی از طریق عقل و دانش می‌چرخد. در عصر حاضر مغز انسان حرف اول و آخر را می‌زند و زور بازو و قدرت بدنی دیگر مانند گذشته‌ در زندگی بشر اصل اساسي نيست.

اخیرا مقالەای تحت عنوان «نظامی کردن زنان: مبارزه علیه خشونت داعش یا تشدید آن؟»[1] توسط خانم آزادە دواچی در سایت مدرسە فمنیستی بە چاپ رسیدە است. ایشان در مقالەشان بسیار زیبا خشونت داعش را توضیح و تشریح می دهند، اما متاسفانه بدون درک واقعی شرایط فعلی زنان کرد در شنگال و کوبانی که در ارتباط مستقیم با این دشمن وحشی و متجاوز هستند، بسیار آرمانی و شعار گونه از مبارزه مسالمت آمیز علیه خشونت صحبت کردە و شجاعتهای زنان کرد را نادیده میگیرند. در واقع نوشتەی ایشان هیچ راه حل عملی و پیام جدیدی از مبارزه بر ع

سهراب مهدوی، همسر مهسا شکرلو، در پاسخ به نامه من که حال مهسا را پرسیده بودم نوشته است که متاسفانه خبرهای خوبی برایم ندارد. مهسای عزیز ما مثل شمع در برابر چشمان مضطرب پدر، مادر، همسر، پسر و دیگرانی که دوستش دارند، آب می شود و ما نظارگانی هستیم مستاصل. دلم آتش گرفته است. تصویر زیبای مهسا در برابر چشمانم حضور می یابد. خاطراتی را که از او دارم با خود مرور می کنم و با خود می گویم چطور زندگی می تواند این قدر بی رحم باشد.

الان بیش از یکسال از به قدرت رسیدن آقای روحانی به پست ریاست جمهوری می گذرد. هنوز تغییر محسوسی در وضعیت زنان اتفاق نیفتاده است.

آشنایی من با خانواده میرزاخانی به سال 1373 باز می گردد که به عنوان داوطلب در مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد آغاز به فعالیت کردم.

خبرهای تکان دهنده و تصاویر ظهور و قدرت نمایی بربریت در حال پیشروی در کوبانی و شنگال و...؛ اخبار کشتار در غزه و سرقت دختران دانش آموز نیجریه، همه و همه ذهن هایمان را پریشان می کند. خبرها و تصاویر نسل کشی ها و گورهای دسته جمعی که تا همین چند وقت پیش در بخش حافظه تاریخی ذهن مان به حلبچه، خاوران، کردستان، یوگسلاوی و شیلی و... تعلق داشتند و به دست فراموشی سپرده شده بودند به زور وقایع تلخ امروز هر لحظه جلوی چشمانمان رژه می روند.

سرانجام، پیکر سیمین بهبهانی بانوی غزل ایران، همراه بدرقه هزاران نفر از هموطنان اش، باشکوه و احترام، در تالار وحدت تشییع و در آرامگاه خانوادگی خود، به خاک سپرده شد. آوای «سیمین بهبهانی / در قلب ما می مانی»، ترنم شعارآهنگی بود که از همان روزهای نخستین بستری شدن سیمین بهبهانی در بیمارستان پارس، ورد زبان بسیاری از ما ایرانیان شده بود و در مراسم تشیع پیکرش در تالار وحدت نیز با قدرت و جسارت بیشتری، به بانگ بلند ـ از ته دل همه ما ـ بازتاب یافت.

گروهی از فعالان جنبش زنان از جمله نسرین ستوده، نرگس مجمدی، نوشین احمدی خراسانی، شیما قوشه، طلعت تقی نیا و برخی از مادران جان باختگان جنبش سبز همچون پروین فهیمی (مادر سهراب اعرابی)، اکرم نقابی (مادر سعید زینالی) و شهناز کریم بیگی (مادر مصطفی کریم بیگی)، در بهشت زهرا بر سر در مزار سیمین بهبهانی، به همراه جمعی دیگر از مردم تصنیف مرغ سحر را که روزی قمرالملوک وزیری آنرا با صدای آسمانی اش خوانده بود، خواندند.