نوامبر 2011

ایکاش آقای دکتر ابراهیم یزدی در پیام خود به آقای الغنوشی بجای آنهمه صغرا و کبرا چینی و سفسطه کاری فقط این جمله ساده را به برداران و خواهران اسلامگرای خود در تونس توصیه می کرد و آن اینکه : ما در ایران از روی جهل و نادانی و تعصب مذهبی ، دین و دولت را به هم آمیختیم ، نتیجه اش این شد که هم دین را به فساد و تباهی کشاندیم و هم دولت را و هم ملت را . ما مسئولیت این فساد و تباهی را بگردن می گیریم و امروزه همراه با مردم ایران برای جدائی نهاد دین از نهاد مبارزه می کنیم...

آیا سران اپوزیسیون این توانایی را در خود می بینند که برسر یک اصل مشترک که می تواند انحلال جمهوری اسلامی باشد گرد هم آیند؟ آقایان، دوستان، قدرت طلبان، سلطنت طلبان، اقوام، جمهوری خواهان، سکولار ها، اصلاح طلبان، مبارزان، فعالان سیاسی، چپی ها، راستی ها، مذهبیون، ژورنالیست ها ! خودخواهی های خود زیر پا له کنید به هفتاد و پنج میلیون ایرانی بیندیشید، به منافع ملی بنگرید نه منافع شخصی. هر یک از شما به دنبال آزادی ایران هستید اما به صورت فردی، که این امر غیر ممکن است.

اعضای کنگره نه بر مبنای این‌که دارای چه سابقه سیاسی هستند، بلکه بر مبنای یک هدف مشترک، یعنی برقرای دموکراسی در ایران از طریق برگزاری انتخابات آزاد و منصفانه تحت نظر نهادهای جهانی بی‌طرف ازجمله سازمان ملل متحد، گرد هم جمع شده‌اند. کنگره، جنبش سبز را با همه تفاوت‌ها، عقاید و باورها متعلق به آحاد ملت ایران می‌داند، چرا که همه ایرانیان را شهروند می‌داند و باور دارد که هیچ ایرانی به واسطه جنسیت، مذهب، قومیت و نژاد بر دیگری ارجحیت ندارد.

اين نقد كوتاه انتقادي است از خود و ديگري. نقد ايدئولوژي ايراني غالبا چپ‌گرا صرفا به نسل روشنفكران دهه‌هاي 40 و 50 (نسل سوم) بر نمي‌گردد. به جاي اشخاص بايد از تحليل گفته‌ها و نوشته‌ها آغاز كنيم. بايد از افسون نام‌هايي كه پيشاپيش كلمات ناخوانده را ژرف‌معنا اعلام مي‌كنند، آزاد شويم. روشنفكر اگر به راستي با فكرش زندگي نكند، خواهي نخواهي در گفته‌ها و نوشته‌ها و گفت‌وگوها خود را لو مي‌دهد. در اينجا تفسير و به معناي دقيق‌تر گزاره‌شناسي صرفا مساله‌اي نظري و لفاظانه نيست. براي شناخت فاصله گوينده و گفته ل

واقعیت این است که حمله نظامی اسرائیل به ایران هیچ ارتباطی با «مداخله بشردوستانه» ندارد و اگر رخ دهد یک عمل غیرقانونی و یک جنایت است، و باید پیشاپیش نسبت به عواقب آن به اسرائیل و متحدینش هشدار داد و آن را به شدت محکوم کرد. برخی ضمن یکی دانستن این دو، فرضیه «لیبیایی» کردن ایران، که مردم به درستی نسبت به آن حساس هستند را پیش کشیده‌اند، بی‌آنکه متوجه باشند با این فرضیۀ بی‌اساس پیکان مبارزه مردم با رژیم استبدادی جمهوری اسلامی را علیه غرب می‌چرخانند.

جنگ شوخی نیست. راحت است در اروپا و آمریکا نشستن و به اوباما التماس کردن که تو را به خدا بیا و به ایران حمله کن اما برای مردم ایران کار بسیاری دشوار و برای فعالان سیاسی داخل ایران غیرممکنی است در «ایران قبل از جنگ»، «ایران در حال جنگ» و «ایران پس از جنگ» زنده ماندن و زندگی کردن.

اما سوال اینجاست که آیا مردم بازهم بازی خواهند خورد؟ آیا واقعا باورکردنی است که انتخابات آزاد به آزادی حتا نیم بند در ایران منجر شود؟ آیا کسانی مثل موسوی و کروبی گردش بی حجاب زن در جمهوری اسلامی را تاب خواهند آورد؟ و اگر هم تاب بیاورند مجلس و حسین شریعتمداری و شورای نگهبان چنین اجازه ای خواهند داد؟ آیا وزرات اطلاعات دیگر دست به دستگیری آزادیخواهان نمیزند؟ قوه قضائیه وکلا را زندانی نخواهد کرد؟ زندانی سیاسی نخواهیم داشت؟

دکتر بختیار درسال 1945 تز خود را در مورد جدایی دین از قدرت بپایان رساند، او دانشجوی دانشگاه سوربن پاریس بود. تحقیق علمی او بر اساس نقش کلیسا در اداره امور جامعه بود. او تغییرات فرهنگی دوران رنسانس را مطالعه کرد و چگونگی شکل گیری و نقش مذهب پروتستان در مقابل مذهب کاتولیک بنیادگرا را مورد بررسی قرار داد. او پایان نامه اش را در مورد لائیسیته و چگونگی آزادی در یک جامعه و ارزش گذاری به انسانها به پایان برد. هدف من در اینجا بررسی تز دکترای او نیست، بلکه...