نوامبر 2013

از اوایل قرن نوردهم میلادی که ایران و فرانسه به طور جدّی رابطه برقرار کردند و رفت و آمد‌ها شروع شد، ایرانی‌ها سخت شیفتهٔ شیوهٔ زندگی فرانسوی‌ها شدند و در زمینه‌های گوناگون فرهنگی و ادبی و سیاسی و علمی از آن‌ها درس گرفتند و آموختند و حتی تقلید کردند. به جرئت می‌توان ادعا کرد که در انتقال ایده‌های سازندهٔ عصر روشنگری به ایران، فرانسه نقشی ارزنده ایفاء کرده و ازین لحاظ ایرانیان به ویژه نیروهای ترقی‌خواه ایرانی وامدار روشنفکران و متفکرانِ بزرگ فرانسوی هستند.

درحالی که انتظار می رفت مذاکرات ایران و گروه پنج به علاوه یک روز جمعه در ژنو پایان یابد، تلاش طرفین برای رسیدن به یک توافق مقدماتی بر سر برنامه اتمی ایران ادامه دارد و در این میان خبر پیوستن وزیر خارجه آمریکا به مذاکرات در روز شنبه بر امیدهای طرف ها نسبت به یک توافق احتمالی افزوده است.همزمان گزارش شده که وزرای خارجه بریتانیا، فرانسه و آلمان نیز به این نشست می‌پیوندند. ایران هم می‌گوید "به میزان خوبی" به توافق نزدیک شده‌اند.

علم سفید صلح و دوستی را به مهاباد بردی و از مزار پیشوای کردستان قاضی محمد عکس گرفتی. مقام وجایگاه رفیع قاضی محمد را برای کردها با مقام کوچک جنگلی برای شیعیان برابر دانستی، با این تشبیه از ابراز عقیده و بیان دیدگاه خودتان در مورد قاضی محمد طفره رفتید و تنها به قیاسی مع الفارق اکتفا کردی.

به راستی حامیان روحانی و دولت تدبیر و امیدشان برای این عمل نا امید کننده و غیر مدبرانه ی ،حکومت چه پاسخی دارند. پس ان همه شعار برای چه یود!؟ دولت احمدی نژاد هم همین کار ها را می کرد. غیر از این است؟

در ایران اسیر در چنگال اسلامگرایان خونخوار، مراسم گرامیداشت فروهرها برگزار شد.
با همه دشمنیِ این شبِ سرد
که خطِ بیخودِ این جاده را
می‌کند زیرِ عبایش پنهان.
شب ندارد سرِ خواب،
شاخِ مأیوسِ یکی پیچکِ خشک
پنجه بر شیشه‌ی در می‌ساید.
من ندارم سرِ یأس،
زیرِ بی‌حوصلگی‌های شب، از دورادور
ضربِ آهسته‌ی پاهای کسی می‌آید.

جای شگفتی همراه با ناباوری است که شخصی در مقام سابق وزیر ارشاد و فرهنگ اسلامی در آن کشور بنیشند و در رسانه آن که از مالیات زحمتکشان آن کشور تغذیه می شود، از جنایت، انتقام کور، اعدام جمعی زندانیان سیاسی رژیم دلخواه و دلداده خود با آن شور و حال و وصف حمایت کند، براستی جای تاسف و شرمندگی است که مردم ایران را اینگونه ذهنیت ها به بازی گرفته اند....

راست این است که هیچ کس نمی‌داند جمهوری اسلامی‌با کشتار، با برنامه اتمی، با انحصارطلبی و حذف نیروها و بنیه سیاسی جامعه، کشور را به کدام سو می‌برد. اما اینکه بخشی از جامعه سیاسی ایران نه تنها بی‌فضیلت است، یا بی‌فضیلت شده است، بلکه با گستاخی به توجیه دستگاه سیستماتیک کشتار نیز می‌پردازد، از پدیده‌های نوظهور است که عمدتا از سکوت و گاه اشتباهات آن بخش دیگر که گمان می‌کند هنوز از فضیلت اعتراض و مقاومت برخوردار است، ناشی می‌شود.

اگر در پی ریشه این خشونت ها بگردیم، که نهایتا منجر به درگیری های دهه 60 و تا اعدام های سراسری سال 67 ادامه داشته و دارد، باشیم، باید به هر دو سوی مخاصمه دقیق تر بپردازیم. البته طبیعی است که یک حکومت قانونا نمیتواند، هر گونه مایل بودعمل نموده یا واکنش نشان دهد. وقتی گروهی حکومت را بدست گرفت، مسئول است با مخالفان و حتی مجرمین بر اساس قانون رفتار نماید. حکومت چه بخواهد و چه نخواهد، مسئول اجرای مصوباتی است، که در کنوانسیون های بین المللی و منطقه ای تعهد نموده است.