از ولایتِ صیّادانِ جانشکار تا بافندگانِ قالی قیل و قال

تاریخ نگارش:20.06.2024

از ولایتِ صیّادانِ جانشکار تا بافندگانِ قالی قیل و قال

چرا ما ایرانیان – و  در اینجا تحصیل کردگان و کنشگران و رجال و شخصیّتها- هنوز در آفرینش آیین «کشورداری و جهان آرایی و میهندوستی» ناکامیاب و وامانده ایم؟. چرا هنوز نمیتوانیم تایید و تصدیق کنیم که دیدگاهها و اعتقادات فردی به معنای «جامعیّت کمال و تمام» حقیقت نیست؛ بلکه فقط چشم اندازیست پرتوگونه بر تاریکی بی نهایتی که آغاز و انجامش ناپیداست؟. چرا ما به خود تحمیل و تلقین میکنیم که «سنجشگری» به معنای نفی و انکار و حسابرسی پدرکشتگی  و خانه براندازی در حقّ یکدیگر است؟. چرا نمیتوانیم هر چیزی را در «ترازوی فهم و شعور و نیروی تمییز و تشخیص فردی»، ارزیابی کنیم و میزان صحت و سقم دیدگاهها و نظرات را دریابیم و بفهمیم و سره را از ناسره تفکیک کنیم؛ بلکه همواره از چارچوب مبانی و عینک خوش نقش و نگار و مقبول اعتقادات و ایدئولوژیها و مرام و مسلکها و نظریّات آکبندی و نصوص مذهبی/دینی برانداز و قضاوت و محکوم و منفور و مطرود و تمسخر میکنیم؟. چرا ما تاب و تحمّل سنجشگرانی را نداریم که بدون هیچ غرض و مرضی و تنها به دلیل تشنه شناخت بودن و جستجوهای بارآور و گسترش افقهای گشوده فکری به انتقاد کردن از دیدگاههای ما؛ نه شخصیّت ما میپردازند با کینه توزی روبرو میشویم و حتّا به قتل و آزار و شکنجه آنها همّت شهوانی میکنیم؟. 
چرا ما اینقدر از تاریخ و فرهنگ خود دور افتاده ایم و آنچنان مسحور جاذبه های پر زرق و برق باختر زمینیان شده ایم که از یاد برده ایم «کی بودیم و چی هستیم و چه میخواهیم باشیم؟». چرا آنقدر که برای نویافته های باخترزمینیان شبانه روز حرص و جوش میزنیم و وقت می گذاریم و انرژی و هزینه های مالی صرف میکنیم، حاضر نیستیم یک هزارم توش و توان و وقت خود را صرف شناخت و سنجشگری و سرند کردن «میراث نیاکانمان و ذهنیّت اعتقادی و به شدّت پیچیده  و تفته شده خودمان در کوره قرون ماضی » کنیم؟. چرا ما اگر  خودمان را به حیث متخصّص و کارشناس و خُبره و استاد و محلّل مسائل و معضلات میدانیم، هنوز نمیتوانیم جلوی خانه و کاشانه خودمان را آب و جارو کنیم؟. چرا ما در رویکرد به تاریخ و فرهنگ مردم خود، انسانهایی «بی پُرسش، بی شکّ» هستیم؟. چرا خودی که در نظرمان اینقدر بدیهی جلوه میکند، بغرنجزا بودنش، غُل و زنجیری شده است بر دست و پای خودمان؟. چرا ما در رویکرد به «متون کلاسیک منظوم و منثور بزرگان و متفکّران و فیلسوفان و شاعران و نویسندگان سرزمینمان»، هیچگونه «تجربیات انگیزنده به فکر و ایده نو» را پیدا نمیکنیم؟. چرا ما هنوز که هنوز است با ذهنیّت امروزین به سراغ تاریخ و فرهنگ «هزاره ای» سرزمین و مردم خود میرویم؟. 
چرا هیچکس تا امروز از خودش نپرسیده است که  به چه دلیل در «دیوان شاعران ایرانی»، هیچ ردّ پایی از «اهورامزدا و زرتشت» نیست؛ بلکه ایده آل تمام شاعران ایرانی، «سیمرغ و جمشید جم و هما و ایرج و فریدون و زال و سام و رستم و سهراب و سیاووش و بیژن و فرهاد و کیخسرو و بهرام گور و سروش و جام جم و انواع و اقسام گوناگون اصنام و بتان رامشگر و نامهای ستارگانند که در حقیقت، همان زنخدایان تبعید شده ایرانی» هستند؟. چرا در هیچ  یک از دیوان شاعران ایرانی، سخنی از «کوروش و داریوش» نیست؟. چرا آنچه که شکست خورد و به خاک و خون آغشته گردید [داستان ایرج و برادرانش]، هنوز که هنوز است «گزینش ایده آل ایرانیان از فرمانروایی و مناسبات کشورداری» ماند؟. چرا ایرانیان برغم اینکه «اهریمن» به نام «زدارکامگی» مشهور است در نبردی که با «اهورامزدا» کرد، به «اهریمن» که بر پرنسیپهای خودش استوار و وفادار ماند، «آفرین» گفتند و منش او را «سرمشق و الگوی رفتار پهلوانی» گرفتند؟. چرا؟ چرا ایرانیان به «اهورامزدا» پشت کردند؟. ایرانیان چه چیزی در «وجود ایده آلهای گزینشی و شکست خورده» کشف کرده و تمییز و تشخیص داده اند که هنوز دلبستگی و دلباختگی به آنها از قلب و روح و مغزشان محو و ناپدید نشده اند؟. چرا فاتح شدن خصم و خاصم زندگی و جان، از دیدگاه مردم ایران، هرگز «پیروز» نیست؟. چرا ایرانیان در «جانباختگی پهلوانان  ایده آل خود»، لباس «فیروزه رنگ» میپوشیدند؟. 
چرا «سوگواری» برای ایرانیان به معنای «جشن و پایکوبی و شادی» بوده است؛ نه عزاداری و شیون و ناله و شکایت؟.  چرا «آخوندها و ملّایان و مجتهدان و مراجع تقلید» از «دوران جاهلیّت و تاثیر انگیزشی اصنام»، اینهمه بد میگویند و وحشت شدید دارند؟. چرا تمام کرد و کار قلمی متولّیان اسلامیّت به گرد و بال، تحریف و تقلیب و مصادره به مطلوب کردن «ایده آلهای مردم ایران» دور میزنند و هرگز نمیتوانند با اینهمه قلمسوزیهای خرواری و گفتارهای صنار سی شاهی بر فراز منابر، تصویر «الله» را برغم اینهم زلم زیمبوهای عاریتی از نکبت مخوف بودن برهانند؟. چرا؟. چرا هیچکس تا امروز از میان اینهمه اساتید زبان و ادبیات فارسی و عربی مُقر نیامده است که «پروردگار» نام خاصّ است و مختص «سیمرغ گستره پر»؟. چرا هیچکس شهامت آن را ندارد تا بگوید و بنویسد که نامهای: «خداوند، پروردگار، آفریدگار، مهرورز، مهربان، بخشنده، دادار، آتش افروز، فروزنده، جانان، عرش، باریتعالی و امثالهم»، نامهای اختصاصی «سیمرغ گستره پر» هستند و هرگز با «الله» یا الاهان دیگر ادیان نوری، اینهمانی معنایی و همترازی اصلا و ابدا ندارند؟. چرا؟.
چرا هنوز هیچکس جرات ندارد که پاسخ به چراهای خود را در خویشتن جستجو کند و به زایش پاسخهایی کامیاب شود که محصول تامّلات و کنکاویها و کورمالیها و سختسریها و استخوانسوزیهای مغز و روان و قوّه اندیشیدن خودش باشد؟. چرا؟. چرا ما متوجّه نیستیم که «پرسیدن» به معنای ارائه و مطرح کردن سئوالات خود به دیگران نیست؛ بلکه پرسیدن همانا «پرسه زدن در دامنه هایست که هیچکس به ذهنش خطور نکرده است»؟.  چرا ما اینقدر حاضری خور و ته مانده خور دیگرانیم و خودمان برغم اینهمه هنرمندیها که داریم هنوز از آفرینش افکار و ایده های پُرمایه و راهگشاینده برای گلاویزی با معضلات و مشکلات و مسائل مردممان عاجز و ناتوانیم؟ چرا؟.     
اندیشیدن در باره ساختمایه و ابعاد متنوّع تصاویر، نمادها، شکلها، تمثالها و چهره های اسطوره ای/بُندهشی در تاریخ و فرهنگ مردم سرزمین خود، امکانیست برای کشف و شناخت اصالت خویشتن در مقام «بُن زاینده و منشاء پرسشگری و تکاپو و جستجو» و تلاش از بهر اندیشیدن برای چیره شدن بر معضلات و مشکلات حادّ دوران. وقتی که بیشینه شمار تحصیل کردگان و کنشگران با اعتقادات خاصّ خودشان نکوشند و نخواهند که ریشه دوام معضلات و آسیبهای هولناک فردی و اجتماعی را در تار و پود تاریخ و فرهنگ جامعه جستجو کنند، خواه ناخواه در هر اقدامی و تلاشی که میکنند، همچون فنر به همان نقطه ای بازگشت خواهند کرد که تلاش مستمر خود را پی ریخته اند و به هیچ چیزی نیز دست نمی یابند، ولو پیش پا افتاده ترین شناخت ساده از رویدادها و پدیده ها باشد.
نیاکان ایرانیان در گردآمد باهمستانی که داشتند، تلاش کردند تا تجربیات باهمآیی و یاهمزیستی و باهماندیشی و باهمعزمی و باهمبودن خود را در تصاویری ایده آل از بهر دوام و انتقال انگیزشی آنها برای نسلهای آینده جاودانه کنند. تفکّر هنوز به آنچنان مراحل و دامنه هایی ارتقا نیافته بود تا سیستماتیک بتوان هر چیزی را در «مفاهیم» اندیشید. تاریخ اندیشیدن در مفاهیم، قدمتش با تفکّر فلسفی در رویکرد به تصاویر و کوشش از بهر کشف و استخراج و عبارتبندی تجربیات نهفته در آنها آغاز شد که تاریخی نه چندان کهن دارد و تا امروز همچنان به پیش می رود. در اعصار گذشته، انسان و طبیعت و محیط زیستبوم به یکدیگر سرشته بودند. آنها آموخته بودند که چگونه میتوان صفات و خصوصیات جانوران و گیاهان و نباتات و پرندگان و خزندگان و ستاره ها و غیره و ذالک را برای عبارتبندی و ترسیم تجربیات خودشان به کار بندند و دوامشان را تضمین کنند. اندیشیدن در باره آنچه که در طول قرنهای قرن از طرف حاکمان بی لیاقت و فرّ  و خادمان مطیع آنها به دامنه «زشتها، ملعونها، افسانه ها، خرافات، توهّمات، منفورها، نجسها و امثالهم» تبعید شده اند، باید بتواند «رستاخیز فرشکردی و نوزایی ایرانیان» را امکانپذیر کند، اگر به راستی خردلی از دلاوری پهلوانی و مغز اندیشنده در خود سراغ داریم؟. متفکّران و فیلسوفان و شاعران و نویسندگان و هنرمندان و نقّاشان و سنگتراشان و رجال نامدار باختر زمینی در رویکردی که به «ملعون شده ها و بی ارج شماریها و خرافات و موهومات یونانیان و رومیان باستان» کردند، توانستند رستاخیر تحوّلات فرهنگی و اجتماعی و کشورداری سرزمینهای خود را به همراه افکار و ایده های بدیع تا امروز رقم بزنند. چرا ایرانیان برغم استعدادی که دارند، از چنین کاری ناتوان باشند و بخواهند که مدام دنباله رو و تابع و کپیه بردار سطحیّات بی محتوا بمانند؟. چرا؟. چرا باید «الماس و گوهر شب چراغ خود» را به دور افکند و با پیه سوز دیگران ادّعای روشنفکری و روشنگری افکار و ایده هایی را داشت که کوچکترین نشانه ای از سهم و تولید و نقش فردی ما در آنها نیست و نه تنها پاسخگوی معضلات و مسائل جامعه و مردم ما نیستند؛ بلکه حتّا در پیچیده شدن معمّایی و به گور کردن تجربیات اصیل خود ما نیز موثرّند؟. چرا؟.

1.    چرا شیر و شمشیر و خورشید، نمادهای پرچم مردم ایران نیستند؟.

از خصوصیات تمام ادیان نوری [= میترائیسم، زرتشتیگری، یهودیّت، مسیحیّت، اسلامیّت] و ایدئولوژیها و مذاهب و نحله های عقیدتی این است که در تخاصم و جنگ و جدال علیه رقیبان خود به تخریب و متلاشی کردن ساختمان جهاننگری آنها میکوشند و سپس قطعات متلاشی شده را به نفع مبانی و نصوص عقیدتی خودشان، مصادره به مطلوب میکنند و متعاقبش نیز معانی و برداشتهایی را به آنها آویزان و زورچپان میکنند که مطلوب عقیده خودشان و مصّر به تلقین آنها هستند. «شیر و خورشید و شمشیر» از نمادهای غالب شدن جهاننگری «میترائیسم» بر ذهنیّت ایرانیان بود که میراث آن به «زرتشتیگری» رسید. «شیر» از چشم انداز و نگرش تجربیات مایه ای ایرانیان، نماد «درّنده خویی و زدارکامگی» است. «شمشیر» نیز نماد «بریدن و دو شقّه کردن و خونریزی و آزار جان و زندگیست». «خورشید» که هنوز در زبانهای ایرانی از آن به نام «خورشید خانوم = میترا» یاد میشود، تنها نمادیست که ردّپای فرهنگ اصیل ایران را در خودش حفظ کرده است. پروسه جنگ تخریبی موبدان میترائیسم و زرتشتیگری و سپس «اسلامیّت»، علیه «بُنمایه های فرهنگ ایران» که در اسطوره «میتراس/Mithras» تبلور پیدا کرده است و به حیث «خدای جنگ و شمشیر و خونریزی» از طرف امپراطوری «روم باستان» نیز پذیرفته شد، حکایت از کینه توزی شدید موبدان به «خداوند مهر = سیمرغ گسترده پر» و تقلیب او به «خدای ابزاری و خونریز میتراس» بوده است که تفاله شده آن در «تصویر الله» انعکاس پیدا کرده است. هیچکس از میان اینهمه پژوهشگران مدّعی ایرانشناسی و اسلامشناسی و شرقشناسی تا کنون از خودش نپرسیده است که چرا نام دختران ایرانی، «میترا» است؟.  چرا مردم ایران به دختران و زنانشان نمیگویند: «میتراس»؟. تفاوت «میترا در زبان و فرهنگ و تاریخ مردم ایران» با «میتراس در زبان و فرهنگ روم باستان و اروپائیان» در چیست؟. چرا «خدایی که خونریز و شمشیر به دست و اهل جنگ و کشتار» است، نامش در «ایران»، «مادینه و زن و  مهرورز» است و در روم باستان و اروپا، «نرینه و مرد و شمشیر خونریز به دست»؟. چرا؟. من میپرسم که اگر نتوان با مته به خشخاش گذاشتنهای سمج و پرسشگریهای سرسختانه و شکّاکیّتهای مستدل از طریق تحریفات و تقلیبات و زشتنامیها و تمسخرکردنها و پوچ انگاریها و خرافات پنداریها به اصل «حقیقت» پی برد، پس منظور از تحقیق و تفحّص انتقادی چیست؟. 
«میتراس» که با تصویر «ضحّاک ماردوش» نیز اینهمانی دارد، خدای شمشیر و قدرت و خونریزی است و هرگز نمیتوانسته ایده آل مردم ایران محسوب شود. سیطره و غالب شدن با اتّکا به زور و خونریزی و سرکوب و شکنجه و زندان و قتل عام – دُرُست عین حکومت آخوندی خلفای الله – هرگز هیچ حقّانیّتی را به «فرمانروایی» نمیدهد. اصل و پرنسیپ فرمانروایی از دید بُنمایه های فرهنگ مردم ایران بر «فرّ و نگاهبانی از جان و زندگی» استوار و شالوده ریزی شده است. زمامدارانی که به شمشیر و خونریزی متوسّل میشوند و اراده میکنند که بر آحادّ مردم و مناسبات اجتماعی، حاکم جبّار و آمری و جانستانی بمانند، همه بدون استثناء باید عزل و خلع سلاح و در بند شوند و هرگز امکانی خردلوار نیز برای فرمانروا شدن نداشته باشند. بنابر این، نمادهای «شیر و شمشیر» هرگز نمادهای «پرچم مردم ایران در جامعیّت وجودی بر شالوده بُنمایه های فرهنگ باهمستانشان» نیستند؛ بلکه نشانگر غالب شدن «ایدئولوژی میترائیسم» هستند که قرنهای قرن از طریق «زرتشتیگری و اسلامیّت و شیعه گری منحط» تا امروز بر ذهنیّت و روح و روان ایرانیان سیطره هولناک و مرگبار خودشان را حفظ کرده اند. نوشوی به معنای تکرار آن چیزی نیست که در تاریخ، پدیدار و سپس سپری شده است؛ بلکه «نوزایی و نوشوی و آفرینش» به معنای «زایشی دیگر از زهدان تجربیات تخمه ای و بار آور نیاکان» در «اکنون و اینجا» است که ارزش و گرانمایگی اصالتهای فرهنگی را به محک میزند. «نوشوی و زایش چهره ای دیگر از چشمه زهدان زاینده تجربیات نیاکان» هرگز به معنای «آویختن به نمادها و تقلید رفتار و پوشاک و غیره و ذالک درگذشتگان» نیست؛ بلکه تلاشیست برای زاییده شدن از اعماق زهدان تجربیات نیاکان به سوی آینده ای نو در چهره ای دیگر که با اصل تجربیات مایه ای نیاکان، پیوند انگیزشی و آفرینشی داشته باشد تا نسلهای متمادی بتوانند به سهم خود در زایاندن چهره ای دیگر از مناسبات خود در دوران خودشان به آفرینندگی، توانمند و سرفراز شوند. 
اگر روزی روزگاری، وطن، وطن شد، آنگاه پرچم ایران را میتوان همچون پارچه ای سفید طرح ریخت که در میانش «سیمرغ گسترده پر» ترسیم شده باشد؛ طوریکه بالهایش به «پرچم تک تک اقوام ایرانی» آراسته باشند؛ یعنی اقوامی که سمبل «همبستگی و حقّانیّت به قداست جان و زندگی» را در باهمستان «تصویر سیمرغ گسترده پر» آشکارا نشان دهند. 
در این زمینه تاگید کنم که چرا هیچکس از خودش نمیپرسد به چه دلیل، «بهرام گور» برای آنکه بتواند به «شاهنشاهی و فرمانروایی بر ایران» انتخاب شود،  باید در ابتدا به «جنگ با  دو شیر درّنده» میرفت؟. آنهم شیرهایی که مردم ایران، «تاج شاهی» را در میانشان گذاشته بودند. چرا هیچکس از خودش نمیپرسد که ایرانیان به چه دلیل به «بهرام شاه»، لقب «گور» داده بودند؟. آنچه تا امروز در اذهان ایرانیان رواج و شایع است، خلط و خطایی فجیع است که اصالت «نامدهی» را گم و استتار کرده است. همگان تا امروز تصوّر میکنند که «بهرام گور» به این دلیل، ملقّب به «گور» بود، چونکه به شکار «گورخر» میپرداخته است!. اینکه مسئله «شکار و به نخجیرگاه رفتن» در تجربیات فرهنگی و تاریخی ایرانیان، چه معنایی داشته اند، به جستاری جداگانه نیاز دارد. امّا برغم اینکه «بهرام شاه»، شکارچی بوده است، لقب او با «شکار گورخر»، هیچ سنخیّتی ندارد؛ بلکه «گور» به معنای «پرنسیپ نوزایی و از نو تازه شدن و پوست انداختن و زایش چهره ای و مناسباتی دیگر از باهمستان» بوده است که آفرینگویی مردم را بر «بهرام شاه» به دلیل «فرّ او» در غلبه کردن بر «ضدّ زندگی=شیر درّنده» اثبات میکند. «بهرام شاه» با کُشتن «شیرهای درّنده» در نظر مردم ایران اثبات کرد که میتواند با بینش جهان آرایی بر «خشم و خشونت و بیداد و آزار»، چیره و نگاهبان جان و زندگی شود تا بتوان در آرامش و اطمینان خاطر به امکانهای «نوزایی مناسبات و آیین کشورداری و میهن آرایی» واقعیّت ملموس داد. به همین دلیل نیز، مردم ایران، او را لایق «شاهی» تشخیص دادند و بر او «آفرین» گفتند و لقب «گور» را به او دادند؛ زیرا مردم ایران، «هنر پادشاهی» را فقط سزاوار فرمانروایانی میدانستند و هنوزم میدانند که بتوانند بر «قهر و خشونت و درّنده خویی و خونریزی و شکنجه و آزار و امثالهم» چیره شوند تا به فرمانروایی حقّانیّت داشته باشند؛ در غیر این صورت، هر نوع حکومتی – از جمله حکومت خلفای الله- ، غصبی و ضدّ تاریخ و فرهنگ و مردم ایران است.

2-    چرا متولّیان و مومنان به اسلامیّت، خاصم جان و زندگی هستند؟.

اسلامیّت حسب تاریخ نکبت بار و متولیّان میر غضّب و روانپریشش هر چقدر نیز در رسایش بنویسند و بگویند و روضه و ترّهات جنّت مکانی بخوانند و توجیه و تفسیر و قشنگویی کنند، آخرش «ایدئولوژی و مانیفست کشتار و خونریزی و غارت و چپاول و بیدادگری و جباریّت و تجاوز و ستمگری و تخریب و شکنجه و آزار و غارتگری و مصدر قهقرائی و ذلالت و بلاهت و حماقت» خواهد ماند.  خودمان را فریب ندهیم که فریب دادن خود در طول چهارده قرن آزگار برای ایران و ایرانیان فقط خفّت و ریاکاری و دروغوندی و پارگی روانی و تظاهر و کتمان و حقارت به همراه داشته است تا همین ثانیه های گذرا.  اسلامیّت اصلا و ابدا برای زندگی و زیستن شادخوارانه مستعد نیست؛ بلکه اعلامیه گیوتینی برای ایجاد و دوام و استحکام شبانه روزی جنگ و نابودی و خونریزی و تجاوز و متلاشی کردن هر چیزی است که نشانه ای از «زندگی و آزادی و خوشی و شادکامی» داشته باشد.   
«اسلامیّت» و مومنانش تا امروز ثابت کرده اند که در گفتار و رفتار برای اجرای هر نوع خشونتی که به شدیدترین جنایتها و تبهکاریها آلوده باشد، نه تنها مستعد و مشتاق و شیفته هستند؛ بلکه از شدّت کاربست خشونت نیز به لذّتی شهوانی ارتقا پیدا میکنند. مومن مسلمان، هر چقدر در کاربست خشونتهای گفتاری و رفتاری و جسمانی، غرّه و مُصر باشد به همان میزان نیز در توحش و رذالت و پستی و بی شخصیّتی، سرآمد مومنان همعقیده اش است. مومن مسلمان برای هر تبهکاری و جنایتی که مرتکب میشود به «محتویات قرآنی و سیره رسول الله و ائمه و مراجع تقلید» استناد میکند و خباثتهای رفتاری و گفتاری خودش را توجیه میکند. محال است مسلمانی را در گوشه ای از کره زمین بتوان پیدا کرد که به «خطا آمیز بودن رفتارها و گفتارها و کنشها و واکنشهای خودش» مُقر آید و مسئولیّت به عهده بگیرد. هر مسلمانی خودش را به همانسان حاکم مطلق و جبّار میداند که «الله» در قرآن از خودش سخن میگوید؛ یعنی مستبدی قهّار و مکّار و خونریز و نفله گر و عقده ای و ارعابگر که شعارش صبح تا شب فقط «اقتلو! اقتلو!» است.
خلاف تهمتها و دروغهایی که متولّیان اسلامیت در حقّ دیگران تبلیغ میکنند و رواج میدهند و مدام از آن می نالند، سنجشگری اسلامیّت به معنای «ستیز کور» با اعتقادات مردم نیست. معمولا متولیان اسلامیّت، حقّ و امتیاز ذاتی خود می دانند که ادیان/مذاهب/نحله ها/نگرشها و اعتقادات دیگران را به حیث «صراطهای گمراه» برچسب بزنند و هر گونه انتقاد و توهین و لیچارگویی را در حقّ معتقدان دیگر بر زبان و قلم برانند، ولی هیچکس در هیچ کجای جهان، محقّ و مجاز نیست که نسبت به اسلامیّت و رسول الله و ائمه و مراجع تقلید، مواضع انتقادی داشته باشد. مومنان به اسلامیت با برچسب «ستیز» برآنند که پروسه سنجشگری را عقیم و بی بو و خاصیّت کنند تا فقط اعتقادات پوچ و بی مغز و مایه خود را بتوانند به دیگران حقنه و تلقین و زورچپان کنند.
کسانی که ادّعای «مالکیّت حقیقت بی بدیل و منحصر به فرد» را میکنند، اگر ارزنی شعور داشته باشند – مسلمانان ایرانی از معمّمش گرفته تا فُکل کراواتی اش تا امروز ثابت کرده اند که اصلا و ابدا خردلی شعور ندارند-، باید بفهمند که اسلامیّت اگر به اندازه سر سوزن برای «زندگی و زیستن انسانها»، پشیزی ارزش قائل بود، هرگز شمشیر به دست نمیگرفت و از هیچ پرسشگر و سنجشگری نیز وحشت و هراس نمیداشت؛ بلکه تمام همّ و غمّ خود را بر این مینهاد که برای خوشی و شادخواری و پیشرفت و بالندگی و سرفرازی و بزرگواری و ارجمندی تک تک انسانها و نگاهبانی از جان و هستی و زندگی آنها بدون هیچ تبعیضی و تمایزی تلاشهای ستودنی کند. امّا اسلامیّت از نخستین لحظه های شکل گیری تا همین امروز نشان داده است که مجموعه رذالتها و شرارتها و کینه ها و نفرتها و بلاهتها و حماقتها و بی مسئولیّتیها و بی اعتناییهاست که همچون «گیوتین خونریز در دست مومنان قدرتپرست و روانپریش و عقده ای» به ابزار سرکوبگری مردم ایران و خاور میانه تبدیل شده است. برای خنثا کردن ماشینی که تار و پودش به «ترور و ارعاب و خونریزی [برای اینکه ماهیّت اسلامیّت و رفتار مسلمانان را بتوانید اساسی بشناسید، نگاه کنید به فیلم شایان تامّل:« Event Horizon» با بازیگری بسیار درخشان Sam Neil. سفینه فضایی در این فیلم دقیقا با اسلامیّت و رفتار و گفتار مومنان به اسلامیّت بدون هیچ چون و چرایی اینهمانی دارد.] آغشته است، راهی نیست سوای آنکه «تصویر مخوف الله و کلام خوفناک» او را سنجشگریهای ریشه ای کرد و سیمای به غایت زشت و کریه و متفرعن او را  به تمثالی واگرداند که هیچ کودکی و جانداری را به وحشت نیندازد؛ چه رسد به انسانهای بالغ و فهمیده را.  
با اندیشیدن در باره «تصویر سیمرغ گسترده پر و جمشید جم و داستان پهلوانان ایرانی» باید کوشید که توحش و هولناک بودن «تصویر الله و سیره کمپلکس روانپریش بودن محمّد ابن عبدالله را به دلیل کشته شدن مادرش به دست پدر بزرگش عبدالمطلب و همچنین تذکره تظاهری ائمه» را به شکل موازی و در تقابل با یکدیگر صف آرایی و سنجشگری بار آور کرد.      

3-    چرا حکومت خلفای الله همچنان مصدر ارعاب و تخریب و کاربست گیوتین اقتلوئی است؟.

«هر چه دیدیم و هر چه میبینیم
خوب و بد، خیر و شرّ، خراب آباد
همه زاعمال خود باید دید
نسبتش به کَس نباید داد
گر تو را فکر مستقلی بود
بودی از قید بندگی آزاد
مینمودی تهی دلیرانه
شانه از زیر بار استبداد»

[کتاب: هفتاد موج –  مولف: سیّد مهدی حجازی – انتشارات: ایرانشهر –– محلّ نشر: برلین-  سال انتشار 1929 میلادی، ص. 13]

مخالف مقتدرین بودن به معنای «آلترناتیو و اپوزیسیون بودن» نیست. موضعگیری انکاری در برابر رفتار و گفتار و کنشها و واکنشهای زمامداران حکومت وقت به معنای اندیشیدن در باره «ساختمایه های فرمانروایی و دولت» نیست.  نزدیک به نیم قرن است که «کنشگران تاق و جفت و تحصیل کردگان ایرانی» در مصاف و رویارویی با متصدّیان و زمامداران «جمهوری اسلامی ایران» تا امروز فقط توانسته اند رفتارها و گفتارهای آنها را در انواع و اقسام مقالات و  بحثهای قیل و قالی در شبکه های متنوّع اجتماعی حسب «صغرا و کبرا چیدنهای شخصی» توضیح واضحات دهند! و حرفهای خود را با نام «تجزیه و تحلیل رویدادهای سیاسی میهنی» به خورد همدیگر و احیانا مردم سرگردان و مستاصل بدهند و همچنان در عجبند که چرا «سیستم ولایت فقیه» در وضعیّت اولش مستحکم مانده و شاخ و برگهای شرارتش وسیعتر میشوند؟.
هنوز که هنوز است هیچ تشکیلات سیاسی – چه آنانی که بهترین امکانها را در اختیار دارند، چه آنانی که از هر امکان دم دست استفاده میکنند- نتوانسته اند رمزها و رازها و دلایل دوام و سیطره حکومت فقاهتی را تمییز و تشخیص دهند. بحث بر سر این نیست که زمامداران فقاهتی برای دوام اقتدار و قدرت و امتیازهای خود به کدامین وسایل و روشها و ابزارها و مماشات متوسّل میشوند که مسئله ایست آشکار و نیاز به تشریح ندارد؛ زیرا روشها در تمام حکومتهای توتالیتری، یکسانند و مشابه [از یاد نباید برد که حکومت نازیسم با کشورهای سوئیس و سوئد، مناسبات حسنه داشت]؛ بلکه بحث بر سر این است که «پیامدها و نتایج» عملکردهای زمامداران تا کنون در جامعه ایرانیان درونمرزی و برونمرزی، چه بازتابها و واکنشهایی را داشته اند و هنوز دارند؟. درسهایی را که زمامداران معمّم و فکل کراواتیهای ریشو از خیزشها و قیامها و اعتراضات و کشمکشهای نیم قرن اخیر مردم ایران در تنش و مقابله با حُکّام الهی؛ بویژه درسهایی کلیدی که از «زلزله مهسا» آموختند و در عمل به کار بستند، اگر یک هزارم درسهای آنها را مدّعیان «اپوزیسیون و مخالفین حکومت آخوندی»، آموخته و در عمل به کار بسته بودند، امروزه روز محال بود که حکومت فقاهتی بتواند همچنان با بیشرمی توصیف ناپذیر، مصدر قدرت و اقتدار باشد؛ یعنی فضاحت و وقاحتی که صدها نویسنده توانای ادبیات کلاسیک جهانی نمیتوانند ذرّه ای از وقاحت آنها را توصیف کنند.  
تشکیلات گوناگون مدّعی «اپوزیسیون» با نامهای شگفت انگیزی که برای خود انتخاب کرده اند و همچنان انتخاب میکنند، در حدّاقل ترین برآورد زمانی «نیم قرنه» به دلیل کنشها و واکنشهایی که تا امروز از خودشان نسبت به رویدادهای ایران و در رفتار با همدیگر نشان داده اند – استثناء پذیر نیز نیستند-، اثبات کرده اند که همچنان از دنباله روان سرسخت و مومن و گیجسر «رویدادها» هستند. به همین دلیل نیز همواره از رویدادها عقب مانده اند و میلیمتری پیش نمی افتند. آنها در طول اینهمه سالهای سیطره مخوف حکومتگران فقاهتی نیاموخته اند که «علاج واقعه را باید قبل از وقوع کرد». آنها تمام «فرصتهای نیم قرن اخیر» را با حماقتهایی توصیف ناپذیر و به شدّت معصومانه! سوزانده اند و هاج و ماج مانده اند که چه باید کرد. البته همه گرایشها و تشکیلات سیاسی مدّعی اپوزیسیون بر این عقیده راسخ مصمّمند که مادرزاد، «معصوم و باکره و نجیب و بی تقصیر» هستند. شرّ و شرارت فقط از خصوصیات دیگرانند که در جبهه همیشه جنگاور اپوزیسیون نیستند!!. کار به جایی رسیده است که «سیّد علی خامنه ای» نیز خودش را در مقابل و تخاصم با ملّت ایران، به حیث «اپوزیسیون» میشناسد!. امّا تفکّر سیاسی – حتّا از چارچوب و با تکیه به تئوریها و فلسفه سیاست در نظر باختر زمینیان-  باید بتواند در دامنه های «پیش-بود حوادث و ناگهانیها»، مدام بیدار و هوشیار و مراقب باشد تا مجبور نشود که از پس «رویدادهای ناگهانی»، دوان دوان سگدو بزند؛ بلکه قبل از شکلگیری رویدادها به هنر سمت و سو دادن رویدادها هوشیار و شهسوار باشد. انسانهایی/کنشگرانی/رجالی/شخصیّتهایی/تشکیلاتی که ارزنی مایه های «سیاستدانی و استعداد هنگامشناختی» داشته باشند در همخوانی و همبستگی با یکدیگر میتوانند هنر سمت دهندگی و کانالیزه کردن را قبل از جاری شدن سیلاب رویدادها بر پا کنند؛ نه اینکه منتظر شوند تا سیلاب وقایع بیایند و آنها را درو  و به همراه خودش به قعر بیابانهای آچمزی پرتاب کند و وارهاند.  
طیف «مخالفان و مدّعیان اپوزیسیونی» که تا امروز و احتمالا فرداها و فرداها، هیچگونه «مخرج مشترک کلیدی و محور پرنسیپی» ندارند تا فراسوی عقاید و ایدئولوژیها و مرام و مسلکهای تشکیلاتی بتوانند به گرد هم آیند و آنقدر مایه داشته باشند که ایده آفرین و منشاء استقلال اندیشیدن در باهمایی و همعزمی و همبستگی نسبت به دیدگاههای یکدیگر رفتار کنند و از همدیگر بیاموزند و گشوده فکری خود را بال و پرهای وزین بدهند، اگر دهها سال آزگار نیز به انواع و اقسام ابزارها و امکانهای مبارزات سیاسی - رقابتی نیز مسلّح و مسلّط باشند، عاقبت در عمل، بی برو برگشت، شکست خواهند خورد؛ زیرا بر آن مداری که «حکومتگران وقت» گرد آمده اند و برای استحکام قدرت و اقتدار و امتیازهای خودشان در هر موقعیّت خطیر و ناخطیر، «اجماع» میکنند، هنوز هیچ کدام از تشکیلات برونرمرزی به درک و فهمش کامیاب هم نشده اند، چه رسد به اینکه بتوانند یا بخواهند و بکوشند که چیزی از رمز و رازهای «اجماع آخوندی» را دریابند تا شاید بتوانند راهی را بیافرینند که امکانهای به قول خودشان «گذار از حکومت فقاهتی را بدون هیچ خونریزی و تلفات انسانی» واقعیّت پذیر کنند.
حقیقت تلخ و آزارنده نیم قرن پیامد کشمکشهای مردم ایران و مدّعیان اپوزیسیون با حکومتگران بی لیاقت و فرّ و مفتون خونریزی نشان میدهد و اثبات میکند که تمام آنانی که خودشان را «خوبترین خوبان عالم ایرانیان سیاستگرا» میپندارند و اتیکت بی مسمای «اپوزیسیون» را بر پیشانی و بازوی خود آویخته اند، از مسائل کشورداری و آیین میهن و جهان آرایی و در یک کلام صریح و رایج از «سیاست»، فاصله منظومه ای دارند؛ ولی ادّعای سیاسی بودن و دخالت در امور سیاسی و تحلیلهای صد تا یه غاز سیاسی را بی کم و کاست همچنان دارند و بسان آن رزمنده ای هستند که گفت: «من نانوایم» ولی نمیدانست آرد را چگونه میتوان خمیر کرد و تنور را چطوری آتش انداخت و نان را با چه ظرافت و کیاستی پخت.    

4-    چرا ایرانیان در برزخ «گرگ و میشی» هنوز اسیرند؟.

[......  تمام جبریّات ظاهری فقط برای اغفال و سرکوب و تظاهر کردن هستند و هیچگونه تاثیری بر انسانی ندارند که میداند چگونه گوهر وجودی خودش را از هر گزندی حفظ کند].

[Elements pour une Ethique -Marcel Jouhandeau (1888 – 1979) – Grasset – Paris - 1967]

تفاوت «اخلاق امریّه ای» با «منش زایشی-پیدایشی» در این است که اخلاق امریّه ای بر اصول و قواعد و مقرّرات ثابت و سمنتی و تحکّمی میخکوب است تا بتوان رفتار انسان را طبق آنها و هر طور که اراده شود تراش داد و قیراطوار با اصول و فروع و مقرّرات عقیدتی همسان و همتراز کرد. به همین دلیل نیز مومنان به ادیان نوری و ایدئولوژیهای مذهبی شده در هر کنش و واکنشی که از طرف انسانها میبینند، معیار خطا و صحت رفتار آنها را طبق «اصول قیراطی عقیدتی» برآورد و مجازات و توبیخ و نهی و امر میکنند. مشکلی که اخلاق امریه ای در جامعه و مناسبات انسانها ایجاد میکند، پیامدهایش فاجعه بار و مسبّب تخریب شخصیّت و اضمحلال فرهنگ و پوسیده و سوخته شدن کاراکتر انسانهاست؛ زیرا هر گونه امریّه اخلاق عقیدتی باعث میشود که تعادل روانی انسانها، بلافاصله به هم میخورد و به گردابی سرسام آور از «مُنهیات و منکرات و معروفات» درغلتیده میشوند بدون آنکه اجرای هر امری با «موقعیّت و زمان و وضعیّت زندگی تک تک انسانها» همخوانی و همپایی داشته باشند. مثل لخت شدن در قطب یخبندان و پالتو های ضخیم پوشیدن در زیر آفتاب سوزان آفریقا. مومنان تمام ادیان نوری و ایدئولوژیهای برآمده از آنها به دلیل آنکه مصمّم هستند بر روح و روان و قلب انسانها حاکم مطلق بمانند و آنها را مدام به حیث «جزایر تسخیری» در تملّک اختیار خودشان داشته باشند، تقلّا میکنند که «ارجمندی و گوهر انسان» را به هر طریقی که هست در منگنه بی بو و خاصیّتی بگذارند تا بتوانند بر اسارت و در بند کردن «آدمیان»، اهرمها و ستونهای فونکسونالیستی اعتقادات خود را تزریق و تحکیم کنند. فروپاشی اخلاق اجتماعی و فساد کاراکتر فردی در جوامعی که «اخلاق امریّه ای» حاکم باشد از بارزترین شاخصهای حکومتهای توتالیتری و ناحقّ و استبدادی است همچون مناسبات فجیع انسانها در سیطره حکومت فقاهتی.
«منش زایشی-پیدایشی»، تلاشیست فردی که انسان به همّت خودش برای همخوانی و همپایی و همسویی «سوائق و غرایز» خودش بدون هیچ اجبار و اکراهی میپروراند و نم نم می آراید. پیامد «خویشآرایی منش» به «بهمنشی رفتار و گفتار انسانها» در مناسبات شخصی و اجتماعی می انجامد که به همبستگی اجتماعی، انسجام میبخشد و در دوام شیرازه باهمستان نیز نقش اساسی ایفا میکند. هر انسانی در بستر «منش زایشی-پیدایشی» میتواند نه تنها «اندازه خودش» را کشف کند؛ بلکه همچنین میتواند مرزهای رفتار و کردار و گفتار خودش را تعیین کند. در جامعه ای که شبانه روز بر منابر و معابر و از طریق انواع و اقسام وسایل ارتباط جمعی به تبلیغ و توصیه و شعار «اخلاق امریّه ای» تاکید میشود و حتّا انسانها را مجازاتهای سنگین و لت و کوب و شلّاقزنی و محبوس و به جسم و جانشان تعرّض جنسی میکنند، افراد چنان جامعه ای در قعر ذلالت رفتار و کردار و گفتارهای «گرگ و میشی» محکوم و اسیر هستند؛ زیرا نمی توانند در چارچوب اصول و نصوصی بگنجند که با «سوائق و غرایز آنها» اصلا هیچگونه مطابقتی و همپایی و همخوانی ندارند. دُرُست عین کفشی که سایزش بزرگتر یا تنگتر و کوچکتر از سایز پاهای آدمیست. در هر دو حالت، «اخلاق امریّه ای»، عذاب و زجر و آزار روح و جسم آدمیست. اگر ایرانیان تصمیم قطعی نگیرند که مابین «اخلاق امریّه ای» و «منش زایشی-پیدایشی»، یکی را انتخاب کنند که میپسندند، بی شک تا زمانی که قدرت اجباری و مسلّح به اخلاق امریّه ای، حاکم بر سرنوشت ایران و ایرانیان است، مجبورند انواع و اقسام کفشهایی را بپوشند که یا گشادتر از سایز پاهایشان است یا تنگ تر. عواقب یک عمر «گشادپوشی و تنگ پوشی کفشهای اخلاق امریّه ای» نیز به متلاشی شدن «شخصیّت و سوختن ارجمندی» آدمی مختوم خواهد شد.