والنتین خونین!

۲۵ بهمن برابر با ۱۴ فوریه، روز جهانی عاشقان. خیزش جوانان ایران زمین بر ضد اهریمن. در حالی که در تمامی جهان این روز بین زوج های پیر و جوان تا آدم های به هم دل بسته از ارج و قرب خاصی برخوردار است در اینسوی آبها در ایران زمین شکل و هوای دیگری داشت. تظاهرات دیروز در ایران بیانگر واقعیت هایی بود که امید بسیاری در دل مبارزان به وجود آورد. آنچه که در بعد از انتخابات ۸۸ تا به امروز در جامعه داخل و خارج از ایران گذشته نشانگر آن است که حرکت های آزادی خواهانه و دموکراسی طلبانه بخصوص نسل جوان آغاز گشته و این آتش زیر خاکستر همیشه و همیشه با تلنگری در حال زبانه کشیدن است.

در این بین باید به استراتژی و و تاکتیک های موجود نظر دیگری بیافکنیم و با بینش و تدبیر به جلو برویم. سوال های زیاد و مبهمی همیشه در پیش روی بوده، از اهداف جنبش تا به اتحاد گروه ها ی مخالف، نحوه تعامل با رژیم، تدابیر اپوزیتسیون مخالف یعنی اصلاح طلبان در داخل و خارج از کشور،نقش موسوی و کروبی تا به بحث نقش رسانه ها و پوشش دادن خبری آنان.

آنچه از نظر من اهمیت دارد بررسی علل عدم موفقیت معترضان تا به امروز است. این عدم موفقیت نه به معنی شکست مطلق بلکه به معنی نقطه ضعف های تاکتیکی مخالفان جمهوری اسلامی و همچنین رهبری جنبش سبز در سال های اخیر بوده است. بررسی علل عدم موفقیت جنبش، راه را برای ادامه کار و پیشبرد جنبش و خروج از انفعال فعلی روشنتر میکند. از سویی رهبران جنبش سبز و معترضان روش تظاهرات و تجمعات بدون خشونت را برای تحقق خواسته هایشان انتخاب کرده اند، در حالیکه امروز نتیجه سرکوب ها و خشونت های حاکمیت به تجمعات خیابانی پایان بخشیده است.

علل عدم موفقیت :

۱. جلب اعتماد جامعه جهانی.

هنوز هم بسیاری از جوامع دموکراتیک نمیدانند که سخنگوی جنبش کیست ؟ آنها هنوز نمیدانند که به چه کسی باید اعتماد کنند و طرف کدام حزب یا نهاد یا حتی شخص را باید بگیرند. نگاه آنان به شخص موسوی و کروبی به عنوان رهبران مردمی و بخصوص نماینده سران اصلاح طلب به عنوان کسانی که خواهان واقعی برقراری دموکراسی و برچیده شدن نظام دیکتاتوری هستند از جنس و شکل دیگریست. پا فشاری به قانون اساسی جمهوری اسلامی و روندی اصلاحی قانون، پایبندی به اصل نظام و دلبستگی به امام راحل، همه نقطه کوریست که اهداف این نهاد مخالف با دولت رو تیره و تیره تر کرده است. از سوی دیگر ضعف ایجاد فضای حمایتی بین المللی از سوی این اشخاص و حزب آنان تابحال روندی بدون برنامه را در این جنبش ایجاد کرده است.

۲. اهداف.

هدف نهایی این جنبش و اعتراضات چیست؟ ساقط کردن رژیم؟ برکناری دولت احمدی نژاد و جایگزینی آن با اصلاح طلبان ؟ برکناری علی خامنه ای؟ گروه های مخالف سکولار نظام با اصلاح طلبان مذهبی چه اهداف مشترکی دارند ؟ در مصر و تونس از روز اول میدانستند که چرا به خیابان آمده اند و هدف آنان مشترک و برکناری دولت و پایان دادن به حکومت مادام العمر مبارک و بن علی بود.والی در طول این سال های اخیر، اپوزیتسین مخالف بخصوص در داخل و خرج از کشور، پا فشاری و اسرار بر حفظ نظام نموده و روند اصلاحی را تنها راه نجات نظام معرفی نموده است.

۳. عدم ایستادگی پیوسته.

در مصر هنوز هم نیروهای مردمی در میدان تحریر حضور دارند و تا پایان برقراری دموکراسی و انتخابات آزاد هزار نیستند صحنه را ترک کنند. ولی در ایران، تظاهرات های نا پیوسته در طول برهه های زمانی مختلف، این ابزار را به نظام و حاکمیت ایران داده تا پیوسته مخالفان را با تجدید قوا و برنامه ریزی سرکوب کند.

۴. سخنگوی ملت، افراد از حاکمیت جدا شده.

در روز قبل از راهپیمایی ۲۵ بهمن، حزب مشارکت، با دادن بیانیه اعلام کرد که هدف از تظاهرات درخواست روند اصلاحی برای حفظ نظام است و نه بیشتر. ما به نیک میدانیم که تنها راه رهایی و برقراری دموکراسی، هدف قرار دادن اصول بنیادین نظام است و با توجه به سیستم برخورد با مخالفان در طول سال ها، دیگر این تاکتیک کهنه شده و چیزی جز اتلاف وقت و هدر دادن و ریزش نیرو ها نیست. این سیستم تعامل خودی های قدیمی نظام ! در آخر نتیجه ای جز از دست دادن پایگاه مردمی ندارد. به باور همه هدف آنان، به دست گرفتن دوباره قدرت و حفظ ارکان نظام است و نه پا فشاری و رسیدگی به خواست های مردمی.

"در واقع مخاطب آنان خامنه ای و کیهان است، آنها دعوای موجود را دعوای درون خانه می بینند و هنوز به مشارکت همگانی همه ی ایرانیان بدون امتیازی خاص برای گروهی خاص قائل نیستند. اگر اعتراضی دارند به زندانی شدن اعضای گروه خود است و نه نفس زندانی کردن مخالفان. گروهی که سه دهه از امتیازات حکومتی برخوردار بوده اند و همه چیز آنها از این حکومت است بر بنیادهای این نظام نمی شورند." مجید محمدی/ رادیو فردا

بهرحال با بررسی اجمالی این نکات و تعیین سیاستی درست و بجا وشفاف سازی هدف واقعی معترضان و پرداخت هزینه آن، فرا تر رفتن و گذار از دلبستگی به احزاب مخالف داخل و خارج از کشور که بیشتر به دنبال کسب قدرت هستند تا پایبندی به اهداف مشترک جنبش و همچنین , گذار از افرادی که سال ها از خود رژیم بوده اند و برنامه های آنان که چیزی جز اتلاف وقت نیست، میتواند خونی تازه در این روند اعتراضی ایجاد کند و مبارزان را مصمم تر به اهداف خود نزدیک کند.

ed.yahoo@saeidtorkaman

Germany,15.02.2011