روی سکه ی ما ایرانیان

چندی است نویسندگانی قلم برگرفته و با سند آوردن از کتاب های گذشتگان و مشاهدات خود، در بی آبرو کردن ایران و ایرانی، آگاهانه و یا نا آگاهانه و از سر دلسوزی نیز میکوشند. چندین کتاب چون: اخلاقیات ما ایرانیان و نوشته های کسروی و جمالزاده نیز سند و منبع آن هاست و کار به جایی رسیده که پاره ای از نویسندگان و روشنفکران نامدارمان به یکسره ایرانی را فاقد قدرت اندیشه و بیرون رفتن از این منجلابی که در آن افتاده است می دانند.تصویر ایران و ایرانی در این نوشته ها سیاه سیاه است. بخشی از آن را که در صفحات اینترنت میگردد، بخوانیم: ((من یک ایرانی‌ هستم. در ایران تحصیل کردم و فعلاً در آمریکا و در ایالت فلوریدا زندگی‌ می‌کنم.

خیلی دلم میخواست چند جمله ای در جهـت تمجیـد از ایــران و ایــرانی بنویســـم ولـی دروغ چرا؟ کجــای این مــلت افتخــار دارد؟ یک مشـت دزد ، کلـــاش، متظاهر ، خائــن، فرصت طلـب، تنبــل حـق ناشنـاس و پُشـت هم انداز در یک منطقـه از این دنیـا بنــا م ایــران جمـع شده انـد و دلشــان خوش اسـت که زمـانـی آدم بـوده انـد. به قدرت خـدا، این سـرزمیــــن هیچـوقت موجـودات با صفـات بـالا را کـم نداشته است. ا ُمتـّـی ( ا ُمت یعنی گلـه شتر) کـه آریوبرزن اش را یک ایرانی خائن لو میدهد، امتـی کـه بابک اش را افشین که آ نــــهــم یک ایرانی است تحویـل خلیفـه اش میـدهـد، امتـی کـه کـریم خان زنـد ش چند سالی بیشتر دوام نمی آورد ولی قاجـاریه اش تمام نا شدنــی است، امتـی کـه امیر کبیرش را میکشنـد و جایش یک دلقک میگذارند و آب از آب تکان نمیخورد، امتـی کـه یك كشور خارجی رضاشاه اش را بر سر کار می‌‌آورد و تبعیــد میکنند و همه جشـن میگیــــرند.))

شگفتا! به راستی که به نوشته بیهقی بزرگ جا دارد تا قلم را لختی بر خویش بگریانیم.

*

باید پرسید به راستی در طی بیش از ده هزار سال انسان های این سرزمین چه ها کردند؟ و آیا امروز ما بدین حد خوار هستیم و ناتوان؟

اشاره وار بگویم و بگذرم، که با تمام کمبودها و ستم هایی که بر ما رفت و تاخت و تازهای قداره کشان تاریخ و فراز و فرودهایی که در گذر تاریخ هر سرزمینی هست، اما و اما و اما:

به راستی آن چند هزار نفری که همراه آریو برزن جنگیدند و جان باختند را با آن یک خائن تاخت می زنید؟ آیا مقاومت صد ها هزار ایرانی را به رهبری بابک که بیست سال تمام خواب بر چشم خلیفه عباسی حرام کرده بود را با خیانت افشین نادیده می گیرید و یکسره حکم بر خائن بودن مردمی میدهید؟ آیا مبارزات جانانانه مردم و مقاومت سرسختانه آنان در برابر تازیان را یکسره فراموش می کنید. مگر کار ایستادگی مردم بدانجا نکشید که آسیاب از خونشان گردانیدند؟ فکر میکنید در قیام بابک و استاذسیس و ابومسلم و به آفرید و مازیار و سپهبد خورشید در برابر اعراب چند هزار ایرانی کشته شدند و با خونشان این سرزمین اهورایی را پاس داشتند؟ فکر می کنید پس از آمدن مغولان چندین صد هزار مردم قهرمان ایران در جنبش های سربداری در گیلان و مازندران و خراسان و سیستان بر آنان شوریدند و پس از اندک مدتی بار دیگر ایران را آزاد کردند. در حالی که پس از تاز ش تازیان، مصریان به یکباره عرب شدند و ماندند زیرا که این مردم را نداشتند و فردوسی را نداشتند. پس از هجوم مغول بسیارانی مغول تر از مغول شدند، اما این مردم ایران بودند که زبان و فرهنگ و این خاک را با جان و استخوان و خون خویش برای شما نگه داشتند.

سخنم از میلیون ها ایرانی است. از مردمی با شناسنامه ای افتخار آفرین که امروزشان نیز رشک بسیاری از کشورهای دیگر جهان است و چه زود باشد که بار دیگر بانگ در افکنیم: جهان بیا تماشا!

هزار هزار مهندس و آهنگر و نقاش و نجار ایرانی در درازای تاریخ شهرها ساختند چون شوش و اصفهان و شیراز و تبریز که رشک جهان بوده و هست هنوز هم و اصفهانش نصف جهان بوده ازیرا که بزرگترین مرکز ستاره شناسی و مهندسی و پل سازی و ساختمان سازی جهان بوده است و هست. دانشگاه ها ساختند مانند جندی شاپور و همین امروز نیز انبوه کارگران نفت و ذوب آهن و دکترها و مهندسان و قالی بافان ایرانی هستند که هفتاد ملیون ایرانی را نان و خانه و آب و نفت میدهند. نویسندگان و بازیگران و دیگر هنرمندان ایرانی هستند که هزار هزار در زیر تازیانه و تهدید و تیر می آفرینند و جان و فرهنگ این سرزمین را پاس می دارند. این انبوه مردمانی که در بندند ایرانی نیستند؟ آن چند میلیون شیر زن و جوانان دلاوری که در خرداد ماه کودتا به خیابان آمدند و با دستانی بریده تاریخ وطن ما را ورق زدند و آبروی ما را خریدند آیا ایرانی نیستند؟ آیا شما به ندا و ترانه و سهراب و فرزاد افتخار نمی کنید؟ آیا خاوران و ده ها گورستان دیگر را چه کسانی گلزار انسان هایی آزاد و با شعور و با وجدان کردند؟ دانشگاه ها را ببینید؟ دارند چه می کنند هزار هزار دانشجوی مبارز و اندیشمند و آزاده که تا اندکی آزادی به دست می آورند و یا پایشان به امکانات غرب باز می شود افتخارها می آفرینند. نه! به فلان دانشمند مهم ناسا تنها نیست که افتخار می کنم. به هشت هزار دکتر برجسته ایرانی در آلمان افتخار می کنم که تازیانه بدستانی فرومایه آن ها را از ایران گریزاندند. به بیش از دویست و پنچاه استاد و پروفسور ایران در برجسته ترین دانشگاه های انگلستان افتخار می کنم. به رستوران های زیبا و سوپر های باشکوه و تمیز ایرانی افتخار می کنم. به پسته و زعفران و ابریشم و فرش و ترمه ایرانی افتخار می کنم که هزار هزار زخمتکش ایرانی کاشته و بافته و پرورده است.

هزار هزار قالی باف هنرمند ایرانی در گستره ی تاریخ نقش ها زدند و کارها بافتند. و هنور قالی ایرانی در جهان مایه ی آبروی خانه و صاحب خانهی همین غربیهاست. هنوز قالی نقش حافظ اردبیل ایران یکی از گرانبهاترین سرمایه های موزه ویکتوریاست. هنوز لوحه حقوق بشر کورش چون الماسی بر پیشانی موزه بریتانیا میدرخشد.

ترمه بافان و ابریشم بافان و زرکوبان و قلمکاران و منبت سازان و خطاطان و مینیاتوریست ها و نوازندگانی که بخش بزرگی از تمدن و فرهنگ بشری مدیون آنهاست همه ایرانی بودند و هستند. فارابی که موسیقی اروپا بدون او چیز مهمی کم دارد، ایرانی است. مولوی اهل دیروز نیست. مولوی هنوز در غرب خوانده می شود و هنوز و همین امروز ده ها نمایشگاه و سمینار و کنفرانس در سراسر جهان برای بزرگداشت فردوسی برپاست که ده ها نویسنده و پژوهشگر ایرانی در برگزاری آن ها کوشا هستند.

عالی قاپو و چهل ستون و صدها بام و در نقاشی شده و کاشی کاری شده را دیدهاید که شاهکار هنر معماری در جهان بوده و هستند و هنرمندان و زحمتکشان ایرانی آن ها را آفریدهاند.

خط و سفالگری و خانه سازی و پزشکی را آفریدیم و چند هزار سال آن را پاس داشتیم وبه تمام جهان بردیم. رازی و ابن سینا و بیرونی و خیام و فردوسی و حافظ و مولانا و خوارزمی و استخری و بیهقی و ناصرخسرو و عشقی و نیما و فروغ و سپهری و هدایت و بهرنگی و ساعدی راداشته ایم و داریم.

در تاریخ تمام جهان اگر نیک بنگری فراز و فرود هست. اروپا بارها این تجربه را تکرار کرده است. روزگار ی با انقلاب کبیر فرانسه و انقلاب صنعتی و کشف آمریکا جهان را صدها گام به جلو برد و کارها کرد کارستان اما به ناگاه ناپلئون و سپس هیتلر برآمد و جهان را به کام مرگ و فاشیسم کشانید. موسولینی و هیتلر و گوبلز و هس و سرهنگ های یونان و سالازار و پینوشه هم لابد ایرانی بودند و یا مال چند هزار سال پیش هستند؟ پینوشه که در استادیوم سانتیاگو صدها هنرمند و انسان آزاده را تیرباران کرد نه ایرانی بود و نه با دخالت ایرانیان بر سرکار آمد. او با حمایت یکی از دمکرات ترین کشورهای جهان یعنی آمریکا و آی تی تی و یونایتد فروت بر سر کار آمد و دولت مردمی آلنده را به خاک و خون کشید. طالبان را کدام نیروها از کجای جهان سازمان دادند و سامان دادند؟

هدفم این نیست که با ردیف کردن این اتهامات و جنایات مسئولیت خود را نادیده بینگارم. ما نیز اشتباهات بسیار کردیم و می کنیم. ما نیز به هند و مصر تاختیم و سوزاندیم و ویران کردیم. ما نیز در تابستان شصت و هفت چند هزار جوان آزاده را قتل عام کردیم و می کنند و می کشند.

چنین است تاریخ انسان! اما آهسته آهسته آدم می شویم. آگاه می شویم. با صبر و کار و دانایی و دلاوری.

تا کی قرار است برافتخارات گذشته ببالیم و یا بر نادانی و خیانت و عقب ماندگی خویش بگرییم؟

تا کی همه چیزمان را به لجن می کشیم که داریم نقد می کنیم و یا پستانک آثار باستانی را مک می زنیم. بس است. برخیزیم. کار باید کرد. به عنوان شهروند این جهان باید کتاب خواند. دانا شد. کار کرد و مسئولیت پذیرفت. چرا از مسئولیت خویش در برابر این فجایع که بسیاری از آن ها واقعیت هم دارند می گریزیم. مگر شما که ده ها مقاله در باره نادانی و خیانت ایرانیان می نویسید ایرانی نیستید و یا تافته جدا بافته هستید؟

آیا چنین است برخورد یک شهروند این جهان با گذشته و امروز خویش؟ آیا هنوز مانند گله و امت زندگی می کنیم و یا این که می خواهیم شهروند این جهان باشیم؟ شما که در آمریکا زندگی می کنید و یا هر جای دیگر ای کاش اندکی از این مردم مسئولیت پذیری را نیز فرا می گرفتید. آیا شما به عنوان یک انسان از آن عیب ها که بر شمرده اید دور هستید؟ امیدوارم.

کار و کار و کار. آشنا شدن با حقوق انسانی و اجتماعی خویش و پذیرفتن مسئولیت فردی در برابر هر چه می گذرد: در برابر این نظام جهنمی و خودکامه که بر سرنوشت ما حاکم شده است و هستی ملتی را در کام مهیب خویش فرو میکشد. ندبه و مویه بس است. برخیزیم و به مسئولیت فردی خویش در برابر فردای فرزندان خویش پاسخ گوییم. بخوانیم. بکوشیم. بگوییم. بدانیم و برویم. برویم.

سبز باشید