اومانیته: نبرد کوبانی و "اشک تمساح" واشنگتن و پاریس

شهلا رستمی

خدشه وارد آمدن به اسطوره "پیشمرگ‌"ها

فیگارو در مطلبی به قلم فرستاده ویژه این روزنامه به کردستان عراق، می نویسد: از قرن ها پیش، "پیشمرگها"ی کرد به دلیل دلاوری‌ها و فداکاری‌های خود، هاله‌ای از اسطوره پیرامون خود به وجود آورده بودند. امروز اما به این اسطوره به دلیل محدود بودن امکانات این کردان، نبودن اتحاد و نبود دسترسی به سلاح‌های مدرن در برابر نیروهای مجهز داعش، خدشه وارد آمده است.

در واقع، کسانی که با ایستادگی در برابر صدام حسین، غرب را شگفت زده کرده بودند، یازده سال پس از سقوط وی، در ماه اوت گذشته در برابر نیروهای داعش که وارد منطقه‌های آنها می شدند عقب نشستند ویزیدی‌ها و مسیحیان این منطقه را، که قرار بود زیر حمایت خود بگیرند تنها گذاشتند. از آن تاریخ به این سو، گرچه "پیش مرگها" کمی پیشرفت کرده اند و مناطقی را باز پس گرفته اند، اما این پرسش را در ذهن غربیان به وجود آورده اند که آیا آنها توانائی چیره شدن بر دشمنی سخت اراده و مجهز را خواهند داشت؟

"تییری اوبرله" می نویسد: نیروهای کرد که به سلاح های کهنه ای چون تانک های "تی 55" روسی که از دوران جنگ سرد برجا مانده و یا کلاشنیکف‌های ساده مجهز هستند، حتا فشنگ، مسلسل، خمپاره هم به اندازه کافی ندارند و طبیعتأ از سلاح های سنگین و زرهی های سبک نیز محرومند.

از همه نگران کننده تر این که روحیه مبارزه در آنها کاهش یافته چرا که آخرین مبارزه برادرکش آنان به سالهای 1993 تا 1996 باز می گردد که طی آن جناح های وابسته به مسعود بارزانی و جلال طالبانی با یکدیگر در جنگ بودند.

پس از سقوط صدام در سال 2003، کردها دشمن اصلی خود را ازدست دادند. با به وجود آمدن منطقه خودمختار کردستان و برقراری صلح، ژنرال های پیشین تبدیل به سیاست مدار و یا بازرگان شدند. کردها که سالها در میان کوهستان درگیر جنگ ها بودند و بین خود مانده بودند، آزاد شدند. کاخ های مرمری و ساختمان های بلند نظیر دوبی، به کمک پول های به دست آمده از فروش نفت، سر از خاک بر آوردند.

حال گرچه "مالا بختیار"، رئیس 60 ساله سیاسی-نظامی کردان مبارز می گوید که شماری بر این باور بودند که جوانان کرد تن به جنگ نخواهند داد، اما من مبارزات آنان رابرای بازپس گرفتن شهر "عامرلی" بر روی جاده بغداد دیدم؛ و می‌افزاید که دشمن به کمک نظامیان پیشین بعثی ارتش عراق برای آنها دام می نهد و در نقاط مختلف شهر مواد منفجره کار می گذارد.

نیروهای "پیشمرگ"ها حدود 250.000 نفر را دربر می گیرد که از جوانان و مزدبگیران تشکیل شده. 100 تا 150هزار نفر آنها در مرزها مستقر شده اند. این سربازان که چندان آموزشی ندیده اند و حتا به شکل منظم دستمزد خود را دریافت نمی کنند، بر مبنای وابستگی جناحی‌شان برگزیده می شوند؛ بدین معنا که دو حزب اصلی می بایست شمار مشخصی را تعیین کنند.
دوحزبی که شبه نظامیان، سرباز خانه ها و سرویس های اطلاعاتی خود را دارند. از این رو تبدیل چریک های پیشین به افراد یک ارتش متحد چندان کار آسانی نیست و نمی تواند به سرعت انجام گیرد.

لیبراسیون و هومانیته به این اشاره دارند که ارتش ترکیه مانع رفتن کردهای این کشور برای کمک به مبارزان کرد در "کوبانی" می شود، در حالی که اردوغان- رئیس جمهوری ترکیه، از لزوم استفاده از نیروهای زمینی برای مبارزه با نیروهای داعش صحبت می کند.

هومانیته و لیبراسیون، هر دو به حسابگری های ترکیه و بی تفاوتی ائتلاف ضد داعش پرداخته می نویسند: وزارت امور خارجه کشورهای غربی در توجیه رها کردن کوبانی به دست داعش و فریادهای کمک خواهی کردها در مبارزه با آنان در مانده اند؛ آنکارا نیز از این بی تفاوتی برای دستیابی به هدفش که برقراری یک منطقه حائل در مرز خود است، سود می‌برد؛ منطقه ای که از آن کردها رانده و به جای آنان پناهجویان سوری جای داده شوند. در واقع رژیم اسلامی اردوغان مسئولیت این کار کثیف را بر عهده داعش گذاشته است.

لوموند، در صفحه نخست خود به خشم کردان ترکیه در برابر عملیات داعش در کوبانی پرداخته در ادامه آن به این اشاره دارد که بمباران مؤتلفین چندان مؤثر نیست چرا که آنکارا بر این باور است که برای ترکیه، "پ کا کا" خطرناک تر از دولت اسلامی است.

لوموند می نویسد: ترکیه ظاهرأ هدف از برپا کردن یک منطقه حائل را که در آن هیچ هواپیمائی حق پرواز نخواهد داشت، حفظ امنیت غیرنظامیان از بمباران های منظم ارتش سوریه عنوان می کند، اما ایجاد یک چنین منطقه ای به توافق شورای امنیت نیاز دارد که به نظر نمی رسد بتواند به آسانی به دست بیاید. در عین حال ایجاد چنین منطقه ای این پرسش را به میان می آورد که  آیا جهادیون نیز در آن پنهان نخواهند شد؟

آنچه مسلم است، ترکیه بدون هماهنگی با ائتلاف ضدداعش کاری در سوریه انجام نخواهد داد. مگر این که داعشی ها به آرامگاه سلیمان شاه- پدر بزرگ عثمان اول، بنیان گزار امپراتوری عثمانی، یورش ببرند.
گفتنی است که نظامیان ترک نتوانسته اند از یک ماه پیش به تعویض گارد 36 نفره این آرامگاه بپردازند که در منطقه متعلق به ترکیه در خاک سوریه قرار دارد که در سال 1921 توسط فرانسه به این کشور داده شد و هم اکنون داعش در آن حکمفرمائی می کند.

به هر رو، کوبانی در صدر مشغولیت‌های ذهنی پرزیدنت اردوغان که گفت «اگر اتفاقی برای سلیمان شاه رخ دهد ما بیکار نخواهیم ایستاد» و نخست وزیرش- احمد داووداوغلو قرار ندارد، بلکه آنها پیش از انتخابات پارلمانی 2015 نیازمند پیروزی بر بشار اسد هستند. 
آنها می خواهند بشار اسد را واژگون کنند، "پ کا کا " و یاران آنها یعنی "واحد های پاسداری از خلق کرد" را از میان بردارند و سرزمین های کرد سوریه را زیر کنترل خود در آورند تا در آنها پناهجویان سوری را جا دهند که با 4 میلیارد دلارهزینه بر روی بودجه ترکیه سنگینی می کنند.
لوموند می نویسد که این دو، از واژگونی بشار اسد یک وظیفه یا هدف شخصی ساخته اند.

لوموند در صفحه "بحث" خود، موضوع اسلام در برابر جهاد را برگزیده و ٣ مقاله از ٣ شخصیت را منتشر کرده است.
در یکی از آنها به قلم "عبداله طایا"- نویسنده وسینماگر مراکشی، زیر عنوان «محکوم کردن تروریسم اسلامی کافی نیست»، می نویسد: مسلمانان، امروز بیش از هر زمان دیگر باید از خود دلیری نشان دهند و دیگران را مسئول همه بدبختی هائی که بر سرشان می آید ندانند. زمان «انتقاد از خود» فرا رسیده چرا که می بایست از این تونل باریک و خطرناکی که در آن قرار گرفته اند بیرون آیند؛ آنها باید ببینند که این تونل همواره دیدی یک بعدی و ثابت از مذهب و تاریخ می دهد که در آن همه چیز در خدمت یک قوم، یک گروه ویک خدا قرار می گیرد.
باید آنها این مسئله را بپذیرند که خطرناک تر از تروریسم اسلامی، شستشوی مغزی با وعظ‌های مذهبی بدون محتوائی است که توسط آنهائی که قدرت را به دست دارند تحمیل می شود و جلوی استفاده از خرد را در زندگی روزمره مسلمان از آنها می گیرد.

فاجعه اصلی این است: نگهداشتن انسانها در نابخردی و جلوگیری از دست یافتن آنان به تفکر انتقادی، یک جنایت است.
استفاده همه جانبه از مذهب برای ادامه اسارت مردم، آنها را از مرکز زندگی دور نگهداشتن، به آنها قبولاندن که آنها در برابر دنیای آسمانی، کسانی که بر او حکومت می کنند و همه سرمایه‌ها را در دست خود می گیرند ذره ای بیش نیستند، بسیار خطرناک است.
ما امروز در شرایطی قرار گرفته ایم که در دل همگان شک و تردید حکومت می کند. همه چیز به یک فرضیه تخیلی وجود بهشت پیوند خورده است و از این روست که شماری برای رسیدن به آن و دفاع از مذهب اسلام می روند ودر جائی دیگر خود را منفجر می کنند. 
از این روست که از چند ماه پیش، سخن از "پائیز عرب" می رود. این درماندگی و وابستگی به قضا و قدر مرا شوکه کرده و در من شورش برپا می کند.

نباید فراموش کرد که عرب ها ومسلمانان، چون دیگر مردم حهان در قرن بیست و یکم زندگی می کنند و نه در قرون وسطا؛ بنابراین نباید صحنه را برای تروریست های اسلامی خالی کنند که میخواهند همه ما را زنده زنده به گور بسپارند. 

اومانیته: نبرد کوبانی و "اشک تمساح" واشنگتن و پاریس

روزنامه اومانیته- روزنامه چپ فرانسه، سیاست واشنگتن و پاریس درباره نجات شهر کردنشین کوبانی را به «اشک تمساح» تشبیه می کند. به نوشته این روزنامه، در کوبانی یک تراژدی در حال به وقوع پیوستن است، این در حالی است که واشنگتن و پاریس مواضع و خط مشی آنکارا را تقویت می کنند؛ آنکارا که دست نگاه داشته است تا آخرین مقاومت رزمندگان کرد کوبانی توسط نیروهای جهادگرای داعش درهم شکسته شود.

اوضاع بحرانی شهر کردنشین "کوبانی"- در شمال سوریه، بخش مهمی از گزارش ها و خبرهای روزنامه‌های امروز فرانسه را تشکیل میدهد.

در حالی که نیروهای جهادگرای دولت اسلامی موسوم به "داعش" بربخش هایی از "کوبانی" این سومین شهر کردنشین سوریه، مسلط شده و در تلاش برای تسخیر کامل این شهر هستند، رزمندگان کرد تنها نیروهایی هستند که هنوز در برابر آنان مقاومت می کنند.

حمله داعش به کوبانی، استراتژی ائتلاف بین المللی علیه داعش  به سرکردگی آمریکا را به چالش کشیده است.

فیگارو، به دشواری ائتلاف بین‌المللی علیه داعش اشاره میکند و مینویسد که «هرچند حملات هوایی نیروهای ائتلاف تحرک داعش را کند کرده»، اما این حملات نتوانسته مانع از پیشروی آنان در کوبانی گردد." ژنرال آمریکایی "میشل باربرو"، استراتژی کنونی نیروهای ائتلاف علیه داعش را به نسخه ای برای به «گل نشستن» توصیف می کند و میگوید برای سرکوب داعش، حملات هوایی به هیچوجه کافی نبوده و مبارزه مؤثر علیه داعش نیازمند پیاده کردن هزاران سرباز در صحنه نبرد است.

لیبراسیون، به نقش انفعالی ترکیه در برابر داعش میپردازد و مینویسد که این نقش خشم کردها را برانگیخته است. این روزنامه همچنین به «استراتژی یک بام ودو هوای» غرب در باره کردهای عراق و سوریه اشاره می کند و می نویسد: «اوضاع بحرانی شهر کردنشین کوبانی در شمال سوریه، نشانگر تناقض آشکار در نگرش ائتلاف بین المللی نسبت به مردم کرد منطقه است».

روزنامه اومانیته- روزنامه چپ فرانسه، سیاست واشنگتن و پاریس درباره نجات شهر کردنشین کوبانی را به «اشک تمساح» تشبیه می کند. این روزنامه مینویسد: «در حالی که نبردهای بسیار سنگینی بین جهادگرایان داعش و رزمندگان کرد به عنوان تنها مدافعان شهر کوبانی در جریان است، واشنگتن و متحدان عرب او در خلیج فارس برای خاموش کردن انتفادها و خشم جهانیان، تنها به چند حمله هوایی به مواضع داعش در اطراف کوبانی اکتفا کرده اند؛ حملاتی که ماهیتاً نمیتوانند تعادل قدرت در صحنه نبرد کوبانی را به نفع رزمندگان کرد تغییر دهند.

اومانیته، مینویسد که رزمندگان کرد که از هرگونه پشتیبانی تدارکاتی نیروهای ائتلاف محروم گردیده اند، به نبردی قهرمانانه علیه نیروهای داعش همت گمارده اند. این در حالی است که واشنگتن و پاریس دست روی دست گذاشته و رزمندگان کرد در مقابل چشم های سربازان ترک قهرمانانه به شهادت میرسند.

این روزنامه مینویسد که سربازان ترک به زمین افتادن مبارزان کرد در کوبانی را نظاره می کنند، ولی به دستور دولت ترکیه هیچ اقدامی وکمکی برای دفاع از این رزمندگان کرد در برابر داعش نمی کنند.

اومانیته در این راستا تصریح میکند که ترکیه نه تنها هیچ کمکی به رزمندگان کرد مدافع شهرکوبانی نمی کند، بلکه مانع از اعزام نیروهای کرد کمکی و ارسال کمک های تدارکاتی به کردهای در محاصره افتاده این شهر میگردد.

اومانیته، ادامه میدهد که در کوبانی یک تراژدی در حال به وقوع پیوستن است و این در حالی است که واشنگتن و پاریس مواضع و خط مشی آنکارا را تقویت می کنند؛ آنکارا دست نگاه داشته است آخرین مقاومت رزمندگان کرد کوبانی توسط نیروهای جهادگرای داعش درهم شکسته شود تا پس از در هم کوبیده شدن نسبت به ایجاد یک منطقه حائل در نوار مرزی در خاک سوریه اقدام نماید.

اومانیته مینویسد که غرب و ترکیه اجازه دادند که داعش به سهولت بر 338 روستای کردنشین سوریه تسلط یافته و مردم این روستاها را قتل عام کند و جمعی را به اسارت بگیرد و بسیاری دیگر را آواره کند. اکنون آنها دست روی دست گذاشته‌اند تا شهر کوبانی به عنوان آخرین سنگر کردهای سوریه در این منطقه سقوط کند تا وارد عمل شوند.

بر گردیم به روزنامه فیگارو که با ژنرال "میشل باربرو" در باره استراتژی آمریکا و متحدانش علیه داعش گفتگو کرده است.

فیگارو مینویسد که ژنرال "میشل باربرو"، در سال های 2007-2008 معاون ژنرال "پترائوس"- فرمانده کل نیروهای آمریکایی در عراق بوده است؛ او معمار اصلی در متحد کردن قبائل سنی عراق و سرکوب گروه‌های جهادی القاعده در این کشور بوده است.

ژنرال میشل باربرو در پاسخ رونامه فیگارو در باره آنچه هم اکنون در کوبانی شاهد آن هستیم میگوید: 
  به رغم باور واشنگتن مبنی بر آنکه حملات هوایی و درون ها( پهپاد)ها میتوانند راهگشا بوده و مشکل را حل کنند، آنچه در کوبانی شاهد آن هستیم محدودیت های حملات هوایی را در باره چنین عملیاتی نشان میدهند. وی ادامه میدهد که با وجود حملات هوایی، نیروهای داعش در حال پیشروی هستند، او تصریح میکند که ما شاهد این موضوع در اطراف بغداد و استان انبار در عراق نیز هستیم، در آنجا نیز به رغم بیش از 100 حمله هوایی، نیروهای جهادگرای داعش در حال پیشروی هستند. وی میگوید که این موضوع نشان میدهد که برای سرکوب داعش، حملات هوایی به تنهایی کافی نبوده و برای نیل به مقصود و خنثی کردن داعش نیازمند یک نیروی زمینی قابل توجه هستیم که با هماهنگی با نیروی هوایی بتواند داعش را سرکوب نماید.

ژنرال میشل باربرو همچنین به فیگارو میگوید که در شرایط کنونی، ترکیه باید و الزاماً برای نجات کوبانی مداخله کند. وی تصریح میکند در صورتی که کوبانی سقوط کند، موضع ترکیه به هیچ وجه قابل دفاع نخواهد بود.