از کدام درد باید بنالیم؟؟

از چند روز پیش توسط یکی از جوانان فامیل به جشنواره ای دعوت شده بودم که تا امروز پنج شنبه 17شهریور90 عنوان این برایم شناخته شده نبود. وقتی امروز به اتفاق بعضی افراد فامیل و دوستان وفرزندانم برای شرکت وبازدید ازمحتوای این جشنواره به خیابان فرشته تهران رفتیم با صحنه های بسیار -بسیار جالب و غرور آفرینی روبرو شدم که توصیفش در این مقال ومجال نمیگنجد. اما رنجهائی هم بچشم میخورد که بصورت فشرده واشاره به آنها میپردازم.

برگزار کننده این مراسم نهاد ی مدنی و ای با نام انجمن کودکان کار بود که فعالیت خودرا از سال 81 آغاز نموده و تا کنون هم اقدامات بشردوستانه بسیاری انجام داده است.

نگته مهمی که فوقالعاده بود وتوجه مرا جلب کرد فعالیت جانانه ومخلصانه جوانانی بود که در جای جای مکان برگزاری عاشقانه مشغول خدمت وفعالیت بودند. گلایه بعضی فعالین برگزاری این بود که، آنگونه که انتظار میرفت، و باید و شاد بود مردم در این مراسم حضور نیافتند. بلافاصله این پرسش را مطرح نمودم که دامنه تبلیغات برای برگزاری چه مقدار بوده؟ پاسخ این بود که اطلاع رسانی فقط از طریق شبکه های اجتماعی و پخش تراکت و اختصاص یک بیل برد در چهار راه پارک وی صورت گرفته وامکان مالی بیشتری برای تبلیغات وجود نداشته و ندارد. تاسف بسیار گریبانم را گرفت. از اینرو که بارها دیده وشنیده وخوانده ایم که برای رخداد یک قتل یا یک حادثه تلخ دهها خبرنگار روانه محل وقوع جرم میشوند تا برنامه ای را بسازند ومردم را مطلع نمایند. اما در کشور اسلامی برگزاری یک چنین مراسم خداپسندانه و نوع دوستانه ای باید چنین خار و خفیف باشد که حتی فعالین بشر دوست هم از آن بی خبر بمانند. فریادمان را بگوش چه کسی باید برسانیم؟؟

البته مردمی که آمده بودند وجلوه های ریبائی از مشارکت مدنی و مالی را بنمایش می گذاشتندستودنی بود. ولی برای من این پرسش کلیذی و و اساسی مطرح شد که چرا نباید دولت جمهوی اسلامی به حمایت از چنین NGO هائی همت بگمارد؟؟ چرا دولت مهرورز نباید شرایط یک تبلیغات گسترده در رسانه ملی که حق هر ایرانی است را برای یک انجمن خادم وغیر انتفاعی که همه هم وغمش خدمت بنوع بشر وکودکان محروم است، مهیا نماید؟؟

مدیران جامعه ما سرشان در کجا گرم است که حتی از یک تبلیغ چند ثانیه ای برای یک انجمن بشر دوست ومدنی در صدا وسیمای این مملکت غافل بمانند؟؟ چرا و تا کی باید در کشور ما ذائقه کشی و نوع دوستی وخدمت به بشریت، آنهم به اقشار محروم و آسیب پذیر و آسیب دیده و کودکان درمانده و محروم از مزایای اجتماعی که حق هر ایرانیست، همه چیزقربانی سلیقه های سیاسی بی معنا بشود؟؟؟

از مسئولین کشومیپرسم وباید بپرسیم که آیا میدانید انجمن حمایت از کودکان کار چیست وچگونه اداره میشود؟؟ باید سئوال شود که چند تومان از در آمد های سرشار نفت که یک ثروت ملی است به چنین نهادهای موثر و خادمی اختصاص داده شده ومیشود؟ گرچه که ها ذاتا" همواره متکی به حضور مردم ومشارکت مالی شهروندان بوده اند وهستند، اما این مسئله نمیتواند موجب شود که دولتها از نسبت به وظیفه و امکاناتی که میتوانند در اختیار چنین انجمن هائی قراربدهند طفره بروند ویا آنرا نادیده بگیرند، که صدا وسیمای کشور از مهمترین ابزارهاست.

چرا مسئولین غیر مسئول تا این حد از خود دور افتاده اند که حتی از یک حمایت تبلیغی چند ثانیه ای برای یک انجمن یشر دوستانه عمدا" یا سهوا" غافل بمانند که حتی شهروندان تهرانی، نه در ابعاد کلان ، که فقط 5 درصدشان از برگزاری چنین حرکت خدا پسندانه ای بی اطلاع باشند ومسئولین این انجمن از چنین غفلتی مکدر باشنند. این حق هر انجمن غیر انتفاعی، وهر است که بدلیل عدم بضاعت کافی مالی از حمایت مسلم ومعنوی دولتها بر خوردار شوند. هنوز هم هستند بسیار مردمان باغیرت وبا عزتی که میایند و با مشارکت حداقلی و حد اکثری خود این انجمن های خادم را حمایت نمایند، ولی پرسش اساسی در اینجاست که:

تا چه زمانی باید مردم با همه مشکلاتی که پیش رو دارند تاوان بی عملی و بی مهری و بی توجهی مسئولین کشوری را بپردازندو بر دوش بکشند؟؟؟؟ این انجمن ها بلحاظ مالی هیچ تمنا و درخواست مالی از دولت و حکومت ندارند. ولی این حق را قطعا" دارند که بتوانند انتظار داشته باشند که از یک فرصت چند ثانیه ای بمنظور اطلاع رسانی وتبلیغ خدمات انسان دوستانه خودشان درگستره رسانه های کشور بدون پرداخت هزینه طلبکار حکومت ودولت باشند. و دولت وحکومت باید این خواسته بحق را اجابت نماید.

منبع فیس بوک - احمد دانش پذیر