اعدام شهلا، جرمی است که دستگاه قضائی مرتکب شده است

تقی

taghi@home.nl

شهلا جاهد و لاله سحرخیزان: دو زن قربانی یک فرهنگ و قانون

این نوشته با تأسف تمام باید گفت که یک فاجعه به تمام معناست. بررسی مسیر حرکت این حادثه ای که رخ داده نه یک بررسی اجتماعی، نه حقوقی، نه جنائی و حتی نه انسانی است. انگار تنها چیزی که برای نویسنده این مطلب جالب توجه بوده اینکه بخواهند اولاً فردی را بدلیل قیافه " کریه " مردانه اش، متهم جلوه دهند و دوم مسئله فوق را تداوم خشونت و آنرا هم علت گسترش خشونت در جامعه معنی کند.

شهلا جاهد به دار آویخته شد. چه سربازی یا هر کس دیگه ای چارپایه را کنار کشیده باشه یا نه، رساندن شهلا به آنجائی که طنابی به گردن داشته باشد، جرمی است که دستگاه قضائی مرتکب شده. جرم دیگر مسئولین قضائی شریک کردن خانواده مقتول در قتلی است که مایل بوده خود به انجام رساند. آنها حکم به قتل شهلا دادند و حال، برای کشاندن انگشت اتهام به سویی دیگر، خانواده مقتول را در شرائطی قرار دادند که بتواند خود این حکم - و نه این قضاوت را - اجرا نماید. در واقع دستگاه قضائی در مسیر بررسی امر حادثه هیچ کس را دخالت نمی دهد. آنها مدارک زیادی ندارند و اساساً مسئله آنها هم نیست. مهم، حرفی است که خود قاتل میگوید. چه در بدترین شرائط روحی باشد و چه زیر فشار باشد و یا حتی خواسته باشد باصطلاح گذشتی برای فردی دیگر کرده باشد.

رسانه ها که تنها کارشان دامن زدن به وجوه احساساتی قضیه است، بجای اینکه این روند و موضوع قتل و مدارک را به زیر سوال بکشند، مدام از تلاش و برخورد و مناسبات با خانواده مقتول صحبت به میان آورده و عملاً قتل فعلی یعنی مرگ شهلا را به گردن عده ای دیگر انداخته اند.

انداختن ماجرای قتل هر دو زدن به گردن محمدخانی به این دلیل که با یکی رابطه زناشوئی داشته و با دیگری ازدواج موقت کرده، حرف مفتی بیش نیست. طبعاً این فرد بی ارزش تر از آن است که اساساً در این قضایا کسی بخواهد او را موضوعی برای صحبت بداند. مهم این است که روزنامه ها و این باصطلاح نگارندگان عرصه هایی در رابطه با خواسته های فمینیستی و غیره بجای تأکید و تصریح در مورد جنبه های حقوقی صدور حکم که دستگاه قضائی مسئول اش میباشد، تمام هم و غم خود را گذاشته به پیدا کردن مقصر بین روابط انسانها با هم.

نمیدانم چطور چنین نوشته ای انتخاب می شود هرچه هست چنین انتشار چنین مطالبی در یک سایت بی توجهی بسیار غیرمسئولانه نسبت به خوانندگان و توانائی آنان به اندیشیدن و ارزیابی از قضایا می باشد.