پیروزی دیپلماسی

 بازهم تمدید دو روز  و دو شب ماراتن مذاکرات خسته کننده و اعصاب خوردکن ، بازهم ارسال سیگنالهای متناقض از طرفین ، بازهم ترک محل مذاکرات توسط وزرای امورخارجه و باز گشت آنها و دوباره رفتن آنها . دهه هاست که در سطح بین المللی مذاکراتی به این سختی و پیچیدگی صورت نگرفته است . اما  بالاخره پس از دوروز تآخیر گره های اساسی باز میشوند و ایران کوتاه می آید و میپذیرد که برنامه اتمی خود را تا حد زیادی محدود کند. دو سوم از ظرفیت غنی سازی ایران در طی ده سال آینده از رده خارج خواهد شد ، غلظت 95 در صد اورانیم غنی شده ایران تا جائی  کاهش خواهد یافت که امکان ساخت بمب اتمی منتفی گردد ، طی 25 سال آتی دولت ایران اجازه خواهد داد که ناظران بین المللی ، برنامه اتمی این کشور را تحت نظارت دقیق خود قرار دهند ، در مقابل بنا بگفته مسئول امورخارجه اتحادیه اروپا ، کشورهای غربی همه تحریم را ملغی خواهند کرد. تا آخر روشن نبود که آیا واقعآ راه حلی پیدا شده است ، وزیر خارجه آلمان  فرانک -والتر اشتاین مایر با سبکبالی محتاطانه ای گفت  "  ما حالا میتوانیم با چیزی که بدست آورده ایم راضی باشیم  و از این  پس باید قطعنامه  فرموله شود "   او ادامه داد " اما البته هنوز برای شادی کردن زود است  "  . البته اشتاین مایر در ارتباط با مذاکرات آتی خوشبین بود و گفت " ما سنگ پایه قطعنامه پایانی را گذاشتیم برای آن سه ماه وقت است  ".

توافق از سر ترس

از دوازده سال پیش  5 قدرت جهانی صاحب حق وتو در شورای امنیت به اضافه آلمان در تلاشند تا  ایران را از برنامه تسلیحات اتمی منصرف سازند . در هیچ مسئله دیگری تاکنون بیم و ترس اینگونه ، امریکائیها ، روسها ، چینی ها ، فرانسوی ها ، انگلیسی ها و آلمانی ها  را متحد نکرده است . بیم اینکه یک ایران اتمی میتواند دروازه ای را بگشاید که پس از آن تولید سلاح های اتمی از کنترل خارج شود .

 در لوزان سوئیس کلنجار رفتن با ایران در پایان هفته گذشته به سخت ترین مرحله خود رسیده بود حتی وزیر خارجه آلمان به صحبت از " پایان بازی " کرد اما در پایان شب بالاخره توافق حاصل شد.

این توافق نتیجه پیروزی دیپلماسی است ، موفقیتی که علیرغم  همه مقاومت ها ، خصومت ورزی های گسترده  بنیادگرایان در تهران ، عقاب های کنگره امریکا ، نخست وزیر اسرائیل و پادشاه سعودی بدست آمد ،  همه اینها میخواستند به هر قیمتی که شده مانع این توافق شوند  .

مذاکره کنندگانی که در لوزان در مقابل هیئت ایرانی نشسته بودند ابتدا می بایست شک و تردیدهای خود را برطرف کنند چرا که رژیم در تهران سالها فریبکاری کرد و اینگونه وانمود کرد که  گویا انرژی هسته ای را فقط برای مصارف غیرنظامی بکار خواهد برد در حالیکه در تاسیسات مخفی غنی سازی اورانیوم ، سانتریفیوز ها در چرخش بودند و در عین حال کلاهک ها ی انفجاری تست می شدند و راکت ساخته می شد.

بدون ایران صلحی در کار نخواهد بود

نه  ، به این ایران نمی شود اعتماد کرد ولی علیرغم این با ید با آن همکاری کرد چرا که بدون این قدرت بزرگ منطقه ای آرامش و صلح در خاورمیانه  متحقق نخواهد  شد. نفوذ ایران حالا دیگر به مدیترانه و خلیج عدن هم رسیده است . ایران تآمین کننده مالی حزب الئه  در لبنان ، حماس در نوار غزه و شورشیان حوثی در یمن  و  در عین حال  در مبارزه   با          "  دولت اسلامی "  جنایتکار در سوریه و شمال عراق عملآ  به متحد غرب  مبدل شده است . گسترش نفوذ ایران باعث نگرانی کشورهای خلیج بخصوص عربستان سعودی شده ، سعودی ها مذاکرات کنونی در ارتباط با برنامه اتمی ایران را درست مانند اسرائیل با بدبینی دنبال میکنند . آنها مخالف هرگونه عادی شدن مناسبات بین ایران و امریکا هستند ودر عین حال آنها مشکوکند که باراک اوباما مخفیانه در وراء این  مذاکرات هسته در صدد بهبود مناسبات با یران است . درست از همین رو این کاری بزرگ توسط سیستمدارانی بود که این مذاکرات را از همه این  اخلال گری های سیاسی و کشتاری که درشبه جزیره عرب جاریست ، دور نگهدارند ، حملات هوائی عربستان سعودی علیه یمن و جدال غیرقابل کنترل بین شیعیان و سنی ها تا چند متری این مذاکرات رسیده بود.

در این ارتباط باید بیشتر از همه باید به رئیس جمهور امریکا مدیون بود ، باراک اوباما در مقابل مخالفین جمهوریخواهش در کنگره که با سیاست خارجی موازی شان  دیپلماسی امریکا را به سطح بی عملی تنزل دادند و درصدد بودند او را به زانو زدن وادارند ، مقاومت کرد. از جان کری باید تقدیر کرد که با همکار ایرانی اش محمد جواد ظریف یک هفته تمام بر سر جزئی ترین موضوعات چک و چانه زد ، پیاده روی مشترک دو رئیس دیپلماسی باعث اعتماد بیشتر متقابل شد.

بین ایران و امریکا بعد از 35 سال قطع رابطه ، زمینه شکلگیری یک رابطه سیاسی محتاطانه فراهم شده است و این در واقع تآثیر جانبی این مذاکرات میباشد  که اهمیت آن هنوز درک نشده است.

از وزیر خارجه آلمان  فرانک – والتر اشتاین مایر نیز باید تشکر کرد ، در حالیکه همکاران او از روسیه ، چین و فرانسه با اعصاب خورد محل مذاکرات  لوزان را ترک میکردند اشتاین مایر همراه با جان کری صبورانه دوام آورد ، او در واقع اینگونه براهمیت این مذاکرات برای آلمانلمان آ تآکید کرد  که از همان ابتدا موافق  سیاست  "  گفتگوی انتقادی  " با تهران بود چیزی که امریکائی ها آنوقت ها خیلی بدان بدبین بودند.

استراحت برای متخصصین  وجود ندارد ، از امروز کار آنها برای به پایان رسانیدن مذاکرات آغاز شده است ، سه ماه تا پایان ژوئن مانده است تا مواد پیچیده با تمام جزئیات آن به شکل یک قرار داد پخته شود ، وزرای خارجه اما میتوانند با این احساس لوزان را ترک کنند که یک قدم بزرگ برداشته اند ،اینکه گسترش سلاح های کشتارجمعی روی کره زمین از کنترل خارج نشده است .