ریسمان اتفاق و اتحاد

یکنفر افتاد در چاهی به راه
مردمان گرد آمدند اطراف چاه

 

هر یکی آورد با خود یک طناب
ریسمان آویخت در آن چاه آب

 

عده ای هم با تب و تاب امدند
همره زنجیر و قلاب آمدند

 

چندتائی منجیان در این میان
!با خود آوردند چندین نردبان

 

ناگهانی حلقه ی آن چاه تنگ
تنگ تر شد از هجوم دنگ و فنگ

 

این بگفتا ریسمان را مرگ بر
آن بگفتا نردبان را ننگ بر

 

این بگفتا زنده این زنجیر باد
دشمنش با چنگکش درگیر باد

 

آن بگفتا جاودان باد این رسن
نیست مال هیچکس چون مال من

 

هر یکی گفتا به آن افتاده مرد
خود منم منجی تو از رنج و درد

 

این یکی گفتا طناب من بگیر
آن یکی گفتا که این آهن بگیر

 

این بگفتا تو بگیر از بیخ این
آن بگفتا تو ببین تاریخ این

 

این بگفتا ریسمانم محکم است
آن بگفتا مال من ابریشم است

 

این بگفتا مال من رنگش قشنگ
آن بگفتا ریسمان من سه رنگ

 

پا بنه بر نردبان گفت آن دگر
گفت قلابم بچسب آن با تشر

 

کم کمک سیم و طناب و نردبان
جمله در هم پیچ خوردی این میان

 

آن طنابش گیر در زنجیر کرد
نردبان این به هر دو گیر کرد

 

چنگک قلاب آن شد پشت و رو
رفت در دیوار سنگ و گل فرو

 

چاه را حلقه بکلی بسته شد
ته نشین در چاه، مرد خسته شد

 

در جدال آهن و چوب و طناب
از سر آن بینوا بگذشت آب

 

بود چون خودرأی در آنجا زیاد
روبرو شد راهشان با انسداد

 

گر که تنها یک طناب آماده بود
مردِ افتاده نجاتش ساده بود

 

کو طناب اتفاق و اتحاد
جای هرچه مرده باد و زنده باد

 

کو طنابِ «من گذشتم از خودم»؟
در پی آزادی ملت شدم»؟»

 

اینهمه منجی فراهم آمده
این وسط یک ریسمان کم آمده

 

ریسمانی دستریس، اما قوی
«کار شورائی و ترک تکروی»

 

هادی سرخورده از پنجاه و هفت
*!دست آخر این وصیت کرد و رفت
---------------------------

!البته شاعر به حکم قافیه رفته وگرنه هستم در خدمتتان*