نیویورک تایمز: مسیح علینژاد؛ زنی که موهایش جمهوری اسلامی را می ترساند

 «من محصول حقیقی انقلاب ایران هستم. خانواده ام همان مستضعفانی اند که انقلاب کردند، پایگاه اصلی حامی جمهوری اسلامی»، مسیح علی نژاد این حرف ها را هنگام درخواست کار در یک روزنامه اصلاح طلب به عنوان کارآموز عنوان می کند. او پذیرفته می شود و سفر خود را از یک دختر روستایی بدون دیپلم به ژورنالیستی بی باک آغاز می کند. او پس از ناکام گذاشتن آزار و ایذاء مردی که او را استخدام کرد، خبرنگار پارلمانی می شود تا پرسش هایی هوشمندانه از مهم ترین مردان ایران بپرسد. در یکی از مصاحبه ها از رئیس مجلس ایران می پرسد: «تمام انقلاب ها فرزندان خودشان را می خورند، شما کدام یکی هستید؟ آن که خورده می شود یا آن که می خورد؟»

علی نژاد حتی مرعوب رئیس جمهوری ایران هم نمی شود. پس از آن که شیرین عبادی جایزه صلح نوبل ۲۰۰۳ را به دست آورد، او در راهرو با فریاد از محمد خاتمی می پرسد:«آقای خاتمی، تمام دنیا به شیرین عبادی تبریک می گویند، آیا شما هم قصد دارید به شهروند کشورتان تبریک بگویید؟» بعد از مدتی حتی برادر رئیس جمهور او را در راهروهای مجلس تحویل نمی گیرد. علی نژاد راهی طولانی را آمده است

مسیح می گوید تسهیل یا تشدید پوشش زنان معیار آزادی در سیاست ایران است. وقتی یک مجلس کمتر اصلاح طلب انتخاب شده است، زنان خبرنگار در مورد حجاب و ظاهرشان تذکر دریافت می کنند. نوبت به علی نژاد هم می رسد. یک روحانی فربه مشتش را به طرف او تکان داده و فریاد می زند: «موهایت را بپوشان یا یک مشت می خوری.» علی نژاد در واکنش با صدای بلند می گوید: «این همه سر و صدا برای دو تار مو. شما باید از خودتون خجالت بکشید.»

کارت خبرنگاری علی نژاد از او گرفته می شود. اما به نوشتن گزارش های جنجالی تر در باره فساد در جمهوری اسلامی ادامه می دهد. او سرانجام راهی لندن و بعد نیویورک می شود.

در خارج از ایران صفحه «آزادی های یواشکی» را در فیسبوک راه می اندازد و زنان را تشویق می کند تصاویر بی حجاب از خودشان در رسانه های اجتماعی منتشر کنند.

دو سوم کتاب مسیح علی نژاد، «باد لای موهایم: مبارزه من برای آزادی در ایران معاصر»، درباره مبارزه یک زن علیه ناملایمات، فقر، سرکوب سیاسی و بحران های شخصی است. روایتی که با خاطرات معمول منتشر شده زنان مسلمان تفاوت دارد. به نظر می رسد علی نژاد از ادامه ایفای نقش قربانی فاصله گرفته است.

علی نژاد اکنون خارج از ایران باید با تراژدی دوری جغرافیایی از مبارزه ای که کاملا ایرانی و به همان میزان فمینیستی است روبرو شود.