پس از این که دادگاه، آندرس برویک را یک فرد سالم تشخیص داد و او را به 21 سال زندان محکوم کرد، پرتیراژترین روزنامه نروژ نوشت: «آیا جهان دیوانه شده است؟»
هرچند این حداکثر مجازات در قوانین نروژ است، شماری از مردم این کشور و مخصوصا خانواده های قربانیان آن را بسیار خفیف می دانند.
یکی از بازماندگان کشتار جزیره اوتویا می گوید: «من دوست دارم که او را در سلولش ملاقات کنم. فقط برای پانزده دقیقه تا عصبانیت خودم را نشان بدهم. فریاد می کشم و از خشم بشقابها را به زمین می کوبم. بله، برای پانزده یا بیست دقیقه فقط خشم خودم را نشان می دهم.»
آندرس برویک که یک راستگرای افراطی است باز هم با سلام ویژه نازیها در جلسه دادگاه حاضر شد.
یکی از اهالی اسلو می گوید: «ما به رفتارهای این چنینی او عادت کرده ایم. به نظر من مردم خیلی درباره واکنشهایی که او نشان می دهد اهمیت نمی دهند. ما منتظر این حکم بودیم و رای دادگاه به ما این فرصت را می دهد که برای مدتی از شر او خلاص شویم.»
مادر یکی از قربانیان می گوید: «من نمی توانم خاطره دخترم را فراموش کنم. او همیشه با من است. اما این دادگاه را می توانم فراموش کنم. درواقع مردی را که دخترم را کشت باید فراموش کنم. اما غم و اندوه ما ادامه دارد و ما باید با آن بسازیم. این چیزی است که باید یاد بگیرم.»
دلیل این که حداکثر مجازات در نروژ به عقیده بسیاری از مردم کشورهای دیگر چندان طولانی نیست، تفاوت در فلسفه مجازات زندان در این کشور است. در حالی که در بسیاری از کشورهای دیگر زندان به عنوان «تنبیه» برای مجرمان در نظر گرفته شده است، نظام قضایی نروژ، زندان را ابزاری برای «بازپروری» مجرمان می داند که با ماندن در آن آماده بازگشت به جامعه می شوند.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
افزودن دیدگاه جدید